“Άμεση Δημοκρατία”: Ως απατηλή,... ωφείλει να απατά.

Εις το κείμενο αυτό τίθεται ένα απλό ζήτημα:

Αυτοί που παραβιάζουν την δημοκρατία εξαπατώντας τους άλλους, δεν είναι δημοκράτες.

Ούτε αυτοί που τους ανέχονται ή/και τους συγκαλύπτουν.

Εάν, όλοι αυτοί, αυταποκαλούνται “αμεσοδημοκράτες” τότε οι (αυταποκαλούμενοι ως) “αμεσοδημοκράτες” δεν είναι δημοκράτες και είναι απατεώνες ή, συνένοχοι απατεώνων.

Όσοι διαφέρουν ας το δηλώσουν εμπράκτως διαφοροποιούμενοι από τους απατεώνες ή/και, ας φροντίσουν διά να τους συμμορφώσουν.

Πρώτη προϋπόθεση η δημόσια ομολογία της απάτης.

Ποίας απάτης;;;

Αυτής που θα αποκαλυφθεί εδώ:

...

Σημείωση: Το θέμα θα είναι κοπιαστικό... Έτσι γίνεται, συνήθως, με τις απάτες: Εύκολα γίνοντα, δύσκολα αποκαλύπτονται και δυσκολότερα αποδεικνύονται... Αλλά, είναι δημοκρατικό μας καθήκον... -Ποίος έχει αντίρρηση;;;

...

Ένας άνθρωπος (όπως ο γράφων, ο Αλεξίνοος) ο οποίος υπερασπίζεται (μετά πολλών βασάνων) το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, πρέπει να το υπερασπίζεται για όλους. Ακόμη και για εκείνους που το καταπολεμούν όπως είναι οι “αμεσοδημοκράτες” (βλέπε τις θέσεις τους για τα κόμματα, τα σωματεία κτλ).

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν θα μπορούσε, να θεωρεί καταδικαστέα την λειτουργία της “Θεματικής Ομάδας της Άμεσης Δημοκρατίας” - παρά το γεγονός ότι ...την εχθρεύεται. Αντιθέτως, θα την θεωρούσε θεμιτή, έστω, και αν δεν είναι ψηφισμένη από την Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος.

Αυτό όμως είναι άλλο και, άλλο, η ομάδα αυτή, να εξαπατά την ίδια την Συνέλευση, και να την χλευάζει, λέγοντάς της “κατάμουτρα” ότι έχει ψηφίσει κάτι το οποίο δεν εψήφισε.

Άλλο είναι να παρουσιάζονται, κάποιες προτάσεις, ως προτάσεις μίας ομάδας πρωτοβουλίας και άλλο να παρουσιάζονται, με το (ψευδές) κύρος μίας ομάδας που δήθεν εκπροσωπεί την Συνέλευση δι' αποφάσεώς της. Εάν μάλιστα αυτό επεκτείνεται και, η ομάδα αυτή, εμφανίζεται σαν να εκπροσωπεί, όλη την Πλατεία,... όχι μόνο την “Κάτω” αλλά και την “Πάνω”... και, τελικά,... όλη τη χώρα... Αυτό είναι το λεγόμενο “καπέλο”.

Αυτό συνδυάζεται με τους (επίσης, ψευδείς) ισχυρισμούς τους σχετικούς με την δήθεν αποφασισμένη φόρμα των εντύπων του ...“Χαλιφάτου του Συντάγματος”. Εννοούμε τον θυρεό με τον ...φαύλο κύκλου (αυτόν, με τα βελάκια) και το λογότυπο: “Άμεση Δημοκρατία Τώρα”, πάνω και κάτω του χαρτιού. Το “Τώρα” στο λογότυπο, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε “Παντού”. Όλα αυτά δείχνουν μία καθεστωτική αντίληψη, η οποία (αρχίζει να) λαμβάνει και μέτρα διά την περιφρούρησή της από τους ...κακούς, όπως η απομάκρυνση ή, “εξοστρακισμός” παντός διαφωνούντος... (αναμένεται παραπομπή).

Περί αυτών, θα ομιλήσουμε εν καιρώ...

Προς το παρόν, προτίθεμαι να αποδείξω ότι η “Θεματική Ομάδα της Άμεσης Δημοκρατίας” δεν είναι μόνον ασύστατη αλλά και ...“απαγορευμένη”... Εμ βέβαια, αφού η μόνη Συνέλευση που ασχολήθηκε με πρόταση για την σύστασή της αποφάσισε: “ΚΑΤΑ”. Αυτό ευρίσκεται εις τα Πρακτικά της Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος της 3/7/2011.

Λοιπόν, ας αρχίσουμε:
<<

http://real-democracy.gr/minutes/2011-07-03-praktika-laikis-syneleysis

6. Πρόταση για σύσταση θεματικής ομάδας άμεσης δημοκρατίας ΚΑΤΑ

Είναι, δε διαφωτιστική η επόμενη πρόταση:

7. Πρόταση για καταγγελία της λειτουργίας της θεματικής για την πολιτική (επισυνάπτεται) ΚΑΤΑ
>>

(Διατηρώ την στίξη για να δουλεύει το “search”.)

Ας επιμείνουμε λίγο εδώ, διότι εξηγούνται πολλά πράγματα:

Οι “αμεσοδημοκράτες” μετείχαν στην “Θεματική Ομάδα της Πολιτικής” μέχρι που καταψηφίστηκε το κείμενο που είχαν συνδιαμορφώσει. Τότε απεχώρησαν καταγγέλλοντας εκείνους που δεν απεχώρησαν... Εν συνεχεία ένας από αυτούς (ο Μάνος) ανακοίνωσε στην Συνέλευση ότι η “Θεματική Ομάδα της Πολιτικής” αυτοδιαλύθηκε... Αυτό το (δι)έπραξε την ίδια στιγμή που η “Θεματική Ομάδα της Πολιτικής” συνεδρίαζε και το εγνώριζε διότι συμμετείχε εις αυτήν και είχε αποχωρήσει μόλις πριν από την ανακοίνωση που έκαμε... Τέτοια ωραία...

Αυτό όμως, δεν αρκούσε στους “αμεσοδημοκράτες”...: Συκοφάντησαν ένα κόμμα ότι τους καπέλωσε. Αυτό δεν το έκαμαν μόνον για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους να ψηφιστεί το δικό τους (“αμεσοδημοκρατικό”) κείμενο αλλά και - επ' ευκαιρία - διά να εκπληρώσουν το χρέος τους που είναι η αρνητική στοχοποίηση των κομμάτων. Εξ άλλου έπρεπε να καθαρίζουν και το έδαφος πίσω τους... Εξ ου και πρότασή τους για την καταγγελία της λειτουργίας της “Θεματικής Ομάδας της Πολιτικής”, η οποία, βεβαίως, δεν ψηφίστηκε από την Συνέλευση. Αυτό όμως, δεν τους εμποδίζει να επαναλαμβάνουν διαρκώς: “Σας έχουμε καταγγείλει στη Συνέλευση”. Η καταγγελία περιλαμβάνει και τον γράφοντα (τον Αλεξίνοο) τον οποίο παρουσιάζουν ως ...“ουρά” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διότι δεν τους “κάθεται” καλά όταν, ένας που δεν είναι μέλος ή οπαδός ουδενός κόμματος, εξακολουθεί να λέγει ότι η απαγόρευση των κομμάτων είναι ολοκληρωτισμός, όποιο και να είναι το πρόσχημα...

Επί της ουσίας, αυτοί που λέγουν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έφερε το πούλμαν δια να ψηφιστεί το κείμενο που υπεστήριζε (και όχι μόνη), δεν έχουν παρά να δημοσιοποιήσουν τα δύο κείμενα, αυτό και το δικό τους, ώστε να δούμε ποίο απαιτούσε πούλμαν δια να ψηφιστεί και ποίο τους απλούς πολίτες που συμμετείχαν στην ψηφοφορία. Το αυτό έπρεπε να έχει πράξει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ... Αλλά το θέμα μου δεν είναι το να δείξω την (εν γένει) “αμέλεια” (;!) της Αριστεράς (αρχίζοντας από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αυτό φαίνεται από το προφανές γεγονός ότι μια χούφτα ασυνάρτητοι με ένα μέτριο μάνατζερ έχουν μετατρέψει την Πλατεία σε Χαλιφάτο τους. Το αν ενεργούν για λογαριασμό του κράτους (και όχι μόνον του ΠΑΣΟΚικού) δεν τους προσδίδει ικανότητες. Μάλλον αποδίδει ενοχή στην αριστερά για να μη πούμε “συνενοχή”.

...

Με όλα αυτά, ξεχαστήκαμε... Αλλά δεν είχε ξεχαστεί και η Συνέλευση... η οποία επειδή είχε σπαζ...οκεφαλιαστεί από τις καταγγελίες των “αμεσοδημοκρατών”, τους απαγόρευσε (ίσως κακώς...) να φτιάξουν την ομάδα τους...

