Περί ελιτισμού

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από μία διάλεξη προς υποψήφια μέλη του Κόμματος των Αλεξινόων, η οποία ...δεν εδόθη εισέτι.


Απαιτούνται (τουλάχιστον) δύο έξυπνοι, διά να διεξαχθεί μία έξυπνη συνομιλία και αρκεί ένας βλάξ διά να αποβεί βλακώδης. Οι βλακώδεις συνομιλίες πρέπει να παύουν πάραυτα, ήτοι, μόλις εκδηλωθεί η βλακεία ενός των συνομιλητών. Η παύση αυτή επιτυγχάνεται δια της ανακλήσεως του βλακός εις την “τάξιν” των νοημόνων, προϋποτιθεμένου ότι δεν είναι βλακίστερος του “οριακού” βλακός επί του οποίου, η ανάκληση αυτή, μπορεί να επιδράσει. Δήλον ότι χρειάζονται κάποια, σχετικά κριτήρια επιλογής των συνομιλητών πλην, δυστυχώς, μία τοιαύτη επιλογή, αποβαίνει έργο δυσμήχανο καθόσον η βλακεία είναι πολυμήχανη. Και, επειδή είναι εθελούσια και επιλεκτική, ουδείς μπορεί να ελπίσει ότι, τον βλάκα, θα “τον πάρει χαμπάρι” εξ αρχής, όπως (π.χ.) θα “πάρει χαμπάρι” τον αφυή ή, τον μικρόνοα. Εξ άλλου, ο αφυής δεν είναι ακατάλληλος ως συνομιλητής. Τουναντίον βοηθάει ή, υποχρεώνει τον συνομιλητή του να αναπτύξει την ικανότητα προώθησης των απόψεών του, ενώ, ο βλαξ, επινοεί τρόπους απώθησης των απόψεων που δεν θέλει να ακούσει. Μία προσφιλής μέθοδος του βλακός είναι να προσποιείται τον αφυή, ήτοι, τον ακατάλληλο διά συζητήσεις “υψηλού επιπέδου”:
“Ρε φίλε, θεωρίες θα μας κάνεις τώρα;”
Ή,
“Για άκου 'δω: Εγώ δεν είμαι για φιλοσοφίες”.
Αυτό, το τελευταίο, το είπε και κάποιος άλλος:
“Ανεπιτήδειός ειμι προς φιλοσοφίαν”
Και του απαντάει ο Διογένης, αυτός ο μέγας ελιτιστής:
“Τί ουν ζης, ει του καλώς ζην μη μέλει σοι;”
“Τότε γιατί ζεις, αφού, (αν δεν επιτηδεύεσαι εις την φιλοσοφία αποδεικνύεις ότι) δεν σε μέλει αν ζεις καλά;”
Συμπέρασμα (του Διογένους):
“Αν δεν φιλοσοφείς, δεν αξίζει να ζεις.”
Εμείς, ας είμαστε ...λιγότερο ελιτίστες:
“Αξίζει να ζεις... μόνο, ...κάνε λίγο πιο 'κει.”
Όμως, ποίοι είμαστε εμείς;
-Οι αλεξίνοες... Και, βέβαια, ποίος αλεξίνοος, ήτοι, υπερασπιζόμενος τον νου (του), επιθυμεί πλησίον του κάποιον να τον έλκει προς την πνευματική ραθυμία;...
Εννοείται ότι το “λίγο πιο 'κει” μπορεί να καθοριστεί και από το “λίγο πιο 'δω”, όπου μπορούμε να πάμε εμείς, υποτιθεμένου, βεβαίως, ότι υπάρχει προσφερόμενος χώρος... Και να, που πέσαμε σε ένα από τα πλέον τρομερά χαρακτηριστικά της ...τραγικής μας “μοίρας”:
Ο χώρος έχει κατακλεισθεί: Ούτε ένα ζεϊμπέκικο δεν μπορείς να χορέψεις χωρίς να σε στριμώξουν οι σταφυλοπατητές ή/και, χωρίς να σε περιβάλουν (και... περιλάβουν) αυτές οι εφιαλτικές καλλονές που κτυπούν τα χέρια τους λες και διώχνουν τις μύγες από πάνω σου...
