Η “Άμεση Δημοκρατία” και το ...“έξυπνο πουλί”.

Αυτό το κείμενο περιμένουν να το αναγνώσουν κάποιοι φίλοι με τους οποίους ήμαστε μαζί εχθές (12/8/2011). Λοιπόν, θα είναι βιαστικό και, μάλλον, θα χρειαστεί να διορθωθεί...

     

«Είναι γνωστό ότι “το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται”... Αλλά, εάν το πουλί ονομάζεται Αλεξίνοος, τότε, ...κρίμα στ' όνομα.»

Αυτά μου έλεγε ένας φίλος, εκεί, στην Πλατεία Συντάγματος και έσπευσα να συμφωνήσω... Δηλαδή, δεν έσπευσα. Υποχρεώθηκα όταν μου είπε και τα υπόλοιπα:

Εγώ έλεγα ότι το σύνθημα “Αμεση Δημοκρατία τώρα”, τοποθετημένο στο τέλος ενός ψηφίσματος (της 27/5/2011) δεν συνιστά απόφαση περί του πολιτεύματος και ότι όσοι το επικαλούνται σαν τέτοιο διαπράττουν μία λαθροχειρία του είδους του “καπελώματος”. Άλλωστε εκείνοι που ψήφισαν να λάβει, η δημοκρατία, το πρόθεμα “άμεση” μπήκαν, τεχνηέντως, σε ένα ψευδοδίλημμα:

«Τί θέλετε:

“Πραγματική” (δημοκρατία);

“Άμεση” (δημοκρατία); ή,

“Και τα δύο”...»

Αυτό είναι σαν να ρωτάς:

«Τί θέλετε:

Κόκα κόλα;

Πέψι κόλα; ή,

Και τα δύο...»

«Εάν ήσουν εσύ, θα ζητούσες να μπει και ...το τσίπουρο, στην ψηφοφορία», με ειρωνεύτηκε ο φίλος...

«Βεβαίως», απάντησα με θάρρος...

Τότε, ο φίλος, μου υπενθύμισε το διαβόητο ερώτημα που έχω θέσει και που ...καμαρώνω διότι δεν παίρνω απάντηση...:

«Τί είναι αμεσοδημοκρατικό που δεν είναι, σκέτα, δημοκρατικό;»

«Εδώ, στο ερώτημά σου, πού είναι το “τσίπουρο”;», μου λέγει. «Μήπως, στο “σκέτα δημοκρατικό”; Αλλά, υπάρχει, “σκέτα δημοκρατικό”;»...

«-Εμμμ... δεν υπάρχει...», παραδέχθηκα και, ταυτοχόνως, αναλογίστηκα την ανοησία που διέπραττα κατ' εξακολούθησιν, ήτοι, να συγκρίνω το ανύπαρκτο με το ...ανύπαρκτο (με σκοπό να αποδείξω την ανυπαρξία του ενός...).

...

Αλλά, καλύτερα να τα πω μόνος μου... αφού τελικά συμφωνώ, με τον φίλο ΧΧΧ (θα γράψω το όνομά του αν μου το επιτρέψει):

Λοιπόν, ένας νοήμων άνθρωπος (“αλεξίνοος”, κιόλας) δικαιούται να προσπαθεί να αποδείξει ότι οι άλλοι λέγουν ανοησίες, αρκεί να μη λέγει μεγαλύτερες...:

“Σκέτη δημοκρατία” δεν υπάρχει, εκτός και αν έχουν παύσει να υπάρχουν, οι τάξεις... Εν όσω οι τάξεις υπάρχουν και παλεύουν, εκείνη που υπερισχύει εγκαθιδρύει την δικτατορία της - όποιο μανδύα και να φέρει: “Κοινοβουλευτική δημοκρατία”, “μοναρχία” κτλ, κτλ.

Εκείνα τα χρόνια, τα παλιά (τα πρώτα της μεταπολίτευσης), μόνον κάποια ...βουτυρόπαιδα μιλούσαν για “δημοκρατία”. Όλοι όσοι συμμετείχαν ενεργώς και ενσυνειδήτως στο κίνημα ήξεραν ότι το πολίτευμα που είχαμε ήταν “Δικτατορία της Αστικής Τάξης” και ότι εάν ανατραπεί από την εργατική τάξη το πολίτευμα (το “μεταβατικό”, μέχρι τον κομμουνισμό) θα είναι η “Δικτατορία της Εργατικής Τάξης”. Ορισμένοι εκάγχαζαν με τον όρο “Λαϊκές Δημοκρατίες” (ποιος είναι ο «λαός») όπως απεκαλούντο οι χώρες του “Υπαρκτού(;) Σοσιαλισμού”. Και κάποιοι, ερωτούσαμε ειρωνικά, την ηγεσία του ΚΚΕ(εσ.), να μας πει με τι αντικαθιστά την “Δικτατορία του Προλεταριάτου” την οποία είχε σπεύσει να αφαιρέσει από το πρόγραμμά του.