Οι λεβέντες όμως, επανέφεραν το θέμα εις την Συνέλευση της επομένης ελπίζοντας ότι η διαφορετική σύνθεση θα τους ευνοήσει. Κυρίως ήλπιζαν ότι επειδή η συνέλευση ήταν ολιγομελής θα “φτουρούσαν” τα δικά τους κουκιά... Αλλά η συνέλευση απεφάσισε ότι, λόγω της ολιγοπληθείας, δεν μπορεί να είναι αποφασιστική...
Ιδού τα σχετικά, από την εν λόγω συνέλευση:

http://real-democracy.gr/minutes/2011-07-04-praktika-laikis-syneleysis-pl-syntagmatos-4072011

<<
Λόγω περιορισμένης μαζικότητας δεν θα παρθούν αποφάσεις .

Οι προτάσεις που (παρά την ολιγομέλεια) τέθηκαν:

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
1.μαζικοποίηση της πλατείας
2.πρόταση για πανελλήνιο δημοψήφισμα από τις λαϊκές συνελεύσεις
3.δημιουργία θεματικής ομάδας για την άμεση δημοκρατία

>>

...

Εδώ θα τελείωνε αυτή η μικρή ιστορία εάν ...το πείσμα των “αμεσοδημοκρατών”, μπορούσε να το συγκρατήσει η (υποτιθεμένη) εντιμότητά τους.

Σημείωση - Σοβαρή προειδοποίηση:

Παρακαλούνται οι αναγνώστες να επαληθεύουν την ακρίβεια των φράσεων που ακολουθούν τις παραπομπές, ώστε να επιβεβαιώνεται η αλήθεια των λεγομένων μου. Παρακαλούνται ακόμη να δηλώνουν ότι το έπραξαν εις το e-mail που θα ακολουθήσει. Έτσι θα αποτρέψουν τον (ενδεχόμενο) "Δαίμονα του Ίντερνετ" να δράσει διασκευαστικά επί των πρακτικών.

praktikahelp@gmail.com

...

Κι' ενώ η “Θεματική Ομάδα της Άμεσης Δημοκρατίας” εξακολουθούσε ακάθεκτη να παρασκευάζει το υλικό που θα χρησιμοποιηθεί από την κρατική προπαγάνδα διά να παρουσιάσει το ιδεολόγημα της “Άμεσης Δημοκρατίας” ως ...“παλλαϊκό αίτημα”, ένας συναγωνιστής ...πήγε και σκάλισε τα πρακτικά... Ήλθε, λοιπόν, στην Συνέλευση (η ημ/νία θα προστεθεί) και από του βήματος, κατήγγειλε την ακυρότητα της ομάδας αυτής... Οι φρονιμότεροι εκ της ομάδος απεχώρησαν, και οι λοιποί σιώπησαν εκτός ενός ο οποίος, μετά παρέλευση αρκετής ώρας, εδήλωσε:

“Υπάρχει ψήφισμα της 5/7/2011.”

Το “ψήφισμα” αυτό το έφεραν γραμμένο την επομένη ημέρα, και δι' αυτού κατετρόπωσαν κάθε ...κακόβουλο συκοφάντη. Ας το δούμε, εν όσω παραμένει αμετάβλητο (επαναλαμβάνω την παράκληση: Επαληθεύστε το - ειδοποιήστε με, σχετικώς, εις το praktikahelp@gmail.com):

<<

http://real-democracy.gr/votes/2011-07-05-psifismata-laikis-syneleysis

Εγκριση για θεματικη συνελευση για άμεση δημοκρατία. Ψηφίστηκε.

>>

(Διατηρώ την ορθογραφία για να δουλεύει το “search”.)

Εάν κάποιος θελήσει να πιστέψει τον ισχυρισμό ότι, αυτό, συνιστά απόφαση δημιουργίας “Θεματικής Ομάδας για την Άμεση δημοκρατία” θα πρέπει να θεωρήσει ότι είναι ισοδύναμες οι δύο διατυπώσεις που ακολουθούν:

Α) Πρόταση για δημιουργία θεματικής ομάδας για την άμεση δημοκρατία (αυτές ήσαν οι διατυπώσεις της 3/7/2011 και 4/7/2011): Υπερψηφίστηκε.

Β) Έγκριση για θεματική συνέλευση για άμεση δημοκρατία. (Υπερ)ψηφίστηκε.

Η δεύτερη διατύπωση, είναι πολύ μυστηριώδης, αν δι' αυτής εννοείται η πρώτη...:

Εμ, βέβαια: Η συνέλευση μπορεί να ψηφίσει την δημιουργία μίας ομάδας... Την συνέλευση της ομάδας, την αποφασίζει η ομάδα... εκτός και αν η απόφαση αφορά μία και μοναδική συνέλευση της ομάδας αυτής (και όχι την συνεχή λειτουργία της). Αλλά, πάλι, πως να αποφασίσει την συνέλευση μίας ομάδας η οποία ακόμη δεν έχει δημιουργηθεί (αφού, δια της απόφασης αυτής, θα δημιουργηθεί;).

Κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται ότι η δεύτερη διατύπωση αφορά την ίδια την Συνέλευση της Πλατείας. Μία συνέλευση η οποία όταν μεν είναι αποφασιστική (πράγμα σύνηθες) αυταποκαλείται απλώς “συνέλευση” (και όχι “αποφασιστική συνέλευση”) ενώ όταν δεν είναι αποφασιστική, αυταποκαλείται κατά τον τρόπον που, αυτό, να δηλώνεται και να δηλώνεται, ταυτοχρόνως, το περιεχόμενό της (επί του οποίου δεν θα ληφθούν αποφάσεις). Έτσι λέγομε (π.χ.): “Διαβουλευτική”, ή/και “προδιαβουλευτική”, “ελεύθερης θεματολογίας” κτλ. Εάν, το θέμα της, είναι συγκεκριμένο (χωρίς αποφασιστικές ψηφοφορίες επ' αυτού), ονομάζεται “θεματική”. (Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος διά τον οποίο, οι “θεματικές ομάδες”, αποκαλούνται έτσι: Δεν αποφασίζουν αλλά, προτείνουν στην συνέλευση.) Εάν το εξεταζόμενο θέμα της συνέλευσης προβλέπειαπαιτεί ενημέρωση ή/και διαβούλευση η θεματική αυτή συνέλευση, δηλώνεται καταλλήλως.

Και, πράγματι, η θεματική συνέλευση που θα πραγματοποιείτο δύο ημέρες μετά την συνέλευση εις την οποία ψηφίστηκε το ψήφισμα που επικαλούνται οι λεβέντες “αμεσοδημοκράτες” ήταν η εξής (επαναλαμβάνω την παράκληση: Επαληθεύστε το - ειδοποιήστε με, σχετικώς, εις το praktikahelp@gmail.com):

<<

http://real-democracy.gr/event/%5Bfield_date-date%5D-imera-laikis-diaboyleysis-i-amesi-dimokratia-kai-syntagma

Ημέρα Λαϊκής Διαβούλευσης: Η Άμεση Δημοκρατία και το Σύνταγμα

Υποβλήθηκε από syntagma την Τρί, 05/07/2011 - 21:54.

Υλοποιώντας την απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος (18-6-11) οργανώνουμε 2η Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης σχετικά με την Άμεση Δημοκρατία και το Σύνταγμα. Η σχετική ομάδα εργασίας ανακοινώνει ότι: Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την
Πέμπτη 7 Ιουλίου στις 19:30 στην Πλατεία Συντάγματος.
Συμμετέχουν, ως ομιλητές:

Ο Χρήστος Γραμματίκας, εκδότης

Ο Περικλής Κοροβέσης, συγγραφέας-δημοσιογράφος

Ο Μιχάλης Λιανός, καθηγητής Κοινωνιολογίας (Université de Rouen- Haute Normandie)

Η Ματίνα Παπαχριστούδη, δημοσιογράφος

Ο Κωστής Τριανταφύλλου, συγγραφέας

>>

Παρένθεση:

Η διατύπωση: “Θεματική Συνέλευση”, σε παρόμοιες περιπτώσεις, είναι συνήθης εις τα πρακτικά της Συνέλευσης της Πλατείας: Ενδεικτικό παράδειγμα, αυτό που ακολουθεί (επαναλαμβάνω την παράκληση: Επαληθεύστε το - ειδοποιήστε με, σχετικώς, εις το praktikahelp@gmail.com):

<<

http://real-democracy.gr/minutes/2011-07-12-praktika-laikis-syneleysis-plateias-syntagmatos

2.

Πρόταση της Ομάδας Εργαζομένων-Ανέργων για Θεματική Συνέλευση
(εγκρίθηκε από τη Λαϊκή Συνέλευση)
Προτείνουμε την Τρίτη 19/7, θεματική συνέλευση της πλατείας Συντάγματος στις 9μμ με θέμα:
“Ταξική οργάνωση ενάντια στη κρίση και μορφές δράσης.

>>

Οι ομοιότητα μεταξύ αυτής της διατύπωσης (“...για Θεματική Συνέλευση”) και του επίμαχου ψηφίσματος είναι αποστομωτική διά κάθε ψευδόμενο...

Τέλος της παρένθεσης.

Κατόπιν όλων αυτών, λύεται το μυστήριο της διατύπωσής του επίμαχου ψηφίσματος αλλά, παραμένει μυστήριο το πως, αυτή την διατύπωση, την επικαλούνται οι “αμεσοδημοκράτες” ως απόφαση δημιουργίας της “Θεματικής Ομάδας Άμεσης Δημοκρατίας”...

