Η 4η Αυγούστου και η “Άμεση” κατάργηση των κομμάτων.

Ιωάννης Μεταξάς:
"Η κυβέρνησίς μου η τελείως ακομμάτιστος..."
"Εις κάθε βήμα η κυβέρνησις συνήντα την υπόκωφον κομματικήν αντίδρασιν..."
Κτλ, κτλ
Επ' ευκαιρία της επετείου της 4ης Αυγούστου, και προτού να έλθει η 21η Απριλίου, λέμε να κάνουμε ορισμένους συσχετισμούς μεταξύ όλων των πολιτικών απόψεων που είναι εναντίον των κομμάτων, των συνδικάτων και γενικώς των οργανώσεων των πολιτών...
(Έπεται, συνέχεια...)

 

Αλλοιώτικη συνέχεια:

Εάν ένα πρωΐ ο Μεταξάς (ή, ο Μουσολίνι...) είχε πει: “Ένα πολλά βαρύ και όχι” και αν ένας σημερινός “αμεσοδημοκράτης”, λέγει το ίδιο... αυτό σημαίνει ότι εξομοιώνονται;...

Εάν όχι, τότε, ο τρόπος με τον οποίο εισήχθη το θέμα, ήταν βλακώδης ή, μάλλον, κουτοπόνηρος. Και θα μένει εκεί ως δείγμα και ως προειδοποίηση:

Αυτά παθαίνει όποιος (όπως ο γράφων) ενώ εκλογικεύει τον φανατισμό του νομίζει ότι τον αποβάλλει...

Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε είναι το ίδιο το κόμμα, ως έννοια, ως λειτουργία κτλ. Με απλά λόγια: Είναι κάτι “καλό” ή, κάτι “κακό”; Και αν (ενδεχομένως) είναι κάτι “κακό”, τότε πρέπει να δούμε εάν είναι τόσο “κακό” που να νομιμοποιείται η απαγόρευσή του; Να εξετάσουμε ακόμη το εάν, η “κακία” του, είναι συμφυής προς αυτό ή, εάν εξαρτάται από τις συνθήκες. Ιδιαιτέρως θα πρέπει να εξεταστούν οι συνθήκες υπό τις οποίες εντάσσεται κάποιος, ως μέλος ενός κόμματος και οι συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργεί μέσα σε αυτό.

Θα πει κάποιος: “Και γιατί να τα κάνουμε όλα αυτά; Τί τα θέλουμε τα κόμματα και τις οργανώσεις; Εμείς θέλουμε ένα πολίτευμα με ανοργάνωτες ατομικότητες οι οποίες θα δρουν συλλογικά...”

Αυτό όμως είναι πιο ανόητο από το να θέλεις να φτιάξεις μία ορχήστρα χωρίς συγχορδισμένα όργανα... Άρα δεν συζητιέται... παρά μόνο εάν, τα “όργανα”, είναι CDs φτιαγμένα από το ίδιο εργοστάσιο.

Οι λογικοί άνθρωποι, αντιλαμβάνονται ότι το σύνολο των ανθρώπων που ζουν σε μία χώρα χωρίζεται σε υποσύνολα με όμοια (ή, ομοιόθετα ή, ομόροπα κτλ) συμφέροντα - ας τα ονομάσουμε “κοινά συμφέροντα”. Τα μέλη εκάστου υποσυνόλου δεν είναι πανομοιότυπα. Αυτό σημαίνει ότι δεν βλέπουν όλα με τον αυτό τρόπο τα “κοινά τους συμφέροντα”. Ορισμένα από τα μέλη ενός υποσυνόλου πιστεύουν, ορθώς, ότι η προσωπική τους βελτίωση εξαρτάται από την προώθηση των “κοινών συμφερόντων” του υποσυνόλου. Αυτό είναι εντελώς φυσικό, άρα είναι φυσική και η δημιουργία ενός “κόμματος” - το ρήμα είναι κόπτω. Δηλαδή (αρχικώς), κάποιοι, αποκόπτονται, και τα λένε μεταξύ τους, χωρίς να περιμένουν να πείσουν και τα άλλα μέλη του υποσυνόλου, τα οποία μπορεί να πιστεύουν ό,τι τους λέγουν οι εχθροί τους: Ότι (π.χ.) η “κοινωνία” ή, το “έθνος” ή, η “πατρίδα”, αποτελείται από αυτόνομες ψυχές και ότι οι τάξεις είναι επινόηση του εβραιοκομμουνισμού...

Το “κόμμα” ή, η “οργάνωση” ή, η “εταιρία” ή, ο “όμιλος” ή, ο “σύλλογος” ή, η “φράξια” ή, ή, ή, όπως αλλοιώς θα λέγεται αναλόγως της φύσης του, προκύπτει τόσο φυσικά όσο μία παρέα που συχνάζει σε ένα συγκεκριμένο στέκι. Αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό του δεν αφορά παρά τα μέλη του. Μπορεί να είναι δημοκρατικό ή, αρχηγικό ή, θεοκρατικό ή,... ό,τι άλλο θέλουν. Οι απόψεις που αναπτύσσονται εντός αυτού, μπορεί να γίνονται αποδεκτές από ένα μικρό ή, μεγαλύτερο μέρος του υποσυνόλου εις το οποίο ανήκουν τα μέλη του. Εάν οι απόψεις αυτές είναι αντίθετες προς τα συμφέροντα του υποσυνόλου και παρά ταύτα γίνονται αποδεκτές, τότε, είναι μεγάλη αδικία να κατηγορούμε (μόνο) το κόμμα γι' αυτό. Εάν το κόμμα είναι απατηλό, θα πρέπει να σκεφθούμε ότι η εξαπάτηση, ενίοτε, δεν συντελείται χωρίς την ...σφοδρή επιθυμία του εξαπατωμένου να εξαπατηθεί... Αααμ, τότε...: Και όσιοι να το έχουν φτιάξει το κόμμα, θα πάνε τα μέλη και οι οπαδοί και θα τους χαλάσουν... Εάν είχαμε (ή, εάν έχουμε) μέλη και οπαδούς κομμάτων οι οποίοι, το πρώτο που απαιτούσαν, ήταν κριτήρια ελέγχου, τότε τα κόμματα θα ήταν διαφορετικά... Έστω και αν δεν ήταν φτιαγμένα από ...οσίους.

Εάν ομιλούμε για υποσύνολα πληθυσμών ή, για τάξεις, εκείνο που έχει σημασία γι' αυτές, είναι το να γνωρίζουν, με τον καλύτερο τρόπο, τα ταξικά τους συμφέροντα. Εάν αυτή η γνώση είναι επαρκής τότε δεν πιάνονται ...“κορόϊδα”.

Τώρα, εάν κάποιοι έχουν πιστέψει ότι η κοινωνία (πρέπει να) αποτελείται από ανοργάνωτες, ελεύθερες, ατομικές... και, προπάντων, αταξικές ψυχές... μπορούν να πάνε σε κάποιο κόμμα ακομμάτιστων, ίσως αυτό που τους έπεισε σχετικώς. Και να είναι βέβαιοι ότι, η επιθυμία τους για αυτεξαπάτηση, θα είναι ες αεί ικανοποιημένη... Το κόμμα αυτό δεν θα το λένε “κόμμα” αλλά, κάπως αλλοιώς. Πάντοτ' ευρίσκεται κάποια κατάλληλη ονομασία...