“Άμεση Δημοκρατία”: Ποιός θα πληρώσει το κενό και ποιός “θα την πληρώσει”.

Ο όρος “άμεσος” ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των όρων εις τους οποίους ο καθένας μπορεί να δώσει όποιο περιεχόμενο θέλει (όπως π.χ. οι όροι “αλλαγή”, “βελτίωση”, “ανάπτυξη”, “πρόοδος” κτλ κτλ). Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαδικασία που να μη μπορεί να χαρακτηριστεί “άμεση”. Και δεν υπάρχει “αμεσότητα” που να μη μπορεί να θεωρηθεί “καλή” ή, “κακή”.

Π.χ. τί εννοούμε όταν ακούμε ότι ο τάδε και ο δείνα ευρίσκονται σε άμεση επικοινωνία; -Ότι είναι δίπλα-δίπλα ή, ότι επικοινωνούν δια τηλεφώνου; Εις την δευτέρα περίπτωση μπορεί η επικοινωνία τους να γίνεται μέσω δορυφόρου... Μπορεί επίσης να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα μέχρι που να ακούσει ο ένας αυτό που είπε ο άλλος. Αυτή την ...αμεσότητα μπορεί να την ονομάσουμε “καλή” ή, “κακή”; Ή μήπως θα την ονομάσουμε “κακή” όταν, επί πλέον, δεν ακούγονται ευκρινώς;

Είναι γνωστό ότι οι ασαφείς όροι χρησιμοποιούνται εκ συστήματος από τους υπηρέτες του “συστήματος”. Η ασάφεια είναι μία καλοστημένη μηχανή δια της οποίας πείθονται οι ευπειθείς... Και “δως του” τώρα θα φανεί το φως “στην άκρη του τούνελ”, και “να το πετιέται”... Και, το “τούνελ”, μπορεί να είναι μία στενή σαμπρέλα εντός της οποίας βαδίσουν οι ...“ελπίζοντες” και “χαιρόμενοι”. Είναι επίσης γνωστό ότι η ιδεολογία του συστήματος, παράγει όρους άνευ περιεχομένου ώστε να τους πληρώνει με το περιεχόμενο που την συμφέρει την κάθε φορά... (Π.χ. το ξεπούλημα της χώρας γίνεται το περιεχόμενο της φιλοπατρίας - και δεν είναι η πρώτη φορά).

Τώρα, οι επιτηδευματίες ελπιδοποιοί απευθύνονται προς του καθ' έξιν ελπίζοντες και τους λέγουν:

“Θέλεις αυτή την ψεύτικη και κακιά δημοκρατία ή, την άμεση”;

-Τί θα απαντήσει ο ευπειθής;

Όταν, θα έρθει η ώρα να καταλάβει, ...ο ευπειθής ότι, αυτή, δεν είναι δημοκρατία, μπορεί να την αναζητήσει. Και τότε θα του πουν:

“Μα, τί ανεύθυνος πολίτης είσαι εσύ;;; Αφού ήθελες δημοκρατία, γιατί ζητούσες “άμεση δημοκρατία”;;;” Και, θα του εξηγήσουν τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ή/και να μην έχει μία δημοκρατία για να είναι “άμεση”, αυτή δηλαδή, που μόνος του και ...οικειοθελώς θα έχει ζητήσει.

Προς το παρόν, είμαστε στην φάση που δουλεύει η επαναληπτική και άκριτη διαφήμιση...Η “Άμεση Δημοκρατία”, ακούγεται όπως το ... “11880”.

“Η συμμετοχή στην άμεση δημοκρατία γίνεται με ευνοϊκούς όρους”, όπως λέγουν. Π.χ.:

“Ο καθένας μπορεί να αναλάβει καθήκοντα ...με κλήρωση...”

Μόλις αυτό (αν) συμβεί, θα του πούνε, ...του ευπειθούς:

“Βρε αγαθιάρη, μπορείς, εσύ, να αναλάβεις αυτή την δουλειά χωρίς να σου δίνουμε, εμείς (ή, οι ειδικοί μας), οδηγίες;”

Τί θα πει ο “αγαθιάρης”;;; Μήπως ότι θέλει να μιλήσει για να διεκδικήσει το δίκιο του;;; Θα του πουν:

Πάρε ένα αριθμό, και αν κληρωθείς, θα μιλήσεις 1.5 λεπτό...

Οι πρώτη “μαγιά” εθισμένων εις αυτήν την πρακτική, έχει ήδη υπάρξει στις “αμεσοδημοκρατικές” συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος.
Εδώ, χρειάζεται μία επισήμανση:
Αυτές οι συνελεύσεις του Συντάγματος ήταν πολύ σημαντικές και διαρκώς βελτιούμενες αλλά, μόνον (ή, κυρίως) ως προς την δυνατότητα έκφρασης (όντως, πολιτικής, τις περισσότερες φορές) ενώπιον των άλλων. Όμως, απείχαν πολύ από του να θεωρούνται “δημοκρατικές - αποφασιστικές”, καθόσον τα ψηφίσματα μόνον ως επικυρωτικά βουλευμάτων μπορούν να έχουν κάποια αξία και, βουλεύματα, δεν υπήρξαν - εάν θέλουμε να ομιλούμε με κάποια αυστηρότητα. Αυτό, πρέπει να το λέμε, διότι εάν δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και αν (το χειρότερο) νομίζουμε ότι είμαστε εκεί που θά 'πρεπε να πάμε τότε δεν θα κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να φθάσουμε...