Ίσως να προσδοκούν ότι θα υπάρξουν ορισμένοι οι οποίοι, προκειμένου να μην παραδεχθούν ότι εξαπατήθηκαν θα εξακολουθήσουν να προσποιούνται ότι τους πιστεύουν... κατά την σχηματοποιημένη “θεωρία” που ακολουθεί:

Ο απατεών προσδοκά ότι ο εξαπατηθείς θα προτιμήσει να υπερασπιστεί την εξαπάτησή του αντί να παραδεχθεί ότι εξαπατήθηκε.

Ο εξαπατημένος, συνήθως, εχθρεύεται αυτόν που αποκαλύπτει την απάτη και όχι τον απατεώνα - εκτός και αν είναι ώριμος και θαρραλέος.

Ενίοτε, η έλλειψη ωριμότητας και θάρρους του εξαπατημένου, μεταμφιέζεται σε εμπιστοσύνη επιδεικνυομένη προς τον απατεώνα.

...

Αυτά, βεβαίως, ...όποιος θέλει τα παραδέχεται. Και όποιος θέλει, μπορεί να δηλώνει ότι πιστεύει πως το εν λόγω ψήφισμα αφορά την δημιουργία της “Θεματικής Ομάδας Άμεσης Δημοκρατίας”... -“Δικαίωμά του, ρε αδερφέ...”

Ε, λοιπόν, θα αποδείξω ότι ουδείς νοήμων έχει το “δικαίωμα” αυτό... ήτοι ότι, εάν το επικαλείται, παραπείθει ...εαυτόν και αλλήλους...

...

Κατ' αρχήν εκτός από τα ψηφίσματα της 5/7/2011, υπάρχουν και τα πρακτικά της αυτής ημέρας

Ας τα δούμε (επαναλαμβάνω την παράκληση: Επαληθεύστε το - ειδοποιήστε με, σχετικώς, εις το praktikahelp@gmail.com):

<<

http://real-democracy.gr/minutes/2011-07-05-praktika-laikis-syneleysis-plateias-syntagmatos

Ανακοίνωση ότι θα κάνουμε απολογιστική σήμερα και την Παρασκευή (όχι Πέμπτη όπως είχαμε ψηφίσει) γιατί την Πέμπτη είχε οργανωθεί θεματική συνέλευση.

...

Θέμα συνέλευσης: Απολογισμός κινήματος.

>>

Άρα το θέμα της Συνέλευσης, ήταν προσδιορισμένο και εντελώς διάφορο από οτιδήποτε σχετικό με δημιουργία ομάδων. Εξ άλλου, σε όλο το κείμενο των πρακτικών, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σχετική με την δημιουργία “Θεματικής Ομάδας Άμεσης Δημοκρατίας”. Αντιθέτως αναφέρεται ρητώς ότι: “είχε οργανωθεί θεματική συνέλευση”. Αυτή, είχε ως θέμα την “Άμεση Δημοκρατία”. Την έγκριση αυτής της διοργάνωσης αφορούσε το επίμαχο ψήφισμα. Και ιδού ο λόγος:

Ας θυμηθούμε κατ' αρχήν το ψήφισμα (το έχουμε ήδη αναφέρει):

Β) Έγκριση για θεματική συνέλευση για άμεση δημοκρατία. (Υπερ)ψηφίστηκε.

Αυτό, μας κάμνει να σκεφθούμε ότι κάτι ...είχε μεσολαβήσει, κάτι όχι απολύτως μέσα στα προδιαγεγραμμένα πλαίσια και έπρεπε να εγκριθεί...:

Πράγματι, είχαν επέλθει δύο αλλαγές, σε σχέση με τα προαποφασισμένα, που είχαν προκαλέσει κάποιες απαιτήσεις εξηγήσεων:

Η πρώτη ήταν η μεταβολή της ημερομηνίας και η δεύτερη η αλλαγή ορισμένων ομιλητών. Ήτοι:

Η αρχική ημερομηνία ήταν η 4/7/2011 και όχι η 7/7/2011.

Οι ομιλητές δεν ήταν αυτοί που αναφέραμε προηγουμένως αλλά, κάποιοι άλλοι.

Ας δούμε τα πρακτικά της 27/6/2011 (επαναλαμβάνω την παράκληση: Επαληθεύστε το - ειδοποιήστε με, σχετικώς, εις το praktikahelp@gmail.com):

<<

http://real-democracy.gr/minutes/2011-06-27-praktika-laikis-syneleysis-27062011

2.Ανακοίνωση για δεύτερη ημερίδα για την «άμεση δημοκρατία» τη Δευτέρα 4 Ιουλίου.
Μετά από απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης, θα πραγματοποιηθεί δεύτερη ημερίδα για την Άμεση Δημοκρατία. Η ομάδα εργασίας αποφάσισε η ημερίδα εκτός απροόπτου να πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 4 Ιουλίου. Οι ομιλητές στους οποίους κατέληξε η κουβέντα είναι οι :
Amy Goodman
Κώστας Τριανταφύλλου
Μιχάλης Λιανός
Σπύρος Μαρκέτος
Ματίνα Παπαχρηστούδη

>>

Η διαφορά είναι ότι αντί των Amy Goodman και Σπύρου Μαρκέτου, τελικώς, (όπως ήδη αναφέραμε) προσήλθαν οι Χρήστος Γραμματίκας και Περικλής Κοροβέσης.

Δεν θέλουμε να υπονοήσουμε ότι αυτές οι δύο διαφοροποιήσεις είναι ...ύποπτες ή, υποκρύπτουν κάποια σκοπιμότητα... αλλά, βεβαίως, έπρεπε να εγκριθούν. Εάν λοιπόν η “ Έγκριση για θεματική συνέλευση για άμεση δημοκρατία” αφορά την δημιουργία της “Θεματικής Ομάδας Άμεσης Δημοκρατίας”, οι προηγούμενες διαφοροποιήσεις, απομένουν χωρίς έγκριση... Έ, αυτό είναι λίγο χοντρό για να το καταπιούμε αμάσητο... Δηλαδή, να ενοχοποιείται η ομάδα διοργάνωσης της ημερίδας (εσπερίδας) ότι ενεργεί άνευ εγκρίσεως μόνο και μόνο προς χάριν των λαθροχειριών των “αμεσοδημοκρατών”...

...

Συμπέρασμα:

Οι κατεργάρικοι ισχυρισμοί των “αμεσοδημοκρατών”, μας δίδουν την ευκαιρία να εξασκήσουμε την αποδεικτική μας ικανότητα. Άρα, πρέπει να τους ευχαριστήσουμε. Εάν αυτοί δυσαρεστούνται... “ξύδι” (όπως λέγει και ο λαός).

Το ιδεολόγημα της άμεσης δημοκρατίας.

Σημείωση:
Το παρόν κείμενο (μετά διηγήσεων τινών) επαναλαμβάνεται και εδώ:

Το ιδεολόγημα της άμεσης δημοκρατίας (χρονικό)

 

“Αρχή πάσης ... επιστήμης, φιλοσοφίας, γνώσεως, μαθήσεως...” και πολλών άλλων... “Αρχή”, λοιπόν, “πάσης επιστήμης, η των ονομάτων επίσκεψις”...

Πόσες φορές και πόσοι συνομιλητές μου δεν έχουν συμφωνήσει με την παραπάνω ρήση;

Εν τέλει, ανακάλυψα πως όταν λέγουν “επίσκεψη”, εννοούν: “βίζιτα”. (Το τι εννοούν όταν λέγουν “βίζιτα”, το είχα, ήδη ανακαλύψει.)

Πόσοι από εκείνους που επαναλαμβάνουν επίμονα τον όρο “ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” έχουν ΕΠΙ ΣΚΕΦΘΕΙ επί του περιεχομένου του;

Εγώ, αγνοώ το περιεχόμενο αυτό.

Οι περισσότεροι μου εξηγούν ότι, το “άμεση”, μπαίνει για την αντιδιαστολή από την ψευδεπώνυμη “δημοκρατία” του κοινοβουλίου κτλ, κτλ. (Ιδού ότι οι “αυτοκαθοριζόμενοι” ετεροκαθορίζονται...)

Αν είναι έτσι, αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε το “copy right” της “δημοκρατίας” εις εκείνους που την καπηλεύονται. Ότι “εκχωρούμε” εις αυτούς τις λέξεις, τις έννοιες και την γλώσσα μας. Ότι περιοριζόμαστε στην διεκδίκηση όχι της ουσίας αλλά, του επιπρόσθετου προσδιορισμού: “Δημοκρατία, παύλα, ουάου”: Αυτοί κατέχουν την “δημοκρατία” κι' εμείς το “ουάου”, στο οποίο, ο καθένας από 'μας, δίδει το περιεχόμενο που φαντάζεται, ενατενίζοντας το ασαφές νεφέλωμα που έχει στην φαντασία του.

Αλλά, μπορούμε να δεχθούμε ότι, εμείς, θα καθορίζουμε τις έννοιές μας με βάση τις παραποιήσεις που έχουν επιφέρει οι εχθροί τους;

Εάν είναι να υιοθετήσουμε, τον προσδιορισμό “άμεση”, για την δημοκρατία, θα πρέπει να εξηγήσουμε την διαφορά ανάμεσα στην “άμεση δημοκρατία” και την “δημοκρατία” τη “σκέτη”. Πάντως, δεν μπορούμε, λόγου χάρη, να λέμε ότι η διαφορά είναι πως η “άμεση δημοκρατία” προβλέπει την ανακλητότητα αυτών που ασκούν κάποιο καθήκον όταν, αυτό, είναι χαρακτηριστικό της δημοκρατίας της “σκέτης”.

