“Άμεση Δημοκρατία”: Ποιός θα πληρώσει το κενό και ποιός “θα την πληρώσει”.

Ο όρος “άμεσος” ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των όρων εις τους οποίους ο καθένας μπορεί να δώσει όποιο περιεχόμενο θέλει (όπως π.χ. οι όροι “αλλαγή”, “βελτίωση”, “ανάπτυξη”, “πρόοδος” κτλ κτλ). Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαδικασία που να μη μπορεί να χαρακτηριστεί “άμεση”. Και δεν υπάρχει “αμεσότητα” που να μη μπορεί να θεωρηθεί “καλή” ή, “κακή”.

Π.χ. τί εννοούμε όταν ακούμε ότι ο τάδε και ο δείνα ευρίσκονται σε άμεση επικοινωνία; -Ότι είναι δίπλα-δίπλα ή, ότι επικοινωνούν δια τηλεφώνου; Εις την δευτέρα περίπτωση μπορεί η επικοινωνία τους να γίνεται μέσω δορυφόρου... Μπορεί επίσης να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα μέχρι που να ακούσει ο ένας αυτό που είπε ο άλλος. Αυτή την ...αμεσότητα μπορεί να την ονομάσουμε “καλή” ή, “κακή”; Ή μήπως θα την ονομάσουμε “κακή” όταν, επί πλέον, δεν ακούγονται ευκρινώς;

Είναι γνωστό ότι οι ασαφείς όροι χρησιμοποιούνται εκ συστήματος από τους υπηρέτες του “συστήματος”. Η ασάφεια είναι μία καλοστημένη μηχανή δια της οποίας πείθονται οι ευπειθείς... Και “δως του” τώρα θα φανεί το φως “στην άκρη του τούνελ”, και “να το πετιέται”... Και, το “τούνελ”, μπορεί να είναι μία στενή σαμπρέλα εντός της οποίας βαδίσουν οι ...“ελπίζοντες” και “χαιρόμενοι”. Είναι επίσης γνωστό ότι η ιδεολογία του συστήματος, παράγει όρους άνευ περιεχομένου ώστε να τους πληρώνει με το περιεχόμενο που την συμφέρει την κάθε φορά... (Π.χ. το ξεπούλημα της χώρας γίνεται το περιεχόμενο της φιλοπατρίας - και δεν είναι η πρώτη φορά).

Τώρα, οι επιτηδευματίες ελπιδοποιοί απευθύνονται προς του καθ' έξιν ελπίζοντες και τους λέγουν:

“Θέλεις αυτή την ψεύτικη και κακιά δημοκρατία ή, την άμεση”;

-Τί θα απαντήσει ο ευπειθής;

Όταν, θα έρθει η ώρα να καταλάβει, ...ο ευπειθής ότι, αυτή, δεν είναι δημοκρατία, μπορεί να την αναζητήσει. Και τότε θα του πουν:

“Μα, τί ανεύθυνος πολίτης είσαι εσύ;;; Αφού ήθελες δημοκρατία, γιατί ζητούσες “άμεση δημοκρατία”;;;” Και, θα του εξηγήσουν τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ή/και να μην έχει μία δημοκρατία για να είναι “άμεση”, αυτή δηλαδή, που μόνος του και ...οικειοθελώς θα έχει ζητήσει.

Προς το παρόν, είμαστε στην φάση που δουλεύει η επαναληπτική και άκριτη διαφήμιση...Η “Άμεση Δημοκρατία”, ακούγεται όπως το ... “11880”.

“Η συμμετοχή στην άμεση δημοκρατία γίνεται με ευνοϊκούς όρους”, όπως λέγουν. Π.χ.:

“Ο καθένας μπορεί να αναλάβει καθήκοντα ...με κλήρωση...”

Μόλις αυτό (αν) συμβεί, θα του πούνε, ...του ευπειθούς:

“Βρε αγαθιάρη, μπορείς, εσύ, να αναλάβεις αυτή την δουλειά χωρίς να σου δίνουμε, εμείς (ή, οι ειδικοί μας), οδηγίες;”

Τί θα πει ο “αγαθιάρης”;;; Μήπως ότι θέλει να μιλήσει για να διεκδικήσει το δίκιο του;;; Θα του πουν:

Πάρε ένα αριθμό, και αν κληρωθείς, θα μιλήσεις 1.5 λεπτό...