Εν πάση περιπτώσει, αυτοί που θεωρούν, τις συνελεύσεις του Συντάγματος, ως “αμεσοδημοκρατικές”, θεωρούν ως τέτοιες, κάποιες συνελεύσεις που, απλώς, δεν ήταν δημοκρατικές (είπαμε: “αυστηρότης”). Εμ, βέβαια: Η δημοκρατία δεν είναι καμμιά ...χαρτορίχτρα που να βγάζει το ίδιο αποτέλεσμα ανεξαρτήτως των χαρτιών που θα πέσουν, δια κλήρου... Η κλήρωση των ομιλητών, προϋποθέτει την νοητική τους εξομοίωση. Αλλά, μόνον οι νοητικώς αδιάφοροι εξομοιώνονται (ας μη το αναπτύξουμε, αυτό).

Εκείνοι που ευλογοποιούν το ιδεολόγημα της “Άμεσης Δημοκρατίας” παραπέμποντας στην ...Αρχαία Αθήνα, πώς παραλείπουν να θυμηθούν το γνωστόν: “Τις αγορεύειν βούλεται”;( Όχι: “Όστις η τύχη αγορεύειν βούλεται”.) Όσο για την προτροπή: “ηρέμει, μη τάραττε”, προς τους, τότε, ακούοντας τον εκάστοτε ομιλητή, ούτε λόγος να γίνεται... Εκείνος που, σήμερα, επιδίδεται εις το “ουουου” (βλέπε εδώ: Η “άμεση δημοκρατία” και τα “ουουου” ), ας σκεφθεί ότι μπορεί να κληρωθεί για ...Υπουργός Πολιτισμού...

Εν συνεχεία, πώς, δεν πέρασε από το μυαλό (όλων) μας ότι η λέξη “δήμος” σημαίνει “αποτέλεσμα διαίρεσης” (ρήμα δαίω) και ότι, δηλαδή, υπάρχει πάντα ένα κρίσιμο πλήθος, το οποίο αν αυξηθεί, η δημοκρατική διαδικασία δεν μπορεί να πραγματωθεί. Και τότε, η λύση δεν είναι η, ελέω τύχης και άνευ λογικής κλήρωση μεταξύ του “ενωμένου” πλήθους αλλά ο έλλογος μερισμός του. Αλλά, μόλις το κάμεις αυτό, τότε ανακύπτουν όλα τα ζητήματα της σύνθεσης των βουλήσεων των επί μέρους τμημάτων και τα ζητήματα της εκπροσώπισης αυτών ενώπιον αλλήλων. Οπότε, “χαλάει η σούπα”... εάν με την λέξη “σούπα” εννοούμε την “Άμεση Δημακρατία” των χιλιάδων ενώπιον των οποίων ομιλούν, από 1.5 λεπτό, πενήντα κληρωμένοι, και λέγουν ό,τι νομίζει ο καθένας.

Επαναλαμβάνουμε:

Αυτό, ήταν και είναι πολύ καλό...

Κακό είναι αν νομίσουμε ότι συνιστά άσκηση δημοκρατίας. Διότι είναι το είδος της “δημοκρατίας” το οποίο απεργάζονται τα επιτελεία του συστήματος, ήτοι, την πλήρη κατάργηση πάσης (έστω και κατ' επίφασιν) δημοκρατίας.

Εν τέλει εκκρεμεί ένα άρθρο με τίτλο:

“Το ιδεολόγημα της Άμεσης Δημοκρατίας

ως μέσον καθολικής ακύρωσης της Δημοκρατίας”

Όταν, αυτό το άρθρο θα συνταχθεί θα μετατραπεί ο τίτλος σε παραπομπή...