Κι' εμείς;;; Εμείς, οι υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα του λόγου και της έκφρασης ενός εκάστου, πως θα πρέπει να ενεργήσουμε;;; Να ιδρύσουμε το “Κόμμα των Ζεϊμέκηδων”; Εμμμ... Χρειάζονται, βλέπετε, “καμπόσοι”, για να απευθυνθούμε στην διεύθυνση κάποιου (έστω μικρού) κέντρου, και να πούμε: “Απόψε, το μαγαζί, για πάρτη μας”... Και πρέπει να βιαστούμε για την ίδρυση του κόμματος. Διότι εντός ολίγου, κάτι τέτοιο, μπορεί να απαγορευθεί... “Τα κόμματα είναι θεσμοί αναχρονιστικοί και εναντίον της προόδου”, μας λέγουν οι παπαγάλοι, κήρυκες του άμεσου φασισμού. “Καθείς μπορεί και πρέπει να εκφράζεται ανοργάνωτα”. Όπως οι ...εκφραστικοί σταφυλοπατητές στην πίστα...: Αυτοκαθοριζόμενοι και ...αυτοϊκανοποιούμενοι... Χωρίς ομάδα αναφοράς προς τα μέλη της οποίας να απευθύνεται ο λόγος τους και να πιάνει τόπο η εκφραστικότητά τους. Και οι “καλλονές”, “ελεύθερες” να (νομίζουν πως) χορεύουν, με χέρια σηκωμένα και αναδευόμενα και με ανοικτές παλάμες, σαν να χαϊδεύουν επουράνια, χνουδωτά μπαλάκια... Αυτοκαθοριζόμενες, αυτόνομες από όλα ...και προπαντός, αυτόνομες, από τον ρυθμό της μουσικής που παίζει... “Κοπέλα μου, κοντεύεις να ξεγοφιαστείς νομίζοντας ότι χορεύεις τσιφτετέλι ενώ αυτό που ακούς είναι καρσιλαμάς”, της λέγεις και, εκείνη σου απαντά: “Εγώ έτσι εκφράζομαι”.
...
Μεγεθύναμε (“κάναμε zoom”, για τους ημιελληνίζοντας) ένα σημείο του γενικότερου στημένου σκηνικού, σκηνικού εντός του οποίου, οι παπαγάλοι του συστήματος, μας μιλάνε για μία (“άμεση”) δημοκρατία όπου, ο καθένας, θα λέει την γνώμη του αυτόνομα και απαλλαγμένος από κάθε είδους οργάνωση. Αλλά δεν μας λέγουν ούτε που θα την λέγει, ούτε πως θα την αποκτά. Προφανώς θα (του) την προσφέρει και θα (του) την ακούει το σύστημα: “Τα σα εκ των σων”, θα ανακράζει ο πιστός του συστήματος, όπου και αν βρεθεί και, αμέσως, χωρίς καμμία μεσολάβηση, με ένα κουμπί που θα πατάει, στο κινητό του, θα μετατρέπει την γνώμη του σε συμιστώσα της συλλογικής απόφασης... Συλλογικότης άνευ συλλόγου:
“Άμεση Δημοκρατία”!!! “Δημοκρατία” ακαριαία, άνευ μεσολαβήσεως ουδενός, ήτοι: άνευ της μεσολαβήσεως του νοός ουδενός ετέρου. Ο καθένας μόνος του. Αυτός και η γνώμη του που του την ενέπνευσε το ιδιωτικό του “άγιο πνεύμα”. Πώς όμως να εν-πνεύσει το “πνεύμα” εάν δεν έχει επέλθει κενότητα του εγκεφάλου ή, έστω χάλαση (χαλάρωση) του νοός. Και, μπορεί ένας νους σε κατάσταση χάλασης να αντιληφθεί την χάλαση αυτή; Και, αν η απάντηση είναι καταφατική (που, μάλλον, είναι) τί πρέπει να κάμει ο κάθε αλεξίνοος, προκειμένου να υπερασπιστεί τον νου του και τον νου των συντρόφων του; (το κόκκινο, μπαίνει για να τσαντίζονται οι χαλασίνοες).
...
Εδώ σταματάει η διάλεξη και αρχίζει διαβούλευση...