Η “άμεση δημοκρατία” και τα “ουουου”

Υπάρχουν πολλών ειδών “ουουου”.

Π.χ. αυτό που ακολουθεί την ερώτηση:

“Είναι, ο τάδε, βλάκας;”

Απάντηση: “Ουουου!”.

Ή, την ερώτηση:

“Υπάρχουν πολλοί βλάκες, μεταξύ των φασιστών;”

Απάντηση: “Ουουου!”

Ή, την ερώτηση:

“Υπάρχουν πολλοί φασίστες που παριστάνουν τους δημοκράτες;”

Απάντηση: “Ουουου!” (δις).

Αλλά, ας περιοριστούμε σε τρία είδη “ουουου”, χαρακτηριστικά:

Α) Το “ου” της αποδοκιμασίας.

Β) Το “ου” της παύσης του ομιλούντος.

Γ) Το “ου” της παραγωγής παρεμποδιστικού θορύβου.

Εις την δημοκρατία, ουδέν εκ των τριών αυτών ειδών επιτρέπεται.

Εις την λεγομένη “άμεση δημοκρατία”, δεν γνωρίζω. Αλλ', εάν οι συνελεύσεις της Πλατείας Συντάγματος ήταν συνελεύσεις της “άμεσης δημοκρατίας” θα πρέπει να συμπεράνω ότι, εις την “άμεση δημοκρατία”, επιτρέπονται και τα τρία αυτά είδη.

Σημείωση:

Δεν θέλω να αδικήσω κανένα... Αλλά δεν είδα (εγώ, ο γράφων) κανένα από τους συντονιστές να παρεμβαίνει αποτρεπτικά προς τους “ουίζοντες”, τουλάχιστον εν όσω ομιλούσα (εγώ ο γράφων) ή εν όσω ομιλούσε κάποιος που ήθελα να τον ακούσω. Εξ άλλου, δεν έχει σημασία να πούμε αν ήταν λίγοι ή, πολλοί... Ήταν αρκετοί δια να διακόψουν πολλούς ομιλητές...

Τα “ουουου” ως ...τρόπος άσκησης πολιτικής (διάβαζε: “απολιτισιάς”)

Ας τα εξετάσουμε:

Α) Το “ου” της αποδοκιμασίας.

Χωρίζεται εις το αυθόρμητο και το “αυθόρμητο”. Το δεύτερο, είναι το κατ' εντολήν ήτοι, την εντολή εντολέα προς εντολοδόχους. Συμβαίνει όταν οι εντολοδόχοι αντιληφθούν ότι τα λεγόμενα του ομιλητή ενοχλούν τον εντολέα τους. Το “ου” της αποδοκιμασίας, είτε αυθόρμητο ή, “αυθόρμητο”, ασκεί επίδραση στον ομιλητή αλλά όχι μόνο. Ασκεί επίδραση και σε εκείνους που δεν παρακολουθούν με την δέουσα προσοχή. Αυτοί, ξαφνικά, “αντιλαμβάνονται” ότι ελέχθη κάτι το ...ανεπίτρεπτο ή, το απρεπές. Αισθάνονται ενοχή που ήταν αφηρημένοι και δεν το πήραν χαμπάρι και σπεύδουν να μιμηθούν τους “ουίζοντες”. Ειδεμή θα ήταν σαν να παραδέχονται πως δεν μετέχουν. Όσα περισσότερα είναι τα “ου” τόσο περισσότεροι, αυτοί που τα μιμούνται, μέχρι να μείνουν μόνον όσοι παρακολουθούν τον ομιλητή με προσοχή και θέλουν να ακούσουν ανεξαρτήτως του αν συμφωνούν. Όσο περισσότεροι είναι αυτοί, οι τελευταίοι, τόσο περισσότερο δημοκρατική είναι η συνέλευση (ή, η όποια συμμάζωξη).

Β) Το “ου” της παύσης του ομιλούντος.

Διαφέρει από το προηγούμενο κατά το ύφος και την χροιά: Εμπεριέχει απειλή, άδηλη, έκδηλη ή, πρόδηλη: “Σκάσε μη σου...”. Αυτό το “ου”, συνήθως, δεν το ακολουθούν πολλοί διότι ναι μεν μπορεί να μη θέλουν να νομισθούν ως αφηρημένοι αλλά δεν θέλουν και να νομισθούν ως τραμπούκοι - εάν δεν είναι ή/και εάν δεν βλέπουν τον λόγο για να το πράξουν. Γι' αυτό και, αυτό το “ου”, συνήθως, τίθεται σε εφαρμογή όταν έχει ακουστεί το προηγούμενο. Κοντολογίς, για να περάσει η εντύπωση ότι: επειδή ο ομιλητής λέγει πράγματα ανεπίτρεπτα,... επιτρέπεται ο τραμπουκισμός.

Γ) Το “ου” της παραγωγής παρεμποδιστικού θορύβου (ή, της καραμούζας).

Είναι η περίπτωση που οι “ουίζοντες” χρησιμοποιούν το στόμα τους σαν θορυβοποιό όργανο (καραμούζα). Ο ομιλητής δεν ακούγεται και οι ακροατές ενοχλούνται από τα “ουουου”. Εάν δεν έχουν υψηλού επιπέδου δημοκρατικό ήθος καταλήγουν εις την στάση που αναμένουν οι “ουιστές”. Δηλαδή αναγκάζονται να σκεφθούν:

“Αφού ο ομιλητής είναι η αιτία των ενοχλητικών “ουουου”... ε, ας παύσει αυτός, για να παύσουν και εκείνα”...

Κατόπιν αυτών, μπορούμε να πούμε ότι τα “ου” είναι μία μορφή άσκησης ...πολιτικής εάν θεωρήσουμε ότι, η παρεμπόδιση της πολιτικής, είναι πολιτική.

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι, η απόρριψή τους, είναι ένα κριτήριο πολιτικού και δημοκρατικού ήθους το οποίο πρέπει να διακρίνει ΚΑΙ όσους δέχονται την “άμεση δημοκρατία”. (Για όσους δέχονται την δημοκρατία την άνευ περιττών προθεμάτων, δεν τίθεται ζήτημα.)

Επίσης όμως, δεν μπορούμε να μην πούμε ότι όσοι καλλιεργούν ή, ανέχονται τα “ουουου” είναι αντιδημοκράτες - “αντικειμενικά”, όπως λέμε. Ενδεχομένως να είναι συνειδητοί φασίστες ή, φασιστοβοσκοί... Αλλά, περί αυτών, θα μιλήσουμε προσεχώς...