Σχέδια ψηφισμάτων για την Λαϊκή συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος

Ψήφισμα/διακήρυξη Α (πρόταση προς την λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος).

“Μεταξύ μας” (...οι της συνέλευσης).

Το θέμα, όπως ορίστηκε εξ αρχής ήταν το:

“Ποιοί είμαστε και τι θέλουμε.”

Εις το κείμενο αυτό επιχειρείται ο δυναμικός συνδυασμός αυτών των δύο και η παρουσίασή του προς τον λαό. Και επειδή η παρουσίαση θα πραγματωθεί μέσω υμών, είναι αυτονόητο ότι πρωτίστως απευθύνεται προς υμάς. Αλλ' επειδή το “τι θέλουμε”, δηλαδή, το “τι βουλόμεθα” θα έπρεπε να ήταν αποτέλεσμα σύνθεσης πολιτικών βουλήσεων, αποτυπωμένης σε βουλεύματα και δοθέντος ότι, κάτι τέτοιο, ελάχιστα έχει εκπληρωθεί, θα ήταν σεμνότερο, εντιμότερο και επωφελέστερο να περιοριστούμε εις το να εξηγήσουμε το:

Ποίοι ήμαστε, πως ενεργούμε (τέτοιοι που ήμαστε) και πως, διά των ενεργειών μας, καθιστάμεθα προοδευτικώς ικανότεροι προς παραγωγή συλλογικής βούλησης. Ποίες είναι οι διαδικασίες που, εδώ, αναπτύσσουμε ώστε να μπορούμε, δικαίως, να ισχυριστούμε πως οι προτάσεις που προκύπτουν είναι έγκυρες και να υπογραμμίσουμε ότι καθίστανται τόσο εγκυρότερες όσο μεγαλύτερη είναι η λαϊκή συμμετοχή εις αυτές.

Δεν θέλουμε “κόσμο”, απλώς και μόνο για να γίνουμε περισσότεροι αλλά, για να γίνουμε καλύτεροι και πιο αποτελεσματικοί.

Δεν θέλουμε, απλώς να καταγγέλλουμε την αφερεγγυότητα της κυβέρνησης αλλά να αποκαθιστούμε την λαϊκή φερεγγυότητα.

Θέλουμε να δίδουμε αξία στα πράγματα ώστε, η απαξίωση των αναξίων, να επέρχεται κατά τρόπο φυσικό...

Και τέλος:

Δεν προτείνουμε λύσεις προβλημάτων χωρίς να έχουμε εξετάσει, επιστημονικώς, τα δεδομένα τους, διότι αυτός που δεν επίσταται υφίσταται τις συνέπειες της ανεπιστασίας του. Προσπαθούμε, δηλαδή, να απαλλαγούμε από τις κακές συνήθειες που μας έχουν εμφυσήσει φαύλες κυβερνήσεις. Εξ ου και η έλλειψη προτάσεων από αυτό το κείμενο.

Το τελευταίο, ας εκληφθεί ως αυτοκριτική παρατήρηση... - “μεταξύ μας”, τώρα, ε;. Αλλά, γιατί όχι και ενώπιον τρίτων;;; -Άλλοι είναι εκείνοι που το μόνο που κάνουν είναι να παινεύονται...

Το κείμενο:

Κάτι “ανάποδο” συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες, στην Ελλάδα. Κάτι “ανάποδο”, που αποδεικνύει πως, ίσως, το ανάποδο, να ήταν εκείνο που συνέβαινε μέχρι τώρα:

Έχουμε συνηθίσει σε μία διαδικασία, σύμφωνα με την οποία κάποια στελέχη (κόμματος, παράταξης κτλ) πρώτα αποφασίζουν να προγραμματίσουν μία λαϊκή συγκέντρωση, κατόπιν συγκαλούν κάποια κλειστή και περιορισμένη συνέλευση μελών διά να αποφασίζουν “τα πρακτικά” και, έπειτα, ενεργούν ούτως ώστε να επακολουθήσει μία, μικρή ή, μεγάλη, συρροή πλήθους.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι να προηγείται η συρροή του πλήθους και να ακολουθεί η σύγκλιση μίας ανοικτής και ευρείας συνέλευσης η οποία λαμβάνει κάποιες αποφάσεις.

Το “αυθόρμητο”

Η συρροή του πλήθους είναι αποτέλεσμα της “αυτονόητης” βούλησης ενός εκάστου συρρέοντος.

“Αυτονόητη” καθίσταται, συνήθως, κατόπιν συνεννόησης με κάποιους άλλους, ομοίως βουλομένους και είναι αποτέλεσμα συλλογισμών, οι οποίοι, βεβαίως, μόνον εν συλλόγω μπορούν να παραχθούν και όχι κατά μόνας.