Το Κόμμα των Αλεξινόων

ΙΣΤΟΡΙΚΟ:
Το “Κόμμα των Αλεξινόων” ή, απλώς, “Οι Αλεξίνοες” ιδρύθηκε κατά την διάρκεια λειτουργίας την Θεματικής της Πολιτικής στο Σύνταγμα και ανακοινώθηκε με μία δήλωση, εμού του ιδρυτή του.
Η δήλωση έγινε εις την Θεματική της Πολιτικής και επανελήφθη εις την Συνέλευση του Συντάγματος. Έλεγε δε περίπου τα εξής:
“Αφού οι μαμούχαλοι, μέλη των διαφόρων κομμάτων δεν υπερασπίζονται το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης τους, αλλ' ούτε και της έκφρασης των πολιτών, ανεχόμενοι την κατάλυση του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι  εντός της επικρατείας του ...Χαλιφάτου του Συντάγματος, θα το πράξω εγώ, εκπληρώνοντας ένα ελάχιστο δημοκρατικό (ή, αντιφασιστικό) μου καθήκον. Και, αφού δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα ώστε να το υπερασπιστώ, ιδρύω το δικό μου, προσλαμβάνω τον εαυτό μου και τον διορίζω εκπρόσωπό του.
Το κόμμα ονομάζεται “Κόμμα των Αλεξινόων”, ήτοι, των αμυνομένων υπέρ του νοός των.
Όποιος θέλει, ας προσπαθήσει να με εμποδίσει να ομιλώ ως εκπρόσωπος αυτού του κόμματος ή, να με αποβάλει από την πλατεία. Δεν είναι τόσο εύκολο... και, εν τέλει, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να γίνει τέτοιος “τζερτζελές” ο οποίος θα προκαλέσει μεγάλη εντύπωση: Δηλαδή θα εντυπωθεί σε πολλούς η σκέψη πως, εις αυτήν την πλατεία, αποβάλλουν αυτούς οι οποίοι (ισχυρίζονται πως) υπερασπίζονται τον νου τους.”
Το τελευταίο μέρος του κειμένου δείχνει ότι θεωρούσα πως οι φιλότιμοι είναι περισσότεροι από τους δημοκράτες ή, ότι, η αντιδημοκρατικότητα κάποιου, δεν προϋποθέτει και την αφιλοτιμία του. Η θεώρηση αυτή επαληθεύτηκε καθόσον όχι μόνον δεν αυξήθηκαν οι προηγούμενες, (ολίγες, είναι αλήθεια) σχετικές απειλές (“θα σε διώξουμε”) αλλά, εξέλειψαν παντελώς. 
Το κόμμα ιδρύθηκε μεν εξ αιτίας του δημοκρατικού μου καθήκοντος αλλά, οι βαθύτεροι λόγοι ήταν αυτοί που γίνονται φανεροί από τον τίτλο του, καθόσον το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας (και όχι μόνο σ' αυτήν) είναι η χάλαση του νοός από την επίδραση επ' αυτού πολλών και ποικίλων επιθετικών παραγόντων: Τηλεόραση, σχολείο, εκκλησία κτλ κτλ. Περί αυτών θα ομιλήσουμε εν καιρώ...


ΤΟ ΚΟΜΜΑ, ΣΗΜΕΡΑ:
Δοθέντος ότι η προβολή του Κόμματος των Αλεξινόων (ο πληθυντικός είναι παραπειστικός) δεν παρεμποδίζεται, οι αιτίες της μη (εισέτι;) πρόσληψης μελών θα πρέπει να είναι άλλες, όπως:
Α) Δεν υπάρχουν Αλεξίνοες.
Β) Δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται ή/και
Γ) Δεν πείθονται. Το τελευταίο - εάν θέλουμε να μιλήσουμε απεριφράστως - σημαίνει ότι οι (υπαρκτοί) Αλεξίνοες δεν πείθονται ότι, το κόμμα που ίδρυσα εγώ, μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους, ήτοι, τον νου τους. Επ' αυτού, το μόνο που έχω να δηλώσω είναι ότι δεν έχω ...κατοχυρώσει τον τίτλο του κόμματος και ούτε προτίθεμαι να το πράξω. Άρα, όποιος είναι αλεξινοϊκότερος εμού, ας το (επαν)ιδρύσει.
Εν τω μεταξύ πολλοί με ερωτούν σχετικώς προς ...τις αρχές και τις θέσεις του κόμματος, και εξ αυτού πείθομαι ότι, ίσως, η αιτία να είναι η Β, δηλαδή, ότι όλα αυτά, τα σχετικά, δεν είναι επαρκώς γνωστά... Ιδού, λοιπόν, που πρέπει να ανταποκριθώ εις αυτούς που συνηθίζουν να τα παίρνουν όλα στα σοβαρά...
Ανταποκρίνομαι αλλά, δεν μιμούμαι την σοβαρότητά τους:
Λοιπόν, όταν με ερωτούν αν ...έχω να προτείνω κάποια λύση, απαντώ:
“Εγώ, όχι αλλά η Πυθία λέγει:
“Εις οιωνός άριστος, χρήσιν νοός ποιείσθαι”...”.
Εκείνος ο οποίος θα συμφωνήσει, ...απορρίπτεται, ως υποψήφιο μέλος. Διότι, αυτό, το καταφανές δεν (μπορεί να) το λέγει η Πυθία... Απλώς, το προϋποθέτει, προκειμένου να κατανοήσεις τους δυσερμήνευτους χρησμούς της... Όμως, γιατί να μη μιλάει ξεκάθαρα; Τί την είχανε εκεί να τρώει, να πίνει και να μαστουριάζει;;; Και μετά να ...παρλάρει αυτά τα "άλλ' αντ' άλλων"... Ακούς εκεί...: “Τα ξύλινα τείχη σώζουν τας Αθήνας”, Δεν ήξερε να τους πει: “-Ετοιμάστε πλοία, ρε κορόϊδα...”;
Εγώ, ως Αλεξίνοος, εξηγώ την στάση της Πυθίας, ως εξής:
“Εάν είσαστε τόσο κωθώνια που να μη μπορείτε να ερμηνεύσετε ένα χρησμό, σας αξίζει να κατακτηθείτε από τους Πέρσες...”
Η σημερινή Πυθία λέγει:
“Άμεση δημοκρατία”.
Τί να σημαίνει;
-Ανευ ενδιαμέσων ή, άνευ μέσων;
-Άνευ αντιπροσώπων ή, άνευ προσώπων. Λογοπαίγνιο; Χμμμ... Πας νοήμων πρέπει, να επι σκέπτεται επί των όρων που χρησιμοποιεί (γνωστό αυτό, αρχαιόθεν): Δεν υπάρχει πρόσωπο χωρίς αντί πρόσωπο. Το πρόσωπο, ήτοι η όψη (ωψ) του ανθρώπου, υπάρχει μόνο επειδή μπορεί να την δει ο αντί κείμενος τού προσώπου του, ο αντιπρόσωπος αυτού... εκείνος μετά του οποίου στέκει πρόσωπο προς πρόσωπο (βλέπε το "αντιπρόσωπος", στα λεξικά της αρχαίας).
Άρα, όταν η Πυθία λέγει: “Δημοκρατία πρόσωπο με πρόσωπο (face to face)” και προσθέτει το: “άνευ αντιπροσώπων” είναι σαν να λέγει: “Κωθώνια, εάν δεν γνωρίζετε ελληνικά,... θα "φάτε" μία "δημοκρατία" που καταργεί τα πρόσωπά σας”.