Το πρόβλημα ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ο προσδιορισμός των τάξεων, Αστική και Εργατική, σε μία χώρα όπου εξευτελίζεται και η τελευταία ...οικονομική αξία που είναι το «άρπαξε να φας και κλέψε νά 'χεις».

Μερικοί, αναζητώντας κριτήρια προσδιορισμού της εργατικής τάξης, «της τάξης που, απελευθερώνοντας τον εαυτό της, θα απελευθερώσει και όλη την κοινωνία» προσπάθησαν να βασιστούν στο πολύ απλό ερώτημα:

Ποία είναι τα επαγγέλματα που θα εξακολουθούν να υπάρχουν σε μία κοινωνία που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου, από άνθρωπο... κτλ, κτλ... ώστε, τουλάχιστον να δούμε ποίοι είναι εκείνοι που, σε μία τέτοια κοινωνία, θα χάσουν την δουλειά τους ή/και τα προνόμιά τους...

Αυτό το ερώτημα δεν είναι, βεβαίως, το ασφαλέστερο κριτήριο αλλά σε βοηθάει να αντιληφθείς πόσα παρασιτικά και βλαβερά “επαγγέλματα” υπάρχουν... και μόνο παρατηρώντας το ...πόσο παραμύθι παράγουν για το επάγγελμά τους αυτοί που το ασκούν...:

Π.χ. ενώ όλος ο κόσμος θα κατέρρεε εάν έπαυαν να υπάρχουν οι βίδες, ποτέ κανείς εργαζόμενος σε βιδοποιία δεν έχει ομιλήσει στην τηλεόραση για την κοινωνική του προσφορά. Αντιθέτως, βλέπεις να ομιλούν κάποιες καφετζούδες, κάποιοι πλαστοπροσωποποιοί,... και πολλοί “πνευματικοί άνθρωποι”...

Βεβαίως, μόνον οι ηλίθιοι πιστεύουν ότι, σε μία κοινωνία “ελευθερίας”, θα υπάρχουν άνθρωποι σε κατάσταση τέτοια ώστε να θέλουν ...ψυχολογική υποστήριξη για να αποδεχθούν το «νέο τους πρόσωπο» ή, «το νέο τους σώμα»...

Εκείνοι που εμφανίζονται περισσότερο βέβαιοι για την επιβίωση του επαγγέλματός τους είναι κάποιοι καθηγητές πανεπιστημίων... Τόσο πολύ,... που δεν διστάζουν να ομιλούν και για την “άλλη κοινωνία”, αυτήν, που “οραματίζονται”...: Μία κοινωνία, πλημμυρισμένη στα ...σορόπια: «Αγάπη, δικαιοσύνη, κατανόηση, ανθρωπιά...». Ε, μες τα σορόπια υπάρχουν και κάποια ...ποντικοκούραδα (είναι σύνηθες το τοιούτον) όπως εκείνο το: “ανοργάνωτες ατομικότητες”. Αλλά, πού θα πάνε, μόνες τους, αυτές, απέναντι σε ένα κράτος υπερ-οργανωμένο;;; Ή, μήπως, η κοινωνία που οραματίζοναι, δεν θα έχει κράτος;;; Χμμμ... Εάν δεν ψεύδονται (ενσυνειδήτως ή, ασυνειδήτως) θα πρέπει να μας πουν πως θα πάμε εις αυτήν. -Όχι, βέβαια, με την μηχανή του χρόνου...:

Διαβάζουν (μάλλον,... διαβαίνουν) απ' τον Μαρξ, άλλα, τα εγκρίνουν, άλλα, τα απορρίπτουν και τελικώς ...“ανακαλύπτουν” ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία... Δεν διστάζουν να τον ονομάσουν και «δικτατορία»... αλλά, αποφεύγουν και να πουν «Δικτατορία της Αστικής Τάξης» διότι,... διότι, αυτό, είναι το μισό που περιμένει το άλλο μισό: «Δικτατορία της Εργατικής Τάξης»: Της τάξης που παράγει έργο και όλα τα υλικά αγαθά... Και, προπαντός, της τάξης η οποία δεν περιλαμβάνει κηφήνες (για να είμαστε εξηγημένοι...).

Αλλά, εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν:

Εάν δεν υπάρχει μηχανή του χρόνου προς την αταξική κοινωνία και αν δεν υποδεικνύουμε τρόπο προς επίτευξή της, ομιλούμε στα πλαίσια (της διατήρησης) του παρόντος συστήματος. Εάν προβάλλουμε το πρόταγμα “Άμεση Δημοκρατία, τώρα” χωρίς να υποδεικνύουμε κάποια τρόπο ανατροπής της Αστικής Τάξης, τότε, η “Άμεση Δημοκρατία” θα πρέπει να είναι μία παραλλαγή της “Δικτατορίας της Αστικής Τάξης”. Και αν τα βέλη μας τα ρίχνουμε εναντίον του κοινοβουλίου, των κομμάτων, και των αντιπροσώπων τότε παρασκευάζουμε τις προϋποθέσεις για μία “Δικτατορίας της Αστικής Τάξης” άνευ όλων αυτών. Άρα προετοιμάζουμε την έλευση μίας φασιστικής ή, ενδεχομένως, στρατοκρατικής δικτατορίας... «ένα κι' ένα, κάνουν δυό».

