«Άλλ' αντ' άλλων», κυρία Μαίρη...

Στην εποχή των υπερ/εξ/ειδικευμένων

Ανθρώπων και αντικειμένων,

Αν χάσεις, από το σακάκι, ένα κουμπί

Δεν θα βρεθεί παρόμοιο, στη θέση του να μπει

Αλλά, θα μένει αναντικατάστατο, να σου θυμίζει

Πως, ο καθείς, ως ακαλαίσθητο θα σε νομίζει.

Και θά 'χεις και τη Μαίρη να σου λέει: "Καλέ Λάκη,

Πότε θα αντικαταστήσεις, επί τέλους, το σακάκι;"

Αυτή, αγόρασε άλλο σερβίτσιο, πιο μεγάλο

Άλλο ποτήρι για το ένα το ποτό και άλλο για το άλλο,

Άλλο μαχαίρι για το ψάρι και άλλο για το χέλι,

Αλλιώτικο για τον λαγό κι' άλλο για το κουνέλι

Και διατείνεται πως θα κακοχαρακτηρίσει

Αυτόν που άλλα αντί άλλων θα χρησιμοποιήσει.

Λάκη μου, μην ακούς τη Μαίρη

Είναι αρκετό ένα μαχαίρι.

Κι' όταν παλιώσει, άλλο να μη πάρεις,

Να το τροχίσεις και να το λιμάρεις.

Όσο για το κουμπί, του σακακιού, που 'χει χαθεί

Κάτι άλλο ή, αλλιώτικο θε να βρεθεί

Ροδέλα, μπουκαλιού καπάκι

Κορδέλα, παραμάνα, μανταλάκι.

Εάν τα δύο πέτα συγκρατεί, αυτό αρκεί

Η ομοιομορφία είναι πληκτική.

Μα, αν εσένα, αυτό το "άλλο αντ' άλλου" δεν σ' αρέσει

Θα 'πρεπε, πιο καλά, νά 'χες προσέξει:

Αν τα κουμπιά του σακακιού τα 'μερακλίδικα',

Υπάρχουνε και στα ψιλικατζίδικα.

Τουλάχιστον να 'χες ελέγξει εάν μπορούν να ξηλωθούν

Ώστε δι' άλλων αντ' αυτών - όλα - ν' αντικατασταθούν.

Το "άλλο αντ' άλλου" δια να αποφευχθεί

Πρέπει ένα "άλλο αντ' άλλου" να επιτευχθεί.

Όποιος δεν ξέρει τούτη την αλήθεια τη μεγάλη

Θα αγοράζει, ακριτί, τα άλλ' αντ' άλλων που παρασκευάζουν άλλοι:

Ποτήρια που δεν θα μπορεί δια να τα πλύνει

Και που θα δυσκολεύεται, από αυτά, να πίνει

Άλλα θα είναι αχλαδόσχημα:

- Δια να πιει, θα πρέπει, ωσάν την κότα, να κοιτά τον ουρανό

Και άλλα, σωληνόσχημα:

- Ώσπου να πιει, θα έχουν σπάσει διότι ανατρέπονται, χωρίς σεισμό.

Και άντε, από τα ίδια, να αγοράσει

Τα έξι του σερβίτσιου δια να ξαναφτιάξει...

Διότι, ως γνωστόν, οι φίλοι καταφθάνουν καθ' εξάδας

Περί τα τέλη εκάστης εβδομάδας.

Αν λείπει κάτι, ο καθείς θα το προσέξει

Όπως της οικοδέσποινας το φόρεμα το σέξι.

Φόβος κι' ελπίδα, ουσίες εθιστικές

Αυτό, το ξέρουνε καλά οι διαφημιστές:

Θέλεις δεν θες, θα το πιστέψεις, πως η οσμή σου απωθεί

Διότι την διαφήμιση την βλέπει και αυτός που θα σε οσφρανθεί.

Γι' αυτό και ο αγοραστής του άφτερ σέιβ, θα νομίσει

Ότι είναι ...συνθηματικό, ανάμεσα σ' αυτόν και σ' όποια το μυρίσει.

Άλλο πωλούν και άλλο "σου πουλάνε".

Σε κάτι ερημιές σε πάνε...

Δια να σου δείξουν, "του αυτοκινήτου την ελευθερία!"

Μακριά από της πόλης, το μποτιλιάρισμα και την ταλαιπωρία.

Άλλο ζητούν κι' άλλο σου παίρνουν - εδώ ευρίσκεται το ζήτημα:

Άλλο, η "τιμή" ενός πράγματος κι' άλλο, το τίμημα.

Άλλος εκείνος ο οποίος (ελληνίζετε;) αποκτά χρήματα δια των νομισμάτων

Κι' άλλος εκείνος ο οποίος, χάριν των νομισμάτων, παθαίνει σύγχυση νοημάτων.

Άλλος... και τα απορρίμματα, θα εύρει τρόπο να τα χρησιμοποιήσει

Κι' άλλος επείσθη ότι, το απόρριμμα, είναι του πράγματος η χρήση.

Όποιος δεν θέλει ως κουρό/γιδο να πιάνεται,

Πρέπει το "άλλο" εντός του "άλλου" να αντιλαμβάνεται.

Δεν είναι, βέβαια, εργασία εκ των ευκόλων

Πρέπει να ξέρει έννοιες όπως το 'μέρος' και το 'όλον'

Το 'αίτιον' και το 'αιτιατόν'

Την χρήσιν επαγωγικών συλλογισμών.