Μήπως ήταν και αυτό, ένα λογοπαίγνιο;;;

Απαντώ με μία παραπομπή και ένα απόσπασμα από το κείμενο που ευρίσκεται εκεί: Ορθού ουδέν ορθότερον”

Το απόσπασμα:

Εάν ένας και ένας άλλος μπορούν να σταθούν πρόσωπο προς πρόσωπο (αντιπρόσωποι) τότε δεν χρειάζεται ένας τρίτος μεταξύ αυτών ο οποίος να γίνεται εναλλάξ αντιπρόσωπος του ενός και του άλλου και να υλοποιεί το περιττό σχήμα: “του τα λέγω σου τα λέγει”.

Εάν ο ένας και ο άλλος δεν μπορούν να σταθούν πρόσωπο προς πρόσωπο (αντιπρόσωποι) τότε χρειάζεται ένας τρίτος μεταξύ αυτών ο οποίος να γίνεται εναλλάξ αντιπρόσωπος του ενός και του άλλου και να υλοποιεί το απαραίτητο και απέριττο σχήμα: “του τα λέγω σου τα λέγει (με ακρίβεια)”.

Εις την δεύτερη περίπτωση, εάν ο τρίτος δεν υπάρχει, η επικοινωνία μεταξύ του ενός και του άλλου καθίσταται αδύνατη, δηλαδή, καθίσταται αδύνατη η άσκηση της δημοκρατίας. Τόσο απλά...

Το: “του τα λέγω σου τα λέγει (με ακρίβεια)”, προϋποθέτει υψηλού επιπέδου παιδεία, π.χ. (το επαναλαμβάνω) μαθηματικά, φιλοσοφία κτλ. Εάν, όλα αυτά, κάποιος τα βρίσκει ...βαριά, μπορεί να γοητεύεται από εκείνους που του παρουσιάζουν την “(άμεση) δημοκρατία” σαν “παιδική χαρά” αλλά δεν μπορεί να τους μεταθέτει την ευθύνη της δικής του (αυτ)εξαπάτησης.

...
Κατόπιν αυτών (των πρώτων) θα δούμε εάν θα προσέλθει και κάποιος άλλος Αλεξίνοος... διότι χρειαζόμαστε τουλάχιστον τρεις για να κάνουμε το πρώτο συνέδριο του κόμματος...

Αλεξίνοος, 29-7-2011

Η “Άμεση Δημοκρατία” είναι ΚΑΙ αντιφασιστική;;;

Δεν μας αρέσουν οι καταγγελίες... Αλλά, μας αρέσει η κριτική των πολιτικών συμπεριφορών.

Δεν μας αρέσει η κριτική συμπεριφορών που δεν είναι πολιτικές, όπως οι λαθροχειρικές ή/και οι, φασιστικές αλλά, είμαστε υποχρεωμένοι να την ασκήσουμε. Είναι μία από τις “βρωμοδουλιές” που απαιτεί η πολιτική μας δράση...:

Τώρα, το θέμα μας είναι η παρωδία συνέλευσης της πλατείας Συντάγματος, της Κυριακής 17ης Ιουλίου 2011, δηλαδή, όσης από αυτήν είχε απομείνει μετά την αποχώρηση των 3/4 των μελών της αφού η ώρα ήταν μετά τις 12.30, δηλαδή, μετά από την αναχώρηση και των τελευταίων συρμών του ΜΕΤΡΟ. Αυτό σημαίνει ότι οι ψηφοφορίες είχαν λήξει πριν από περίπου μία ώρα σύμφωνα με σχετική, παλαιότερη, απόφαση της συνέλευσης (για να μπορούν να φεύγουν τα μέλη που δεν έχουν δικό τους μεταφορικό μέσον). Βεβαίως, το 1/4 των μελών δεν αντιπροσώπευε την συνέλευση και ούτε το πλήθος των 30 περίπου μελών μπορούσε να θεωρηθεί “αποφασιστική συνέλευση”. Σημειωτέον ότι ουδεμία συνέλευση κάτω των (π.χ.) 300 μελών δεν έχει θεωρηθεί αποφασιστική.