Ας επί σκεφθούμε:

Κατ' αρχήν, πολιτική άνευ πόλεως και δημοκρατία άνευ δήμου δεν γίνεται... Και ας μου επιτραπεί να πω, πως το κοτόπουλο του πτηνοτροφείου δεν γίνεται νόστιμο με την προσθήκη γλυκόξινης σάλτσας. Η δήθεν νοστιμιά της σάλτσας, μας κάνει να καταπίνουμε ευκολότερα το άνοστο κοτόπουλο... Αυτός που λέγει: “Δημοκρατία με μπόλικο κέτσαπ”, “κέτσαπ”, λέγει. “Δημοκρατία”, δεν λέγει... Και ορθώς παρατηρεί ο - κατά τα άλλα - υπέρμαχος της άμεσης δημοκρατίας Κος Γιώργος Οικονόμου (ήταν σε προηγούμενο πάνελ):

“Η χρήση του όρου δημοκρατία...”, “...έστω και με την προσθήκη διαφόρων επιθέτων για τον προσδιορισμό των σημερινών κοινοβουλευττικών συστημάτων, είναι εσφαλμένη και παραπλανητική.

Αυτός που το πράττει... “απατά ή απατάται, άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.”

(Τα αποσπάσματα από το βιβλίο του “Από την κρίση του κοινοβουλευτισμού στην δημοκρατία”, σελίδα 62.)

Δεν θα χρειαστεί να κοπιάσουμε πολύ για να αντιληφθούμε ότι η δημοκρατία είναι ανέφικτη στα πλαίσια του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος. Άρα, ξεκαθαρίζουμε: Το “Άμεση δημοκρατία τώρα” είναι φενάκη.

Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει να επανιδρύσουμε την “πόλη κράτος” (π.χ.) των Αθηνών, για να εφαρμόσουμε εκ νέου την δημοκρατία “την Αθήνησιν”; (Άνευ, βεβαίως, της συμμετοχής δούλων, μετοίκων, οφειλετών στο κράτος... α, και γυναικών.) Η ερώτηση απευθύνεται προς εκείνους που επιχειρούν να αντλήσουν επιχειρήματα αλιεύοντας σε θολές νοσταλγίες. Πάντως, η λέξη “άμεσος” δεν υπάρχει στα λεξικά της αρχαίας ελληνικής ούτε, βεβαίως, και η λέξη “direct”. Αυτό σημαίνει ότι το φανταστικό ταξίδι του νόστου θα γίνει διά θαλάσσης, της γαλανής και όχι διά της ερυθράς, του “κέτσαπ”.

Θα πει κανείς: “Τί είδους λογοπαίγνια είναι αυτά;”

Αλλά, ήταν δημοκρατική μου υποχρέωση να εναρμονιστώ προς το λογοπαικτικό περιβάλλον που έχει προκύψει. Την εξεπλήρωσα και προχωρώ, επί σκεπτόμενος επί των εννοιών:

Ορισμός της δημοκρατίας (ήτοι, ικανή και αναγκαία συνθήκη):

Δημοκρατία είναι η διαδικασία σύνθεσης των πολιτικών βουλήσεων των δημοτών προς εύρεση της συνισταμένης βούλησης, η οποία θα ΚΡΑΤΕΙ, εν όσω παραμένουν αμετάβλητες οι συνιστώσες της.

Εάν θα παρέθετα κάποια ανάλυση, έπειτα από μερικές σελίδες, μπορεί να έγραφα:

Ονομάζουμε “δημοκρατία των παρόντων” την περίπτωση κατά την οποία ολιγοπληθείς δήμοι ή, ολιγομελή τμήματα αυτών συνδιαβουλεύονται επί θεμάτων που τους αφορούν εν όσω τα μέλη τους παρευρίσκονται διά της φυσικής τους παρουσίας. Η “δημοκρατία των παρόντων”, μπορεί να ονομάζεται και “δημοκρατία πρόσωπο προς πρόσωπο” ή,“δημοκρατία μούρη με μούρη”. Μία ειδική περίπτωση της “δημοκρατίας πρόσωπο προς πρόσωπο” είναι η “άμεση δημοκρατία” για την οποία θα μιλήσω εν συνεχεία. Προς το παρόν θα επισημάνω ότι, σύμφωνα με τα πάρα πάνω, αυτή δεν έχει καμμία σχέση με κόλπα ιντερνετικά, ηλεκτρονικές διακυβερνήσεις και άλλα όνειρα εκείνων που απεργάζονται την παγκοσμιοποιημένη σιγή των αμνών. Αυτό ας είναι, το ελάχιστο εις το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι.

Εάν στα πλαίσια μίας συνδιαβουλευτικής ομάδας, κανείς δεν συμφωνεί με κάποιον άλλο ή αν, κανείς από αυτούς που συμφωνούν δεν μπορεί να τα πει καλύτερα από τον άλλο, δηλαδή, με τρόπο κρείτονα ή, αν ο άλλος δεν τηρεί σιγή όταν δεν έχει να πει κάτι “σιγής κρείττον” και αν όλοι οι παρευρισκόμενοι αδιαφορούν για την φειδώ του χρόνου, τότε, ο καθείς μιλά, για “πάρτη του”, άμεσα και χωρίς διαμεσολαβήσεις και, τότε, έχουμε την περίπτωση της “απολύτως καθαρής, άμεσης δημοκρατίας των αργόσχολων”. Ιδανική περίπτωση, οι ποικιλότροπες παρέες των καφενείων εις τις οποίες εάν έχει αποκατασταθεί ένα επίπεδο σχέσεων και συνεννόησης μετατρέπονται σε ουσιαστικά δημοκρατικές δηλαδή σε σχετικώς “άμεσες” και σχετικώς “έμμεσες” όταν, λόγου χάρη, κάποιος λέγει: “Πες τα ρε Θανάση, εσύ, που τα ξέρεις πιο καλά”.

Εις αυτό το επίπεδο, η δημοκρατία ή, η προ-δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει εντελώς φυσικά, χωρίς προέδρους της συζήτησης, χρόνους ομιλίας και ψηφοφορίες. Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιος από την παρέα δεν παρευρίσκεται (π.χ.) για λόγους ανωτέρας βίας. Η γνώμη του ή, η δόξα του, θα εκπροσωπηθεί στην ομάδα; Πώς και από ποιόν; Και η απόφαση της ομάδας, μετά την συνδιαβούλευσή της, θα του μεταφερθεί; Α, εδώ, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Για να τηρηθεί η αλήθεια, χρειάζεται ακρίβεια δηλαδή ακριβολογία, κυριολεξία κτλ. Δεν θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί η δημοκρατία στην Ελλάδα εάν οι κάτοικοί της δεν είχαν εξοικειωθεί με την αυστηρότητα των όρων, εάν δηλαδή δεν είχαν αναπτυχθεί τα μαθηματικά και η φιλοσοφία.

Τώρα, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι η γνώμη εκείνου που απουσιάζει μπορεί να μεταφερθεί ή, να εκπροσω-πηθεί ικανοποιητικά, πώς θα μεταφερθεί η βούλησή του ή, η νόησή του; Δηλαδή, ποιος μπορεί να πει (π.χ.) ότι “εάν ήταν εδώ ο Θανάσης, θα εξακολουθούσε να έχει την ίδια γνώμη ή, θα επείθετο στην γνώμη του Ανδρέα”;

Αναπότρεπτα θα καταλήξουμε εις το ότι, η όποια απόφαση, θα πρέπει να ληφθεί ανεπηρέαστα όχι μόνο από την απουσία του Θανάση αλλά, ενίοτε, και από την ίδια του την ύπαρξη.

Με τέτοιες σκέψεις υποχρεωνόμαστε να συμπεράνουμε ότι:

Η δημοκρατία γεννιέται μόλις κάποιοι αρχίζουν να μπορούν να αποφασίζουν ερήμην των απόντων για πράγματα που οι απόντες θα υποχρεωθούν να τηρήσουν.

Όσοι το βρίσκουν άδικο αυτό καλούνται να θυμηθούν ότι η δημοκρατία προϋποθέτει τον δήμο και την πόλη. Και ότι η αρχική έννοια του δικαίου είναι η συμμόρφωση προς τα ήθη της πόλης. Αυτό εκφράζει η “ελέω τύχης” κλήρωση των μελών του δικαστικού σώματος των Αθηναίων (Ηλιαία).

Εμείς, οι “δυτικοί”, την λέξη “πολιτεία”, την κάναμε: “police”. Με τέτοια κατάντια, η φράση “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι” αντιμετωπίζεται με ένα ηχηρό “πριτς” όταν, κάποιος, μπορεί να το αποφύγει και με ένα βουβό παράπονο όταν δεν μπορεί. Και το παράπονο μετατρέπεται σε φαντασιωτικές διαφυγές:

“Ρίξε μπόλικη “άμεση”, στη δημοκρατία...”

-Πού εφαρμόστηκε η “άμεση δημοκρατία”, ως πολίτευμα ή, ως σύστημα διακυβέρνησης;

Απάντηση: -Πουθενά.