Και, συμβαίνει όπως στην φυσική:

Αυτή η βούληση συνιστά το κίνητρο, το οποίο προκαλεί τόσο την κίνηση προς την συρροή, όσο και την εμπεριεχομένη ορμή για πολιτική δράση.

Υπό την έννοια αυτή, το λεγόμενο “αυθόρμητο” δεν είναι παρά το αυτόβουλο, που έχει μετατραπεί ή, τείνει σε πολιτικά δραστικό και, άρα, δεν είναι προϊόν μεταφυσικής έμπνευσης αλλά, φυσικής αντίδρασης προς τα κοινωνικά γεγονότα.

Η συλλογικότητα δεν είναι κάτι το συμπτωματικό αλλά αποτέλεσμα σύνθεσης πολιτικών βουλήσεων.

Οι συνελεύσεις

Οι συνελεύσεις που πραγματοποιούνται συνιστούν μία διαρκή διαδικασία μετατροπής του “πλήθους” σε δήμο, πράγμα που επιτυγχάνεται μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα. Αυτοί, που μετέχουν εις τις συνελεύσεις, εκπροσωπούν ουσιαστικά τον λαό ενώ, εκείνοι, στην βουλή, δεν εκπροσωπούν ούτε καν τους φανατικότερους των ψηφοφόρων τους:

Ο κάθε νέος που μιλάει στην συνέλευση εκπροσωπεί τουλάχιστον μία ομάδα συμφοιτητών ή, συμμαθητών του με τους οποίους ευρίσκεται σε διαρκή επαφή και αναζήτηση. Ο κάθε εργαζόμενος ή, άνεργος εκπροσωπεί τους συναδέλφους στην εργασία ή, την ανεργία. Και, η ηλικιωμένη που μιλάει για την σύνταξη που της μείωσαν, εκπροσωπεί όχι μόνο τις γειτόνισσές της αλλά και τα παιδιά της και τα εγγόνια της.

Άρα, η έκφραση της δική μας βούλησης (μέσω συνελεύσεων), είναι ασυγκρίτως εγκυρότερη, παρά τις όποιες ελλείψεις της και παρά το γεγονός ότι δεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτική δεδομένου ότι απουσιάζουν από αυτήν ορισμένες σημαντικές συνιστώσες, όπως είναι οι γνώμες των συναγωνιστών που συμμετέχουν μεν στις διαδηλώσεις αλλ', όχι και στις συνελεύσεις. Τις γνώμες αυτές δεν μπορούμε, βεβαίως, να τις υποκαταστήσουμε αλλά, είναι αυτονόητο ότι τις έχουμε συμπεριλάβει στους προβληματισμούς μας καθόσον οι συνελεύσεις δεν είναι παρά η κορύφωση μίας ευρύτερης λαϊκής επικοινωνίας.

Η ευρεία λαϊκή συμμετοχή

Η λαϊκή συμμετοχή εις την οποία καλούμε, δεν είναι ένα ζήτημα, απλώς, αριθμητικό ούτε ένα στατιστικό επεισόδιο. Όσο περισσότεροι μετέχουν στις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις τόσο περισσότερο έγκυρη και δυναμική γίνεται αυτή η εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση. Και τόσο περισσότερο ακυρώνεται, όποια βούληση είναι αντίθετη προς αυτήν. Αφαιρείται, έτσι, από την φερόμενη ως “ελληνική κυβέρνηση” το δικαίωμα να μας εκπροσωπεί. Υποχρεώνεται να αντιληφθεί, τόσο η ίδια, όσο και οι διεθνείς και ντόπιοι εντολείς της ότι, οι όποιες αποφάσεις της, αποβαίνουν, απλώς, ασύστατες. Το ίδιο και οι συμβάσεις που θα συνάψουν με αυτήν οι όποιοι κερδοσκόποι και οι υποψήφιοι πλιατσικολόγοι της λαϊκής περιουσίας. Τα κέρδη τους, όσα και αν αποκτήσουν στα χαρτιά, δεν θα τα χαρούν. Όταν, αυτοί που κατέλυσαν την δημοκρατία ή, άρχουν καταλελυμένης αυτής θα υποστούν αυτά που, η ίδια, η δημοκρατία προβλέπει, εκείνοι που θα έχουν επωφεληθεί, θα αντιληφθούν ότι “το κρατείσαι είναι χαλεπότερον του κτήσασθαι”, και ότι οι ...κόποι που τώρα καταβάλλουν, θα πάνε χαμένοι. Άρα, καλά θα κάμουν να άρουν την εμπιστοσύνη και την στήριξή τους προς την “κυβέρνηση” και να την αφήσουν απερίσπαστη εις την ελευθέρα πτώση της...