Παρά ταύτα, ετέθη προς ψήφιση ένα θέμα (σχετικό με την “Άμεση Δημοκρατία”) το οποίο ήταν ασαφές πράγμα που επισημάνθηκε από πολλούς ομιλητές. Πολλοί εζήτησαν (ευλόγως) αναβολή αφού δεν υπήρχε κανένας λόγος βιασύνης... εκτός από το ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη γι' αυτούς που ήθελαν να ψηφιστεί. Διότι, μετά την αποχώρηση των ...απονήρευτων μελών της συνέλευσης είχαν απομείνει μόνον οι “μιλημένοι” - πράγμα δύσκολο να επιτευχθεί ξανά. Είχαν απομείνει αυτοί που λένε: “Θα ψηφίσουμε ό,τι γουστάρουμε” ή, μάλλον, “...ό,τι γουστάρουν αυτοί εις τους οποίους υπακούμε, αυτοί ξέρουν...” (αφού, όπως είπαμε, το ψήφισμα ήταν ασαφές). Δεν θέλουμε να κατονομάσουμε την “Κίνηση” που κρύβεται πίσω από όλα αυτά διότι, εμείς, κρίνουμε συμπεριφορές και δεν στοχοποιούμε συλλογικότητες. Πάντως, τα πράγματα έγιναν σύμφωνα με το σχέδιο-καπέλο της μη κατονομαζομένης “Κίνησης” ...και ζήσαν αυτοί κακά κι' εμείς χειρότερα...

...

Οι ομοιότητες που έχει η ψευδοσυνέλευση αυτή προς την ψευδοβουλή είναι εξόφθαλμες: Δεν είναι, λοιπόν, μόνο οι ψευδοβουλευτές που ψηφίζουν μνημόνια που δεν έχουν αναγνώσει... Τουλάχιστον, στην βουλή, όσοι καταγγέλλουν τις διαδικασίες, δεν απειλούνται με έξωση (έγινε κι' αυτό!). Τουλάχιστον στην βουλή ουδείς λέγει ότι εις την δημοκρατία που οραματίζεται θα απαγορεύεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι (π.χ. τα κόμματα). Και όμως οι, εν λόγω, ψηφοφόροι που είχαν απομείνει στην πλατεία, σε ερώτηση περί του τι θα γίνει με τα κόμματα, στο πολίτευμα της “Άμεσης Δημοκρατίας” φώναζαν εν χωρώ:

“Θα απαγορευθούν, Θα απαγορευθούν”.

Το θέμα έχει και προηγούμενο:

Διαβάζουμε τα Πρακτικά της συνέλευσης της πλατείας Συντάγματος της 13/6, ψήφισμα 9:

“Να ζητήσουμε κατάργηση των κομμάτων.

ΥΠΕΡ”.

Κατόπιν αυτών (και πολλών άλλων) πρέπει, ευθαρσώς, να τεθεί ένα ερώτημα προς αυτούς που υποστηρίζουν την “Άμεση Δημοκρατία” (ό,τι και να εννοούν με αυτό):

Αγαπητοί αμεσοδημοκράτες, είστε, ταυτοχρόνως, και αντιφασίστες; Εάν ναι, θα πρέπει να διαχωρίσετε την θέση σας από εκείνους οι οποίοι, στο όνομα της “Άμεσης Δημοκρατίας”, προβαίνουν σε ενέργειες φασιστικές. Οι δε "φασίστες" θα πρέπει να διαχωρίσουν την θέση τους από τους φασιστοβοσκούς τους. Με αυτό, το τελευταίο, εννοούμε ότι είναι άλλο ζήτημα το να μην ...αντιλαμβάνονται ότι η απαγόρευση των κομμάτων είναι μέτρο φασιστικό (όποια και αν είναι η γνώμη τους γι' αυτά) και, άλλο πράγμα, κάποιοι, να προωθούν αυτήν την άποψη, εν γνώσει τους ότι είναι φασιστική, προκειμένου να παρασύρουν στο φασισμό τους αδαείς. Αυτοί, οι φασιστοβοσκοί, κατά κανόνα, το διαπράττουν σε συνεργασία ή, κατ' εντολήν εκείνων οι οποίοι απεργάζονται την φασιστικοποίηση της ζωής μας (κυβερνήσεις, παρακρατικοί κτλ).

...

Όποιοι ήσαν στην Συνέλευση-Παρωδία της Κυριακής 17-7-2011, της πλατείας Συντάγματος ή, όποιοι έχουν αξιόπιστη, σχετική πληροφόρηση και συμφωνούν με το κείμενο αυτό, μπορούν να το προσυπογράψουν.

Η “άμεση δημοκρατία” και τα “ουουου”

Υπάρχουν πολλών ειδών “ουουου”.