-Πώς μπορεί να εφαρμοστεί και πού; Ας πούμε στην πολυπληθή χώρα της Κίνας;;;

Απάντηση: -Ας το αφήσουμε στην δημιουργική φαντασία των λαών...

-Πώς, τέλος πάντων, ορίζεται;

Απάντηση: -Καημένε, δεν ξέρεις ότι κάθε ορισμός περιορίζει... και δη την φαντασία;

Ααα, εδώ έχει δουλέψει αποτελεσματικά η ιδεολογία της ασάφειας και της απροσδιοριστίας...

Είπα πρωτύτερα για τα μαθηματικά...: Σήμερα, τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο ότι το υπέροχο οικοδόμημα της γεωμετρίας μπορεί να συντεθεί χωρίς ποτέ να ορίσουμε τα δομικά του στοιχεία: Σημείο, ευθεία, επίπεδο. Οι φωστήρες που γράφουν τα βιβλία παραθέτουν ακαταλαβίστικες μεταφράσεις των ορισμών που έχει δώσει ο Ευκλείδης ώστε ο μαθητής να πει: “Καλύτερα χωρίς αυτούς”. Οι νέοι εθίζονται εις το να δέχονται όρους άνευ ορισμού, όπως, τώρα, την “άμεση δημοκρατία”. Έτσι όμως, αναδέχονται μεγάλους κινδύνους:

Αυτό που προβλέπεται να τους σερβίρουν σαν “άμεση δημοκρατία” θα έχει τόση σχέση με την δημοκρατία όση η “Μονόπολη” με την οικονομία. -Μπορώ να το αποδείξω. Όχι τώρα. Σε μία άλλη διαβούλευση που θα έχει σαν θέμα την κριτική του ιδεολογήματος της “άμεσης δημοκρατίας”...

Αυτό, καλείται η συνέλευση, (η τωρινή ή, κάποια άλλη) να το ψηφίσει...

Εν τω μεταξύ, οι προσηλυτιστές και προπαγανδιστές νεφελωδών ονείρων, έχουν στρατευθεί και έχουν επιστρατευθεί από καιρό. Εάν δεν χάνουν τον καιρό τους άσκοπα, τότε, ενεργούν σκοπίμως. Και, σκοπίμως αποφεύγουν να μιλήσουν συγκεκριμένα: Για να δυσκολεύεται η αντίκρουση των υποτιθεμένων θέσεών τους.

Προς το παρόν, αρκούμαι να τους επαναλάβω το ερώτημα:

Τί είναι αμεσοδημοκρατικό που δεν είναι, σκέτα, δημοκρατικό;

Αλεξίνοος, Αθήνα, 7/7/2011

Υ.Γ.: Επί του τεθέντος ερωτήματος δεν έχω λάβει απάντηση εισέτι... (5/9/2011).

“Άμεση Δημοκρατία” ή, “Πέμπτη Φάλαγγα”;

Χωρίς πολλά λόγια:

"Ορισμένοι" από τους θιασώτες της “Άμεσης Δημοκρατίας” αποτελούν την “Πέμπτη Φάλαγγα” εντός του κινήματος. Η λειτουργία τους εντάσσεται σε μία διεθνή προσπάθεια (περαιτέρω) στρατιωτικοποίησης της οικουμένης.

Όποιος, αυτά, τα έχει καταλάβει ή, τα έχει υποψιαστεί (και δεν φοβάται), μπορεί να συνομιλήσει μαζί μου...

Όσο για 'κείνους που με απειλούν, πρέπει να ξέρουν δύο πράγματα:

Δεν υπολογίζω στη βοήθεια κανενός αλλά, ασκώ το δικαίωμα της αυτάμυνας διαρκώς και καθ' υπάρβασιν... Άρα, θα πρέπει να είναι πολύ (απο)φασιστικοί...
  

Αλεξίνοος.

«Άλλ' αντ' άλλων», κυρία Μαίρη...

Στην εποχή των υπερ/εξ/ειδικευμένων

Ανθρώπων και αντικειμένων,

Αν χάσεις, από το σακάκι, ένα κουμπί

Δεν θα βρεθεί παρόμοιο, στη θέση του να μπει

Αλλά, θα μένει αναντικατάστατο, να σου θυμίζει

Πως, ο καθείς, ως ακαλαίσθητο θα σε νομίζει.

Και θά 'χεις και τη Μαίρη να σου λέει: "Καλέ Λάκη,

Πότε θα αντικαταστήσεις, επί τέλους, το σακάκι;"

Αυτή, αγόρασε άλλο σερβίτσιο, πιο μεγάλο

Άλλο ποτήρι για το ένα το ποτό και άλλο για το άλλο,

Άλλο μαχαίρι για το ψάρι και άλλο για το χέλι,

Αλλιώτικο για τον λαγό κι' άλλο για το κουνέλι

Και διατείνεται πως θα κακοχαρακτηρίσει

Αυτόν που άλλα αντί άλλων θα χρησιμοποιήσει.

Λάκη μου, μην ακούς τη Μαίρη

Είναι αρκετό ένα μαχαίρι.

Κι' όταν παλιώσει, άλλο να μη πάρεις,

Να το τροχίσεις και να το λιμάρεις.

Όσο για το κουμπί, του σακακιού, που 'χει χαθεί

Κάτι άλλο ή, αλλιώτικο θε να βρεθεί

Ροδέλα, μπουκαλιού καπάκι

Κορδέλα, παραμάνα, μανταλάκι.

Εάν τα δύο πέτα συγκρατεί, αυτό αρκεί

Η ομοιομορφία είναι πληκτική.

Μα, αν εσένα, αυτό το "άλλο αντ' άλλου" δεν σ' αρέσει

Θα 'πρεπε, πιο καλά, νά 'χες προσέξει:

Αν τα κουμπιά του σακακιού τα 'μερακλίδικα',

Υπάρχουνε και στα ψιλικατζίδικα.

Τουλάχιστον να 'χες ελέγξει εάν μπορούν να ξηλωθούν

Ώστε δι' άλλων αντ' αυτών - όλα - ν' αντικατασταθούν.

Το "άλλο αντ' άλλου" δια να αποφευχθεί

Πρέπει ένα "άλλο αντ' άλλου" να επιτευχθεί.

Όποιος δεν ξέρει τούτη την αλήθεια τη μεγάλη

Θα αγοράζει, ακριτί, τα άλλ' αντ' άλλων που παρασκευάζουν άλλοι:

Ποτήρια που δεν θα μπορεί δια να τα πλύνει

Και που θα δυσκολεύεται, από αυτά, να πίνει

Άλλα θα είναι αχλαδόσχημα:

- Δια να πιει, θα πρέπει, ωσάν την κότα, να κοιτά τον ουρανό

Και άλλα, σωληνόσχημα:

- Ώσπου να πιει, θα έχουν σπάσει διότι ανατρέπονται, χωρίς σεισμό.

Και άντε, από τα ίδια, να αγοράσει

Τα έξι του σερβίτσιου δια να ξαναφτιάξει...

Διότι, ως γνωστόν, οι φίλοι καταφθάνουν καθ' εξάδας

Περί τα τέλη εκάστης εβδομάδας.

Αν λείπει κάτι, ο καθείς θα το προσέξει

Όπως της οικοδέσποινας το φόρεμα το σέξι.

Φόβος κι' ελπίδα, ουσίες εθιστικές

Αυτό, το ξέρουνε καλά οι διαφημιστές:

Θέλεις δεν θες, θα το πιστέψεις, πως η οσμή σου απωθεί

Διότι την διαφήμιση την βλέπει και αυτός που θα σε οσφρανθεί.

Γι' αυτό και ο αγοραστής του άφτερ σέιβ, θα νομίσει

Ότι είναι ...συνθηματικό, ανάμεσα σ' αυτόν και σ' όποια το μυρίσει.

Άλλο πωλούν και άλλο "σου πουλάνε".

Σε κάτι ερημιές σε πάνε...

Δια να σου δείξουν, "του αυτοκινήτου την ελευθερία!"

Μακριά από της πόλης, το μποτιλιάρισμα και την ταλαιπωρία.

Άλλο ζητούν κι' άλλο σου παίρνουν - εδώ ευρίσκεται το ζήτημα:

Άλλο, η "τιμή" ενός πράγματος κι' άλλο, το τίμημα.

Άλλος εκείνος ο οποίος (ελληνίζετε;) αποκτά χρήματα δια των νομισμάτων

Κι' άλλος εκείνος ο οποίος, χάριν των νομισμάτων, παθαίνει σύγχυση νοημάτων.

Άλλος... και τα απορρίμματα, θα εύρει τρόπο να τα χρησιμοποιήσει

Κι' άλλος επείσθη ότι, το απόρριμμα, είναι του πράγματος η χρήση.

Όποιος δεν θέλει ως κουρό/γιδο να πιάνεται,

Πρέπει το "άλλο" εντός του "άλλου" να αντιλαμβάνεται.

Δεν είναι, βέβαια, εργασία εκ των ευκόλων

Πρέπει να ξέρει έννοιες όπως το 'μέρος' και το 'όλον'

Το 'αίτιον' και το 'αιτιατόν'

Την χρήσιν επαγωγικών συλλογισμών.

Ποίο είναι τ' απορρέον και ποία η πηγή.