Όσο για μας... Όχι μόνο δεν είμαστε διατεθειμένοι να τους δώσουμε αυτά που ...ονειρεύονται να μας κλέψουν ακόμη αλλά, ετοιμαζόμαστε να πάρουμε πίσω και τα κλεμμένα...

Το υπό έγκριση ψήφισμα, όπως βλέπετε, δεν περιλαμβάνει αιτήματα (προς ποίον, άλλωστε), ούτε στόχους κτλ (όποιος θέλει μπορεί να τα προσθέσει).

Αυτό δεν συνιστά τυχαία παράλειψη αλλά υπογράμμιση του γεγονότος ότι (π.χ.) τα διάφορα ψηφίσματα της συνέλευσης θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν μόνον εάν ήταν επικυρωτικά βουλευμάτων. Βουλεύματα όμως (εάν ομιλούμε ελληνικά) δεν υπήρξαν. Και δεν μπορούν να αντικατασταθούν από τα ετοιματζήδικα (pret a porter) που κυκλοφορούν εδώ κι' εκεί...

Το μόνο αίτημα (προς τους εαυτούς μας) που μπορεί να τεθεί, είναι η μετατροπή της συνέλευσης σε βουλή. Εάν, αυτό, είναι δύσκολο... ας παραιτηθούμε ή, ας το αναβάλλουμε για αργότερα. Μέχρι τότε μπορούμε να εκφραζόμαστε με κειμενάκια σαν αυτό που ακολουθεί, και που είναι το ...“πολιτικότερο” (αναντιρρήτως πολιτικό) για την δεδομένη στιγμή και κατάσταση:

. 
. 

Ψήφισμα/διακήρυξη Β (πρόταση προς την λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος).

Εκείνοι που δεν έχουν δει από κοντά το κίνημά μας αλλά κι' όσοι μας είδαν, αναρωτιούνται, ποιοί - τέλος πάντων - είμαστε, τι θέλουμε και ποιες είναι οι “θέσεις” μας, απέναντι στο “τάδε” και στο “δείνα”.

Απαντάμε:

Δεν “είμαστε”. Γινόμαστε! Ωριμάζουμε! Αλλά, φροντίζουμε, από τώρα, να μη “παρα/ωριμάσουμε”...

Εξετάζουμε τις “θέσεις” του κινήματός μας. Μα, περισσότερο, παρατηρούμε την ίδια του την κίνηση, τα επεισόδια της. Προσπαθούμε να συμπεράνουμε από αυτά και να προβάλουμε τα συμπεράσματά μας, στο λαό:

Τί συμπεραίνουμε από το γεγονός πως εξακολουθούμε να διαδηλώνουμε, συναδελφωμένοι και αλληλέγγυοι, παρά την ρίψη τόσων αποπνικτικών χημικών;... Μήπως, ότι τα αντέχουμε; Όχι, δεν τα αντέχουμε! Αλλά αντέχουμε λιγότερο μία αποπνικτική πολιτική. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα των δακρυγόνων που προκαλεί η κυβέρνηση, δεν είναι παρά το ...“ντεκόρ” του εγκατεστημένου, φαύλου, κοινωνικού συστήματος. Όσο επικρατεί αυτό το σύστημα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ελπίζει. Η ελπίδα ισοδυναμεί με αποδοχή. Όποιος δεν το έχει αντιληφθεί θα πρέπει να αισθανθεί πως, κάποιοι, διακινδυνεύουν μόνο και μόνο για να το καταδείξουν...

Όσοι ακούν και βλέπουν τους πληρωμένους δημοσιογράφους της τηλεόρασης, καλλίτερα ας διαβάσουν ...ποιήματα. Ποιος ξέρει, ίσως να πέσουν πάνω στο Σουρή, που λέει:

“Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,

μα μόλις φύγει βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε.”

Εμείς, δεν πιστεύουμε πως, οι “σκατάδες”, είναι... “της μοίρας μας γραφτό”. Θέλουμε να απαλλάξουμε την ζωή μας από τους τωρινούς. Όχι “μόλις φύγουν” αλλά, τώρα. Θέλουμε να την φτιάξουμε έτσι ώστε να μη χωράει “σκατάδες”, ούτε και στο μέλλον. Ξέρουμε πως για να σωθούμε απ' την Λερναία Ύδρα και την μπόχα της, χρειάζεται, εκτός από το το ρόπαλο του Ηρακλή, και ο δαυλός του Ιόλαου...

Οι πληρωμένοι σχολιαστές θα πουν ότι “αγόμαστε” από την ...“αγανάκτηση”, που μας έχει “συνεπάρει”.

Τους διορθώνουμε:

Αγωνιζόμαστε για την ανάκτηση όσων μας έχουν πάρει.