Π.χ. αυτό που ακολουθεί την ερώτηση:

“Είναι, ο τάδε, βλάκας;”

Απάντηση: “Ουουου!”.

Ή, την ερώτηση:

“Υπάρχουν πολλοί βλάκες, μεταξύ των φασιστών;”

Απάντηση: “Ουουου!”

Ή, την ερώτηση:

“Υπάρχουν πολλοί φασίστες που παριστάνουν τους δημοκράτες;”

Απάντηση: “Ουουου!” (δις).

Αλλά, ας περιοριστούμε σε τρία είδη “ουουου”, χαρακτηριστικά:

Α) Το “ου” της αποδοκιμασίας.

Β) Το “ου” της παύσης του ομιλούντος.

Γ) Το “ου” της παραγωγής παρεμποδιστικού θορύβου.

Εις την δημοκρατία, ουδέν εκ των τριών αυτών ειδών επιτρέπεται.

Εις την λεγομένη “άμεση δημοκρατία”, δεν γνωρίζω. Αλλ', εάν οι συνελεύσεις της Πλατείας Συντάγματος ήταν συνελεύσεις της “άμεσης δημοκρατίας” θα πρέπει να συμπεράνω ότι, εις την “άμεση δημοκρατία”, επιτρέπονται και τα τρία αυτά είδη.

Σημείωση:

Δεν θέλω να αδικήσω κανένα... Αλλά δεν είδα (εγώ, ο γράφων) κανένα από τους συντονιστές να παρεμβαίνει αποτρεπτικά προς τους “ουίζοντες”, τουλάχιστον εν όσω ομιλούσα (εγώ ο γράφων) ή εν όσω ομιλούσε κάποιος που ήθελα να τον ακούσω. Εξ άλλου, δεν έχει σημασία να πούμε αν ήταν λίγοι ή, πολλοί... Ήταν αρκετοί δια να διακόψουν πολλούς ομιλητές...

Τα “ουουου” ως ...τρόπος άσκησης πολιτικής (διάβαζε: “απολιτισιάς”)

Ας τα εξετάσουμε:

Α) Το “ου” της αποδοκιμασίας.

Χωρίζεται εις το αυθόρμητο και το “αυθόρμητο”. Το δεύτερο, είναι το κατ' εντολήν ήτοι, την εντολή εντολέα προς εντολοδόχους. Συμβαίνει όταν οι εντολοδόχοι αντιληφθούν ότι τα λεγόμενα του ομιλητή ενοχλούν τον εντολέα τους. Το “ου” της αποδοκιμασίας, είτε αυθόρμητο ή, “αυθόρμητο”, ασκεί επίδραση στον ομιλητή αλλά όχι μόνο. Ασκεί επίδραση και σε εκείνους που δεν παρακολουθούν με την δέουσα προσοχή. Αυτοί, ξαφνικά, “αντιλαμβάνονται” ότι ελέχθη κάτι το ...ανεπίτρεπτο ή, το απρεπές. Αισθάνονται ενοχή που ήταν αφηρημένοι και δεν το πήραν χαμπάρι και σπεύδουν να μιμηθούν τους “ουίζοντες”. Ειδεμή θα ήταν σαν να παραδέχονται πως δεν μετέχουν. Όσα περισσότερα είναι τα “ου” τόσο περισσότεροι, αυτοί που τα μιμούνται, μέχρι να μείνουν μόνον όσοι παρακολουθούν τον ομιλητή με προσοχή και θέλουν να ακούσουν ανεξαρτήτως του αν συμφωνούν. Όσο περισσότεροι είναι αυτοί, οι τελευταίοι, τόσο περισσότερο δημοκρατική είναι η συνέλευση (ή, η όποια συμμάζωξη).

Β) Το “ου” της παύσης του ομιλούντος.

Διαφέρει από το προηγούμενο κατά το ύφος και την χροιά: Εμπεριέχει απειλή, άδηλη, έκδηλη ή, πρόδηλη: “Σκάσε μη σου...”. Αυτό το “ου”, συνήθως, δεν το ακολουθούν πολλοί διότι ναι μεν μπορεί να μη θέλουν να νομισθούν ως αφηρημένοι αλλά δεν θέλουν και να νομισθούν ως τραμπούκοι - εάν δεν είναι ή/και εάν δεν βλέπουν τον λόγο για να το πράξουν. Γι' αυτό και, αυτό το “ου”, συνήθως, τίθεται σε εφαρμογή όταν έχει ακουστεί το προηγούμενο. Κοντολογίς, για να περάσει η εντύπωση ότι: επειδή ο ομιλητής λέγει πράγματα ανεπίτρεπτα,... επιτρέπεται ο τραμπουκισμός.

Γ) Το “ου” της παραγωγής παρεμποδιστικού θορύβου (ή, της καραμούζας).