Ο κοινοβουλευτισμός, αυτός ο ...κακός και ο ...τρισκατάρατος, είναι, εν τούτοις, εμποδιστικός δια την πλήρη εφαρμογή των σχεδίων που απεργάζονται οι κουμανταδόροι της γης...: Σκέψου τώρα, κάθε φορά που θέλουν να ληστέψουν τους λαούς της χώρας τους ή, ένα άλλο κράτος να έχουν την αγωνία μήπως κάποιος βουλευτής ψηφίσει αντίθετα. Η αγωνία τους είναι εύλογη. Διότι οι κανονικοί άνθρωποι διαμαρτύρονται και πιέζουν τα κόμματα που είναι μέσα στη βουλή. Χρειάζονται ένα “κίνημα” που να πιστεύει σε ένα πολίτευμα άνευ κομμάτων... Το “κίνημα” αυτό, θα συγκροτηθεί εμπνεόμενο από μία ιδέα. Ο φασισμός στηρίχτηκε στο γνωστό «η ισχύς εν τη ενώσει» επομένως: «έξω οι διασπαστές». Εάν τα κόμματα είναι οι διασπαστές, τότε: «έξω τα κόμματα». Αυτό μπορεί να γίνει «τώρα». Και είναι το μόνο που μπορεί να γίνει «τώρα», εν όσω περιμένουμε την μηχανή του χρόνου να μας πάει στην δίκαιη κοινωνία... Ε, ας αρχίσουμε από αυτό... «Να καταργηθούν τα κόμματα», “απεφάσισε” η Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος (13/6/2011). Αυτό, την κατάλληλη στιγμή, “κάποιοι” θα το επικαλεστούν σαν “παλλαϊκό αίτημα”. Ααα, στην ζωή και στην πολιτική, δεν υπάρχει “undo”. Υπάρχει, βέβαια, αναίρεση, αλλά, απαιτείται θάρρος και ωριμότητα η οποία, εάν υπήρχε, τέτοιο ψήφισμα δεν θα είχε υπάρξει... Δεν βαριέσαι, εμείς νά 'μαστε καλά... Και... ας καεί, “το μπουρδέλο η βουλή”. Διότι, τί την θέλουμε την βουλή εάν δεν υπάρχουν κόμματα; Εάν έχουμε μία κυβέρνηση σαν του Μεταξά, ο οποίος περηφανεύετο διά «την κυβέρνησίν του την τελείως ακομμάτιστον»;

...

Τελικώς, διαφαίνεται ένα ερώτημα:

Υπό ποίες προϋποθέσεις ταυτίζονται τα δύο “συνθήματα” που ακολουθούν;:

«Άμεση Δημοκρατία (άνευ κομμάτων), Τώρα» και:

«Φασισμός (άνευ κομμάτων), Τώρα».

Κατόπιν όλων αυτών, ευχαριστώ τον φίλο για τις παρατηρήσεις που μου έκαμε... Αναγνωρίζω ότι το θέμα είναι το είδος του πολιτεύματος που θέλουμε και όχι, το ερώτημα που θέτω, εγώ, περί του...:

«Τί είναι αμεσοδημοκρατικό που δεν είναι, σκέτα, δημοκρατικό;»

Το ερώτημα αυτό, είναι μία αυτοπαγίδα. Τί και αν ερωτώ «για να καταδείξω ότι τέτοια απάντηση δεν θα λάβω» (βλέπε εδώ: Η γαρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος.);

Εκείνοι που δεν απαντούν εις το ερώτημα αυτό, απαντούν ικανοποιητικώς εις άλλα ερωτήματα... όπως αυτό εδώ:

Αλεξινόου ενύπνιον

Μπορούν να ισχυριστούν ότι ...δεν τους έχει ζητηθεί να απαντήσουν... Μα δεν μπορούν να πουν πως δεν τους έχει εξηγηθεί ότι το (δια)πράττουν... Διότι έχει ...μαλλιάσει η γλώσσα μου να τους το επισημαίνω...

...

Η αυτοπαγίδα όμως, αίρεται μόλις μετατραπεί σε ερώτημα ρητορικό:

Κοντολογίς, παύω να ερωτώ και αρχίζω να απαντώ...

...

Και, τώρα, θα έλθει ο φίλος, ο ΧΧΧ, και θα μου πει:

«Πάλι, εξυπνοπούλι, πιάνεσαι στο δόκανο...:

Το θέμα δεν είναι η (όποια) δημοκρατία της ...α/ταξίας αλλά, ποίας τάξης (και των συμμάχων της) η δικτατορία.»

Πείθομαι...

Οι όποιες απαντήσεις στις όποιες νεφελώδεις, “αμεσοδημοκρατικές” “θέσεις”, μόνον εάν εντάσσονται στο εν λόγω θέμα έχουν αξία...