Δια να μην εκλαμβάνει την παραλλαγή (αν μ' εννοείτε) ως αλλαγή

Αλλ', ούτε και ως "διατηρημένο", κάτι το εμφανώς παρηλλαγμένο

Μην εκλαμβάνει ως "ρεμπέτικο" κάτι, εις το κλειδοκύμβαλον, παιγμένο

Και με μπουζούκια αν παιχθεί δεν θά 'ναι: "ίδιο κι' απαράλλαχτο"

Όμως, το "ελαφρώς αλατισμένο" δεν είναι κι' "εντελώς ανάλατο".

Αλλά, και 'σύ, που αποφεύγεις το αλάτι, κυρία Μαίρη,

Δεν ξέρεις πως, ο σερβιτόρος, δεν είν' απ' τα δικά μας μέρη;

Αδίκως, τώρα, εκνευρίζεσαι: "Ανάλατη, βρε, δεν σου είπα, τη σαλάτα;"

Κι' αυτός να λέει: "Salata, μου ζητήσατε, κυρία μου, salata!"

Α, τα "άλλ' αντ' άλλων" φανερώνουν των πραγμάτων την ουσία.

Οι λέξεις και οι ακριβείς εκφράσεις έχουν μεγάλη σημασία.

Μη φάμε, τώρα, όλη την νύχτα με το "τι ήθελες να πεις..."

Και με την "έννοια, την καλή" που έχει μια λέξη απρεπής.

Μα, πάλι... οι δι/ορθώσεις είναι άσκηση σωστή.

Δια την ανάπτυξη μιας ικανότητας που θα μας (και μας έχει) χρειαστεί:

Το "άλλ' αντ' άλλων" είναι ιδιότης, του ανθρώπου συμφυής

Τα δένδρα δεν δημιουργήθηκαν ως πρώτη ύλη της οικοσκευής.

Ούτε τα μάρμαρα ως υλικά οικοδομών και αγαλμάτων.

Αν πεις δε δια τα μέταλλα: Είναι τα "άλλα" εντός των μεταλλευμάτων.

Μέταλλο - πάφιλας - δοχείο ελαίου - δοχείο πεταμένο...

Και ιδού "άλλη αντ' άλλης" ανακύκλωση: μέσα σε αυτό, ένα λουλούδι φυτευμένο.

Το πράγμα έχει και επιστημονική εξήγηση, ίσως γι' αυτό συμβαίνει τακτικά:

Το μέταλλο βγάζει σκουριά, που 'ναι πολύ κατάλληλη δια τα φυτά...

Μα, το κταπόδι είναι ακατάλληλο προς βρώση,

Εάν δεν το κτυπήσεις ώσπου να μαλακώσει.

Πολλές 'ιδέες' και 'αξίες', σαν κταπόδια, μεταξύ μας, ζουν

Με τις βεντούζες των πλοκάμων τους και μας απομυζούν.

Ιδέες με 'σταθερότητα' και 'ευελιξία'... - Από αυτά τί απομένει,

Μετά από πρόσκρουση ορμητική και επανηλειμμένη

Εις τον σκληρό τον βράχο που τον λέμε λογική;

- Σάλια, αφροί και μία ύλη μετρίως θρεπτική

Αλλ' αρεστή εις τους μετέχοντας των συν/ποσίων ούζου των επιστημονικών

Και άχρηστη δια τα πλήθη άλλων "συμποσίων" - άνευ συν/ποτών.

Δια να επιλέξεις το άλλο αντ' άλλου που χρειάζεσαι

Πρέπει, την ύλη, να γνωρίζεις να περί-, επί- και εξ-εργάζεσαι.

Εάν το κταπόδι το σιχαίνεσαι μη σε ...λερώσει,

Το δένδρο δεν το κόβεις μήπως σε ...πλακώσει,

Ή, αν δεν έχεις χρόνο ή, τα μέσα, δια να ασχοληθείς

Θα πρέπει κάποιον άλλον να εμπιστευθείς.

Μα, η εμπιστοσύνη λειτουργεί ως τηλέφωνο σπασμένο

"Ψημένο εις τα κάρβουνα...", ακούς, δεν 'πιάνεις' το: "βρασμένο".

"Τραπέζι από καρυδιά..." Πως να εννοήσεις: "περιτετυλιγμένο";

"Δικό μας", βεβαιώνουν "το κρασί" και εννοούν: "Ε, όχι, και κλεμμένο!".

Αλλά: - απεριφράστως θα το πούμε: - εάν, με απάτη, ισοδυναμεί η απόκρυψη

Η - ένεκεν ραθυμίας - ανοχή, ισοδυναμεί με εγκλήματος υπόθαλψη.

Η ραθυμία του νοός λέγεται και βλακεία.

Και αποδίδεται λαϊκιστί, σε κάτι που ομοιοκαταληκτεί.

Όποιος δεν δύναται να επ/ίσταται αναγκάζεται να υφ/ίσταται ή... αφ/ίσταται

Μα σε από/σταση 'ασφαλείας' από την Χάρυβδη... η Σκύλλα ίσταται.

Τούτων (των "άλλων αντί άλλων"), γνωστών όντων και προϋποτιθεμένων

(Καί τινων άλλων εκ των παραλειπομένων).

Η ρήση "πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος", είναι σαφής

Και ανεπίδεκτη αντιστροφής.

Αλεξίνοος

Η “Άμεση Δημοκρατία” και το ...“έξυπνο πουλί”.

Αυτό το κείμενο περιμένουν να το αναγνώσουν κάποιοι φίλοι με τους οποίους ήμαστε μαζί εχθές (12/8/2011). Λοιπόν, θα είναι βιαστικό και, μάλλον, θα χρειαστεί να διορθωθεί...

     

«Είναι γνωστό ότι “το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται”... Αλλά, εάν το πουλί ονομάζεται Αλεξίνοος, τότε, ...κρίμα στ' όνομα.»

Αυτά μου έλεγε ένας φίλος, εκεί, στην Πλατεία Συντάγματος και έσπευσα να συμφωνήσω... Δηλαδή, δεν έσπευσα. Υποχρεώθηκα όταν μου είπε και τα υπόλοιπα:

Εγώ έλεγα ότι το σύνθημα “Αμεση Δημοκρατία τώρα”, τοποθετημένο στο τέλος ενός ψηφίσματος (της 27/5/2011) δεν συνιστά απόφαση περί του πολιτεύματος και ότι όσοι το επικαλούνται σαν τέτοιο διαπράττουν μία λαθροχειρία του είδους του “καπελώματος”. Άλλωστε εκείνοι που ψήφισαν να λάβει, η δημοκρατία, το πρόθεμα “άμεση” μπήκαν, τεχνηέντως, σε ένα ψευδοδίλημμα:

«Τί θέλετε:

“Πραγματική” (δημοκρατία);

“Άμεση” (δημοκρατία); ή,

“Και τα δύο”...»

Αυτό είναι σαν να ρωτάς:

«Τί θέλετε:

Κόκα κόλα;

Πέψι κόλα; ή,

Και τα δύο...»

«Εάν ήσουν εσύ, θα ζητούσες να μπει και ...το τσίπουρο, στην ψηφοφορία», με ειρωνεύτηκε ο φίλος...

«Βεβαίως», απάντησα με θάρρος...

Τότε, ο φίλος, μου υπενθύμισε το διαβόητο ερώτημα που έχω θέσει και που ...καμαρώνω διότι δεν παίρνω απάντηση...:

«Τί είναι αμεσοδημοκρατικό που δεν είναι, σκέτα, δημοκρατικό;»

«Εδώ, στο ερώτημά σου, πού είναι το “τσίπουρο”;», μου λέγει. «Μήπως, στο “σκέτα δημοκρατικό”; Αλλά, υπάρχει, “σκέτα δημοκρατικό”;»...

«-Εμμμ... δεν υπάρχει...», παραδέχθηκα και, ταυτοχόνως, αναλογίστηκα την ανοησία που διέπραττα κατ' εξακολούθησιν, ήτοι, να συγκρίνω το ανύπαρκτο με το ...ανύπαρκτο (με σκοπό να αποδείξω την ανυπαρξία του ενός...).

...

Αλλά, καλύτερα να τα πω μόνος μου... αφού τελικά συμφωνώ, με τον φίλο ΧΧΧ (θα γράψω το όνομά του αν μου το επιτρέψει):

Λοιπόν, ένας νοήμων άνθρωπος (“αλεξίνοος”, κιόλας) δικαιούται να προσπαθεί να αποδείξει ότι οι άλλοι λέγουν ανοησίες, αρκεί να μη λέγει μεγαλύτερες...:

“Σκέτη δημοκρατία” δεν υπάρχει, εκτός και αν έχουν παύσει να υπάρχουν, οι τάξεις... Εν όσω οι τάξεις υπάρχουν και παλεύουν, εκείνη που υπερισχύει εγκαθιδρύει την δικτατορία της - όποιο μανδύα και να φέρει: “Κοινοβουλευτική δημοκρατία”, “μοναρχία” κτλ, κτλ.