Είναι η περίπτωση που οι “ουίζοντες” χρησιμοποιούν το στόμα τους σαν θορυβοποιό όργανο (καραμούζα). Ο ομιλητής δεν ακούγεται και οι ακροατές ενοχλούνται από τα “ουουου”. Εάν δεν έχουν υψηλού επιπέδου δημοκρατικό ήθος καταλήγουν εις την στάση που αναμένουν οι “ουιστές”. Δηλαδή αναγκάζονται να σκεφθούν:

“Αφού ο ομιλητής είναι η αιτία των ενοχλητικών “ουουου”... ε, ας παύσει αυτός, για να παύσουν και εκείνα”...

Κατόπιν αυτών, μπορούμε να πούμε ότι τα “ου” είναι μία μορφή άσκησης ...πολιτικής εάν θεωρήσουμε ότι, η παρεμπόδιση της πολιτικής, είναι πολιτική.

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι, η απόρριψή τους, είναι ένα κριτήριο πολιτικού και δημοκρατικού ήθους το οποίο πρέπει να διακρίνει ΚΑΙ όσους δέχονται την “άμεση δημοκρατία”. (Για όσους δέχονται την δημοκρατία την άνευ περιττών προθεμάτων, δεν τίθεται ζήτημα.)

Επίσης όμως, δεν μπορούμε να μην πούμε ότι όσοι καλλιεργούν ή, ανέχονται τα “ουουου” είναι αντιδημοκράτες - “αντικειμενικά”, όπως λέμε. Ενδεχομένως να είναι συνειδητοί φασίστες ή, φασιστοβοσκοί... Αλλά, περί αυτών, θα μιλήσουμε προσεχώς...

Προτάσεις για συζήτηση προς την Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος:

Α) “ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΗΘΟΥΣ”.

Σύνοψη του θέματος:

Ορισμός της δημοκρατίας:

Δημοκρατία είναι η διαδικασία σύνθεσης των πολιτικών βουλήσεων των δημοτών προς εύρεση της συνισταμένης βούλησης, η οποία θα ΚΡΑΤΕΙ, εν όσω παραμένουν αμετάβλητες οι συνιστώσες της.

Η διαδικασία αυτή προϋποθέτει δημοκρατικό ήθος (ο ορισμός του, είναι το θέμα της συζήτησης).

Η καλλιέργεια δημοκρατικού ήθους είναι μόνη πράξη που φοβούνται οι επαγγελματίες καταστροφείς του. Είναι μία πράξη που μας διαφοροποιεί από αυτούς και καθιστά εύλογη την δραστηριοποίησή μας.

Το δημοκρατικό ήθος δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τυπικούς και ανελαστικούς κανόνες, ενίοτε αυθαίρετους και άκριτους, που να στέκουν υπεράνω αυτού. Αντιθέτως, παρόμοιοι κανόνες επενεργούν, μάλλον, επιβλαβώς, ήτοι:

Εάν το δημοκρατικό ήθος υπάρχει, το περιορίζουν και εάν δεν υπάρχει, παρεμποδίζουν την δημιουργία του.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν άρνηση παντός κανόνος... αλλά θα είναι καλλίτερα αντί να λέμε”

“Υπακούομε σε δημοκρατικούς κανόνες”, να λέμε:

“Λειτουργούμε με δημοκρατικούς τρόπους”.

Στο κάτω-κάτω μόνον όταν μπορείς να τρέπεσαι (επί/παρά/εκ/τρέπεσαι) μπορείς να μετατρέψεις, την αλλοτροπία ή την ετεροτροπία των ηθών, σε ομοιοτροπία, άνευ της οποίας η δημοκρατία είναι ανέφικτη. Η δε ομοιοτροπία του δημοκρατικού ήθους δίδει απάντηση εις ανόητο ερώτημα περί του πόθεν τεκμαίρεται ότι οι... “πέντε έχουν δίκιο και οι τρεις, άδικο;”

Β) “ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ”

Αιτιολογία:

Οι ...αυτο-έπαινοι είναι συνήθεια άλλων. Εμείς... έχει έλθει η ώρα να εξετάσουμε:

Πόσα και ποία από αυτά που, εδώ, πράττουμε...

και

πόσα και ποία από αυτά που, εδώ, παραλείπουμε...

βοηθούν το κίνημά μας και πόσα από αυτά, αντιθέτως, βοηθούν και συμβάλλουν εις το έργο και τα σχέδια της κυβέρνησης, των εντολέων της και των υποστηρικτών της.

Εάν το θέμα εγκριθεί, προτείνεται περαιτέρω, να είναι το μοναδικό μίας συνέλευσης και όχι να συμπεριληφθεί σε μία πλειάδα άλλων θεμάτων και να χαθεί μέσα σ' αυτά.

Η “Άμεση Δημοκρατία” και η “ΑΜΕΣΟΣ ΔΡΑΣΙΣ”...

Άμεση διήγηση:

• Κυριακή 3-7-11, Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος:

Κάποιος διαβάζει (για λόγους πληροφόρησης) ένα ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευση Χολαργού, της προηγουμένης ημέρας και καταθέτει το κείμενο στα πρακτικά.

• Στα εν λόγω πρακτικά υπάρχει το εξής (μέχρι τώρα, 11-7-11, 5μμ ...αυτό το "τώρα", τώρα, έχει γίνει "αεί"...):

“Ανάγνωση κειμένου από λαϊκή συνέλευση του Χολαργού”. ΕΤΕΡΟΝ ΟΥΔΕΝ.