Ποίο είναι τ' απορρέον και ποία η πηγή.

Δια να μην εκλαμβάνει την παραλλαγή (αν μ' εννοείτε) ως αλλαγή

Αλλ', ούτε και ως "διατηρημένο", κάτι το εμφανώς παρηλλαγμένο

Μην εκλαμβάνει ως "ρεμπέτικο" κάτι, εις το κλειδοκύμβαλον, παιγμένο

Και με μπουζούκια αν παιχθεί δεν θά 'ναι: "ίδιο κι' απαράλλαχτο"

Όμως, το "ελαφρώς αλατισμένο" δεν είναι κι' "εντελώς ανάλατο".

Αλλά, και 'σύ, που αποφεύγεις το αλάτι, κυρία Μαίρη,

Δεν ξέρεις πως, ο σερβιτόρος, δεν είν' απ' τα δικά μας μέρη;

Αδίκως, τώρα, εκνευρίζεσαι: "Ανάλατη, βρε, δεν σου είπα, τη σαλάτα;"

Κι' αυτός να λέει: "Salata, μου ζητήσατε, κυρία μου, salata!"

Α, τα "άλλ' αντ' άλλων" φανερώνουν των πραγμάτων την ουσία.

Οι λέξεις και οι ακριβείς εκφράσεις έχουν μεγάλη σημασία.

Μη φάμε, τώρα, όλη την νύχτα με το "τι ήθελες να πεις..."

Και με την "έννοια, την καλή" που έχει μια λέξη απρεπής.

Μα, πάλι... οι δι/ορθώσεις είναι άσκηση σωστή.

Δια την ανάπτυξη μιας ικανότητας που θα μας (και μας έχει) χρειαστεί:

Το "άλλ' αντ' άλλων" είναι ιδιότης, του ανθρώπου συμφυής

Τα δένδρα δεν δημιουργήθηκαν ως πρώτη ύλη της οικοσκευής.

Ούτε τα μάρμαρα ως υλικά οικοδομών και αγαλμάτων.

Αν πεις δε δια τα μέταλλα: Είναι τα "άλλα" εντός των μεταλλευμάτων.

Μέταλλο - πάφιλας - δοχείο ελαίου - δοχείο πεταμένο...

Και ιδού "άλλη αντ' άλλης" ανακύκλωση: μέσα σε αυτό, ένα λουλούδι φυτευμένο.

Το πράγμα έχει και επιστημονική εξήγηση, ίσως γι' αυτό συμβαίνει τακτικά:

Το μέταλλο βγάζει σκουριά, που 'ναι πολύ κατάλληλη δια τα φυτά...

Μα, το κταπόδι είναι ακατάλληλο προς βρώση,

Εάν δεν το κτυπήσεις ώσπου να μαλακώσει.

Πολλές 'ιδέες' και 'αξίες', σαν κταπόδια, μεταξύ μας, ζουν

Με τις βεντούζες των πλοκάμων τους και μας απομυζούν.

Ιδέες με 'σταθερότητα' και 'ευελιξία'... - Από αυτά τί απομένει,

Μετά από πρόσκρουση ορμητική και επανηλειμμένη

Εις τον σκληρό τον βράχο που τον λέμε λογική;

- Σάλια, αφροί και μία ύλη μετρίως θρεπτική

Αλλ' αρεστή εις τους μετέχοντας των συν/ποσίων ούζου των επιστημονικών

Και άχρηστη δια τα πλήθη άλλων "συμποσίων" - άνευ συν/ποτών.

Δια να επιλέξεις το άλλο αντ' άλλου που χρειάζεσαι

Πρέπει, την ύλη, να γνωρίζεις να περί-, επί- και εξ-εργάζεσαι.

Εάν το κταπόδι το σιχαίνεσαι μη σε ...λερώσει,

Το δένδρο δεν το κόβεις μήπως σε ...πλακώσει,

Ή, αν δεν έχεις χρόνο ή, τα μέσα, δια να ασχοληθείς

Θα πρέπει κάποιον άλλον να εμπιστευθείς.

Μα, η εμπιστοσύνη λειτουργεί ως τηλέφωνο σπασμένο

"Ψημένο εις τα κάρβουνα...", ακούς, δεν 'πιάνεις' το: "βρασμένο".

"Τραπέζι από καρυδιά..." Πως να εννοήσεις: "περιτετυλιγμένο";

"Δικό μας", βεβαιώνουν "το κρασί" και εννοούν: "Ε, όχι, και κλεμμένο!".

Αλλά: - απεριφράστως θα το πούμε: - εάν, με απάτη, ισοδυναμεί η απόκρυψη

Η - ένεκεν ραθυμίας - ανοχή, ισοδυναμεί με εγκλήματος υπόθαλψη.

Η ραθυμία του νοός λέγεται και βλακεία.

Και αποδίδεται λαϊκιστί, σε κάτι που ομοιοκαταληκτεί.

Όποιος δεν δύναται να επ/ίσταται αναγκάζεται να υφ/ίσταται ή... αφ/ίσταται

Μα σε από/σταση 'ασφαλείας' από την Χάρυβδη... η Σκύλλα ίσταται.

Τούτων (των "άλλων αντί άλλων"), γνωστών όντων και προϋποτιθεμένων

(Καί τινων άλλων εκ των παραλειπομένων).

Η ρήση "πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος", είναι σαφής

Και ανεπίδεκτη αντιστροφής.

Αλεξίνοος