Οι πρώτη “μαγιά” εθισμένων εις αυτήν την πρακτική, έχει ήδη υπάρξει στις “αμεσοδημοκρατικές” συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος.
Εδώ, χρειάζεται μία επισήμανση:
Αυτές οι συνελεύσεις του Συντάγματος ήταν πολύ σημαντικές και διαρκώς βελτιούμενες αλλά, μόνον (ή, κυρίως) ως προς την δυνατότητα έκφρασης (όντως, πολιτικής, τις περισσότερες φορές) ενώπιον των άλλων. Όμως, απείχαν πολύ από του να θεωρούνται “δημοκρατικές - αποφασιστικές”, καθόσον τα ψηφίσματα μόνον ως επικυρωτικά βουλευμάτων μπορούν να έχουν κάποια αξία και, βουλεύματα, δεν υπήρξαν - εάν θέλουμε να ομιλούμε με κάποια αυστηρότητα. Αυτό, πρέπει να το λέμε, διότι εάν δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και αν (το χειρότερο) νομίζουμε ότι είμαστε εκεί που θά 'πρεπε να πάμε τότε δεν θα κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να φθάσουμε...

Εν πάση περιπτώσει, αυτοί που θεωρούν, τις συνελεύσεις του Συντάγματος, ως “αμεσοδημοκρατικές”, θεωρούν ως τέτοιες, κάποιες συνελεύσεις που, απλώς, δεν ήταν δημοκρατικές (είπαμε: “αυστηρότης”). Εμ, βέβαια: Η δημοκρατία δεν είναι καμμιά ...χαρτορίχτρα που να βγάζει το ίδιο αποτέλεσμα ανεξαρτήτως των χαρτιών που θα πέσουν, δια κλήρου... Η κλήρωση των ομιλητών, προϋποθέτει την νοητική τους εξομοίωση. Αλλά, μόνον οι νοητικώς αδιάφοροι εξομοιώνονται (ας μη το αναπτύξουμε, αυτό).

Εκείνοι που ευλογοποιούν το ιδεολόγημα της “Άμεσης Δημοκρατίας” παραπέμποντας στην ...Αρχαία Αθήνα, πώς παραλείπουν να θυμηθούν το γνωστόν: “Τις αγορεύειν βούλεται”;( Όχι: “Όστις η τύχη αγορεύειν βούλεται”.) Όσο για την προτροπή: “ηρέμει, μη τάραττε”, προς τους, τότε, ακούοντας τον εκάστοτε ομιλητή, ούτε λόγος να γίνεται... Εκείνος που, σήμερα, επιδίδεται εις το “ουουου” (βλέπε εδώ: Η “άμεση δημοκρατία” και τα “ουουου” ), ας σκεφθεί ότι μπορεί να κληρωθεί για ...Υπουργός Πολιτισμού...

Εν συνεχεία, πώς, δεν πέρασε από το μυαλό (όλων) μας ότι η λέξη “δήμος” σημαίνει “αποτέλεσμα διαίρεσης” (ρήμα δαίω) και ότι, δηλαδή, υπάρχει πάντα ένα κρίσιμο πλήθος, το οποίο αν αυξηθεί, η δημοκρατική διαδικασία δεν μπορεί να πραγματωθεί. Και τότε, η λύση δεν είναι η, ελέω τύχης και άνευ λογικής κλήρωση μεταξύ του “ενωμένου” πλήθους αλλά ο έλλογος μερισμός του. Αλλά, μόλις το κάμεις αυτό, τότε ανακύπτουν όλα τα ζητήματα της σύνθεσης των βουλήσεων των επί μέρους τμημάτων και τα ζητήματα της εκπροσώπισης αυτών ενώπιον αλλήλων. Οπότε, “χαλάει η σούπα”... εάν με την λέξη “σούπα” εννοούμε την “Άμεση Δημακρατία” των χιλιάδων ενώπιον των οποίων ομιλούν, από 1.5 λεπτό, πενήντα κληρωμένοι, και λέγουν ό,τι νομίζει ο καθένας.

Επαναλαμβάνουμε:

Αυτό, ήταν και είναι πολύ καλό...

Κακό είναι αν νομίσουμε ότι συνιστά άσκηση δημοκρατίας. Διότι είναι το είδος της “δημοκρατίας” το οποίο απεργάζονται τα επιτελεία του συστήματος, ήτοι, την πλήρη κατάργηση πάσης (έστω και κατ' επίφασιν) δημοκρατίας.

Εν τέλει εκκρεμεί ένα άρθρο με τίτλο:

“Το ιδεολόγημα της Άμεσης Δημοκρατίας

ως μέσον καθολικής ακύρωσης της Δημοκρατίας”

Όταν, αυτό το άρθρο θα συνταχθεί θα μετατραπεί ο τίτλος σε παραπομπή...