Εκείνα τα χρόνια, τα παλιά (τα πρώτα της μεταπολίτευσης), μόνον κάποια ...βουτυρόπαιδα μιλούσαν για “δημοκρατία”. Όλοι όσοι συμμετείχαν ενεργώς και ενσυνειδήτως στο κίνημα ήξεραν ότι το πολίτευμα που είχαμε ήταν “Δικτατορία της Αστικής Τάξης” και ότι εάν ανατραπεί από την εργατική τάξη το πολίτευμα (το “μεταβατικό”, μέχρι τον κομμουνισμό) θα είναι η “Δικτατορία της Εργατικής Τάξης”. Ορισμένοι εκάγχαζαν με τον όρο “Λαϊκές Δημοκρατίες” (ποιος είναι ο «λαός») όπως απεκαλούντο οι χώρες του “Υπαρκτού(;) Σοσιαλισμού”. Και κάποιοι, ερωτούσαμε ειρωνικά, την ηγεσία του ΚΚΕ(εσ.), να μας πει με τι αντικαθιστά την “Δικτατορία του Προλεταριάτου” την οποία είχε σπεύσει να αφαιρέσει από το πρόγραμμά του.

Το πρόβλημα ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ο προσδιορισμός των τάξεων, Αστική και Εργατική, σε μία χώρα όπου εξευτελίζεται και η τελευταία ...οικονομική αξία που είναι το «άρπαξε να φας και κλέψε νά 'χεις».

Μερικοί, αναζητώντας κριτήρια προσδιορισμού της εργατικής τάξης, «της τάξης που, απελευθερώνοντας τον εαυτό της, θα απελευθερώσει και όλη την κοινωνία» προσπάθησαν να βασιστούν στο πολύ απλό ερώτημα:

Ποία είναι τα επαγγέλματα που θα εξακολουθούν να υπάρχουν σε μία κοινωνία που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου, από άνθρωπο... κτλ, κτλ... ώστε, τουλάχιστον να δούμε ποίοι είναι εκείνοι που, σε μία τέτοια κοινωνία, θα χάσουν την δουλειά τους ή/και τα προνόμιά τους...

Αυτό το ερώτημα δεν είναι, βεβαίως, το ασφαλέστερο κριτήριο αλλά σε βοηθάει να αντιληφθείς πόσα παρασιτικά και βλαβερά “επαγγέλματα” υπάρχουν... και μόνο παρατηρώντας το ...πόσο παραμύθι παράγουν για το επάγγελμά τους αυτοί που το ασκούν...:

Π.χ. ενώ όλος ο κόσμος θα κατέρρεε εάν έπαυαν να υπάρχουν οι βίδες, ποτέ κανείς εργαζόμενος σε βιδοποιία δεν έχει ομιλήσει στην τηλεόραση για την κοινωνική του προσφορά. Αντιθέτως, βλέπεις να ομιλούν κάποιες καφετζούδες, κάποιοι πλαστοπροσωποποιοί,... και πολλοί “πνευματικοί άνθρωποι”...

Βεβαίως, μόνον οι ηλίθιοι πιστεύουν ότι, σε μία κοινωνία “ελευθερίας”, θα υπάρχουν άνθρωποι σε κατάσταση τέτοια ώστε να θέλουν ...ψυχολογική υποστήριξη για να αποδεχθούν το «νέο τους πρόσωπο» ή, «το νέο τους σώμα»...

Εκείνοι που εμφανίζονται περισσότερο βέβαιοι για την επιβίωση του επαγγέλματός τους είναι κάποιοι καθηγητές πανεπιστημίων... Τόσο πολύ,... που δεν διστάζουν να ομιλούν και για την “άλλη κοινωνία”, αυτήν, που “οραματίζονται”...: Μία κοινωνία, πλημμυρισμένη στα ...σορόπια: «Αγάπη, δικαιοσύνη, κατανόηση, ανθρωπιά...». Ε, μες τα σορόπια υπάρχουν και κάποια ...ποντικοκούραδα (είναι σύνηθες το τοιούτον) όπως εκείνο το: “ανοργάνωτες ατομικότητες”. Αλλά, πού θα πάνε, μόνες τους, αυτές, απέναντι σε ένα κράτος υπερ-οργανωμένο;;; Ή, μήπως, η κοινωνία που οραματίζοναι, δεν θα έχει κράτος;;; Χμμμ... Εάν δεν ψεύδονται (ενσυνειδήτως ή, ασυνειδήτως) θα πρέπει να μας πουν πως θα πάμε εις αυτήν. -Όχι, βέβαια, με την μηχανή του χρόνου...:

Διαβάζουν (μάλλον,... διαβαίνουν) απ' τον Μαρξ, άλλα, τα εγκρίνουν, άλλα, τα απορρίπτουν και τελικώς ...“ανακαλύπτουν” ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία... Δεν διστάζουν να τον ονομάσουν και «δικτατορία»... αλλά, αποφεύγουν και να πουν «Δικτατορία της Αστικής Τάξης» διότι,... διότι, αυτό, είναι το μισό που περιμένει το άλλο μισό: «Δικτατορία της Εργατικής Τάξης»: Της τάξης που παράγει έργο και όλα τα υλικά αγαθά... Και, προπαντός, της τάξης η οποία δεν περιλαμβάνει κηφήνες (για να είμαστε εξηγημένοι...).

Αλλά, εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν:

Εάν δεν υπάρχει μηχανή του χρόνου προς την αταξική κοινωνία και αν δεν υποδεικνύουμε τρόπο προς επίτευξή της, ομιλούμε στα πλαίσια (της διατήρησης) του παρόντος συστήματος. Εάν προβάλλουμε το πρόταγμα “Άμεση Δημοκρατία, τώρα” χωρίς να υποδεικνύουμε κάποια τρόπο ανατροπής της Αστικής Τάξης, τότε, η “Άμεση Δημοκρατία” θα πρέπει να είναι μία παραλλαγή της “Δικτατορίας της Αστικής Τάξης”. Και αν τα βέλη μας τα ρίχνουμε εναντίον του κοινοβουλίου, των κομμάτων, και των αντιπροσώπων τότε παρασκευάζουμε τις προϋποθέσεις για μία “Δικτατορίας της Αστικής Τάξης” άνευ όλων αυτών. Άρα προετοιμάζουμε την έλευση μίας φασιστικής ή, ενδεχομένως, στρατοκρατικής δικτατορίας... «ένα κι' ένα, κάνουν δυό».

Ο κοινοβουλευτισμός, αυτός ο ...κακός και ο ...τρισκατάρατος, είναι, εν τούτοις, εμποδιστικός δια την πλήρη εφαρμογή των σχεδίων που απεργάζονται οι κουμανταδόροι της γης...: Σκέψου τώρα, κάθε φορά που θέλουν να ληστέψουν τους λαούς της χώρας τους ή, ένα άλλο κράτος να έχουν την αγωνία μήπως κάποιος βουλευτής ψηφίσει αντίθετα. Η αγωνία τους είναι εύλογη. Διότι οι κανονικοί άνθρωποι διαμαρτύρονται και πιέζουν τα κόμματα που είναι μέσα στη βουλή. Χρειάζονται ένα “κίνημα” που να πιστεύει σε ένα πολίτευμα άνευ κομμάτων... Το “κίνημα” αυτό, θα συγκροτηθεί εμπνεόμενο από μία ιδέα. Ο φασισμός στηρίχτηκε στο γνωστό «η ισχύς εν τη ενώσει» επομένως: «έξω οι διασπαστές». Εάν τα κόμματα είναι οι διασπαστές, τότε: «έξω τα κόμματα». Αυτό μπορεί να γίνει «τώρα». Και είναι το μόνο που μπορεί να γίνει «τώρα», εν όσω περιμένουμε την μηχανή του χρόνου να μας πάει στην δίκαιη κοινωνία... Ε, ας αρχίσουμε από αυτό... «Να καταργηθούν τα κόμματα», “απεφάσισε” η Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος (13/6/2011). Αυτό, την κατάλληλη στιγμή, “κάποιοι” θα το επικαλεστούν σαν “παλλαϊκό αίτημα”. Ααα, στην ζωή και στην πολιτική, δεν υπάρχει “undo”. Υπάρχει, βέβαια, αναίρεση, αλλά, απαιτείται θάρρος και ωριμότητα η οποία, εάν υπήρχε, τέτοιο ψήφισμα δεν θα είχε υπάρξει... Δεν βαριέσαι, εμείς νά 'μαστε καλά... Και... ας καεί, “το μπουρδέλο η βουλή”. Διότι, τί την θέλουμε την βουλή εάν δεν υπάρχουν κόμματα; Εάν έχουμε μία κυβέρνηση σαν του Μεταξά, ο οποίος περηφανεύετο διά «την κυβέρνησίν του την τελείως ακομμάτιστον»;

...

Τελικώς, διαφαίνεται ένα ερώτημα:

Υπό ποίες προϋποθέσεις ταυτίζονται τα δύο “συνθήματα” που ακολουθούν;:

«Άμεση Δημοκρατία (άνευ κομμάτων), Τώρα» και:

«Φασισμός (άνευ κομμάτων), Τώρα».

Κατόπιν όλων αυτών, ευχαριστώ τον φίλο για τις παρατηρήσεις που μου έκαμε... Αναγνωρίζω ότι το θέμα είναι το είδος του πολιτεύματος που θέλουμε και όχι, το ερώτημα που θέτω, εγώ, περί του...:

«Τί είναι αμεσοδημοκρατικό που δεν είναι, σκέτα, δημοκρατικό;»

Το ερώτημα αυτό, είναι μία αυτοπαγίδα. Τί και αν ερωτώ «για να καταδείξω ότι τέτοια απάντηση δεν θα λάβω» (βλέπε εδώ: Η γαρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος.);

Εκείνοι που δεν απαντούν εις το ερώτημα αυτό, απαντούν ικανοποιητικώς εις άλλα ερωτήματα... όπως αυτό εδώ:

Αλεξινόου ενύπνιον

Μπορούν να ισχυριστούν ότι ...δεν τους έχει ζητηθεί να απαντήσουν... Μα δεν μπορούν να πουν πως δεν τους έχει εξηγηθεί ότι το (δια)πράττουν... Διότι έχει ...μαλλιάσει η γλώσσα μου να τους το επισημαίνω...

...

Η αυτοπαγίδα όμως, αίρεται μόλις μετατραπεί σε ερώτημα ρητορικό:

Κοντολογίς, παύω να ερωτώ και αρχίζω να απαντώ...

...

Και, τώρα, θα έλθει ο φίλος, ο ΧΧΧ, και θα μου πει:

«Πάλι, εξυπνοπούλι, πιάνεσαι στο δόκανο...:

Το θέμα δεν είναι η (όποια) δημοκρατία της ...α/ταξίας αλλά, ποίας τάξης (και των συμμάχων της) η δικτατορία.»

Πείθομαι...

Οι όποιες απαντήσεις στις όποιες νεφελώδεις, “αμεσοδημοκρατικές” “θέσεις”, μόνον εάν εντάσσονται στο εν λόγω θέμα έχουν αξία...

Η “Άμεση Δημοκρατία”, η αρετή, η τόλμη και η ελευθερία.

Προς την Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος.

“Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία”.

Άνευ αρετής, αδυνατείς να αντιληφθείς τα σφάλματά σου.

Άνευ τόλμης, αρνείσαι να τα ομο-λογήσεις και να τα εξετάσεις.

Άνευ αντιλήψεως και εξετάσεως των σφαλμάτων μας δεν μπορούμε να απελευθερωθούμε από αυτά.

Η Συνέλευση της 11ης 8ου, 2011, της Πλατείας Συντάγματος, έχει αποκτήσει μία εκκρεμότητα:

Έλαβε μία σφαλερή απόφαση και πρέπει να ...(αυτο)μεμφθεί.

Εάν το πράξει αμέσως... αυτό θα είναι ένα δείγμα “Άμεσης Δημοκρατίας”.

Το ψήφισμα (αυτο)μομφής, είναι το εξής:

Η συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος μέμφεται εαυτήν δια την απόφασή της να συνοδεύσει τους Σύρους εις την διαδήλωσή τους στα γραφεία της ΕΕ.

Η απόφαση αυτή επηρεάστηκε από στοιχεία ανεξακρίβωτα (ή, ψευδή) και σφαλερά.

Α) Ανεξακρίβωτος (ή, ψευδής) είναι ο ισχυρισμός ενός Σύρου (ανεξακρίβωτης ταυτότητας), περί του ότι οι νεκροί είναι ...30.000.

Β) Σφαλερό είναι το αίτημα που μας εξέθεσε ο ίδιος ήτοι: Να επιδείξει, η ΕΕ, προς τον Άσσαντ μία στάση παρόμοια προς αυτήν που επέδειξε προς τον Καντάφι.

Επιχειρηματολογία:

Α) Περί της αναξιοπιστίας του Σύρου.

Ο Guardian της 8/8/2011, αναφέρει ότι οι νεκροί στη Συρία “περνούν” τις 2.000:

http://www.guardian.co.uk/world/2011/aug/08/syria-deaths-arab-states-protest

 

Βεβαίως, ο Guardian, είναι εναντίον του Άσσαντ. Άρα, δεν μπορούμε να πούμε ότι αποκρύπτει το πραγματικό πλήθος των νεκρών... μάλλον το “φουσκώνει”. Ας υποθέσουμε όμως, ότι είναι αξιόπιστος.

Μπορούμε τώρα να υποθέσουμε ότι “ένας κάποιος Σύρος”, αυτός που μας είπε ότι οι νεκροί είναι 30.000, είναι αξιοπιστότερος του Guardian; Ε, όχι... Εάν υποθέσουμε ότι ο Σύρος είναι εξ ίσου αξιόπιστος με τον Guardian, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι τις τελευταίες τρεις ημέρες (11/8, της συνέλευσης μείον 8/8 του Guardian) είχαμε 28.000 νεκρούς. Μα, τότε, ο Σύριος, θα χρησιμοποιούσε αυτό το στοιχείο για να μας συγκινήσει: “28.000 μέσα σε τρεις ημέρες”, θα μας έλεγε. Εάν δεν το χρησιμοποιεί είναι ανόητος και ως ανόητος είναι αναξιόπιστος. Εάν απλώς ψεύδεται είναι αναξιόπιστος ως ψεύτης.
Εν τω μεταξύ, όταν ο Guardian ομιλεί περί 2.000 νεκρών, εννοεί και τους νεκρούς μεταξύ των δυνάμεων του Άσσαντ... Ιδού απόσπασμα από τον guardian:
<<...the remains of 16 people, some decomposing. Dr Mohammed al-Omar said most of the bodies were members of the security forces who were killed by armed groups.>>
Περί του Dr Mohammed al-Omar γνωρίζω όσα και περί του Dr Omar al- Mohammed. Αλλά περί του William Hague, γνωρίζουμε ότι:
<<William Hague, the foreign secretary, condemned the latest violence against Syrians.>>
Ε,.. και μήπως ο υπουργός εξωτερικών της Συρίας δεν μπορεί να καταδικάσει την βία εναντίον των Άγγλων εξεγερμένων;;; (Λέγεται, μάλιστα, πως ο Καντάφι, τους αναγνώρισε, ήδη, ως τους μόνους νόμιμους εκπροσώπους της Αγγλίας...)

Β) Περί της σφαλερότητας της ανάμειξης της ΕΕ.

Πρώτον το να ζητούν οι Σύροι (πόσοι; -Δεν ξέρουμε...), την ανάμειξη της ΕΕ εις τα εσωτερικά της πατρίδας τους, είναι κάτι το οποίο πρέπει να μας προβληματίζει...

Δεύτερον είναι το είδος της ανάμειξης: Ζητούν (πόσοι; Δεν ξέρουμε...) από την ΕΕ να συμπεριφερθεί προς τον Άσσαντ κατά τρόπο ανάλογο με εκείνον που συμπεριφέρθηκε προς τον Καντάφι...:

Αυτόν τον τρόπο τον ξέρουμε...: Ή, μήπως, όχι; Ε, ας κάνουμε μία διαβούλευση για το θέμα...

Και ιδού μερικές σκέψεις ενδεικτικές:

Ας αρκεστούμε εις αυτά που μετέδιδαν τα δυτικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (Όχι π.χ. το Telesur το Mathaba κτλ):

Οι “εξεγερμένοι” στη Λιβύη,...

• Ανεμίζουν τις σημαίες του βασιλιά Ιντρίς που ανέτρεψε ο Καντάφι. Άρα είναι μοναρχικοί...

• Κυνηγούν ή, κυνηγούσαν και σκότωναν ξένους μετανάστες. Το έδειξαν όλες οι τηλεοράσεις... (“Κυνηγούν τους μισθοφόρους, στρατιώτες του Καντάφι”, έλεγαν. Αλλά, οι στρατιώτες, φορούν κράνη στρατιωτικά και όχι τα κίτρινα, εργοστασιακά...) Άρα οι “εξεγερμένοι” είναι μοναρχοφασίστες και ρατσιστές.
• Καλούσαν και καλούν το ΝΑΤΟ να βομβαρδίζει την πατρίδα τους. Άρα, είναι μοναρχοφασίστες, ρατσιστές και εχθροί της πατρίδας τους...
• Χρησιμοποιούν εναντίον συμπατριωτών τους τα όπλα και τα λοιπά εφόδια που τους παρέχουν οι “Δυτικοί”, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα αυτών. Άρα οι “εξεγερμένοι” είναι μοναρχοφασίστες, ρατσιστές, εχθροί της πατρίδας τους και πεμπτοφαλαγγίτες...

Σημείωση: Όχι, “όλοι”... Ας μη γενικεύουμε αυθαιρέτως...

...

Αυτό ήταν ένα ελάχιστο δείγμα προβληματισμού... Μπορούμε να προσθέσουμε και άλλα όπως π.χ. τους “βομβαρδισμούς των εξεγερμένων”:

Αφού τα αεροπλάνα που τα πυροβολούσαν με τα ανταεροπορικά οι “επαναστάτες”, δεν τα είδαμε στις οι ειδήσεις... μήπως δεν τα έβλεπαν ούτε αυτοί; Μήπως, δηλαδή, πυροβολούσαν τον αέρα τον κοπανιστό;;;

Πάντως, στέγες βομβαρδισμένες με το ...σφυροκάλεμο είδαμε...

Είδαμε και βόμβες χολυγουντιανές να εκρήγνυνται και να παράγουν ...αέρα κοπανιστό και καπνό.

• Εάν ο προβληματισμός προχωρήσει, μπορούμε να σκεφθούμε και για κάποιο ενδεχόμενο ψήφισμα εναντίον του ΝΑΤΟ και εναντίον της συμμετοχής της χώρας μας στον πόλεμο και την καταστροφή της Λιβύης και του λαού της.

• Εάν γίνει κάτι τέτοιο, τότε, το προηγούμενο σφάλμα μας, θα μας βγει σε καλό...