• Κυριακή 10-7-11, Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος:

Αυτός που κατέθεσε το κείμενο στα πρακτικά, προσπαθεί να κοινοποιήσει στους παρευρισκόμενους Χολαριώτες ότι δεν ήταν από δικό του φταίξιμο η απουσία του ψηφίσματος της συνέλευσής τους από τα πρακτικά, του Συντάγματος. Ζητά τον λόγο και του δίδεται... Αλλά λίγο πριν να μιλήσει, ο συντονιστής του ανακοινώνει ότι, “κάποιος”, δηλώνει ότι δεν είναι μέλος της Συνέλευσης Χολαργού. Ο άνθρωπος αντιτείνει ότι:

“Ποίος είναι αυτός και πως τον πιστεύεται;...” και ότι:

“Εδώ είναι δέκα μέλη της Συνέλευσης του Χολαργού, που αν τους ζητήσω να έρθουν να επιβεβαιώσουν την συμμετοχή μου σε αυτήν...”

Απάντηση: Εμείς όμως, δεν σου δίνουμε το μικρόφωνο για να τους καλέσεις...

Τελικά με την επέμβαση κάποιων ..."προθύμων" (της 'ΑΜΕΣΟΥ ΔΡΑΣΕΩΣ'), ο άνθρωπος απομακρύνθηκε βιαίως.

• Το ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης Χολαργού ΔΕΝ ακούστηκε, στην συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος. Ούτε καμμία εξήγηση/'συγνώμη' για την απουσία του ψηφίσματος από τα πρακτικά... ή (μήπως;) για την σκοπιμότητα της απαλειφής του.

Αυτό το ψήφισμα έλεγε:

“Η δημοκρατία προϋποθέτει την απρόσκοπτη έκφραση των πολιτικών απόψεων, κατά τον τρόπο που επιλέγουν οι εκφραζόμενοι.

Η απαρέσκεια ορισμένων προς τα κόμματα, δεν νομιμοποιεί την απαγόρευσή τους.”

Τώρα, στο ψήφισμα αυτό, πρέπει να προστεθεί:

Η απαρέσκεια κάποιων προς την αποκάλυψη της συμπεριφοράς τους δεν νομιμοποιεί την βιαία εκδίωξη αυτών που την αποκαλύπτουν...

Σχέδια ψηφισμάτων για την Λαϊκή συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος

Ψήφισμα/διακήρυξη Α (πρόταση προς την λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος).

“Μεταξύ μας” (...οι της συνέλευσης).

Το θέμα, όπως ορίστηκε εξ αρχής ήταν το:

“Ποιοί είμαστε και τι θέλουμε.”

Εις το κείμενο αυτό επιχειρείται ο δυναμικός συνδυασμός αυτών των δύο και η παρουσίασή του προς τον λαό. Και επειδή η παρουσίαση θα πραγματωθεί μέσω υμών, είναι αυτονόητο ότι πρωτίστως απευθύνεται προς υμάς. Αλλ' επειδή το “τι θέλουμε”, δηλαδή, το “τι βουλόμεθα” θα έπρεπε να ήταν αποτέλεσμα σύνθεσης πολιτικών βουλήσεων, αποτυπωμένης σε βουλεύματα και δοθέντος ότι, κάτι τέτοιο, ελάχιστα έχει εκπληρωθεί, θα ήταν σεμνότερο, εντιμότερο και επωφελέστερο να περιοριστούμε εις το να εξηγήσουμε το:

Ποίοι ήμαστε, πως ενεργούμε (τέτοιοι που ήμαστε) και πως, διά των ενεργειών μας, καθιστάμεθα προοδευτικώς ικανότεροι προς παραγωγή συλλογικής βούλησης. Ποίες είναι οι διαδικασίες που, εδώ, αναπτύσσουμε ώστε να μπορούμε, δικαίως, να ισχυριστούμε πως οι προτάσεις που προκύπτουν είναι έγκυρες και να υπογραμμίσουμε ότι καθίστανται τόσο εγκυρότερες όσο μεγαλύτερη είναι η λαϊκή συμμετοχή εις αυτές.

Δεν θέλουμε “κόσμο”, απλώς και μόνο για να γίνουμε περισσότεροι αλλά, για να γίνουμε καλύτεροι και πιο αποτελεσματικοί.

Δεν θέλουμε, απλώς να καταγγέλλουμε την αφερεγγυότητα της κυβέρνησης αλλά να αποκαθιστούμε την λαϊκή φερεγγυότητα.

Θέλουμε να δίδουμε αξία στα πράγματα ώστε, η απαξίωση των αναξίων, να επέρχεται κατά τρόπο φυσικό...

Και τέλος:

Δεν προτείνουμε λύσεις προβλημάτων χωρίς να έχουμε εξετάσει, επιστημονικώς, τα δεδομένα τους, διότι αυτός που δεν επίσταται υφίσταται τις συνέπειες της ανεπιστασίας του. Προσπαθούμε, δηλαδή, να απαλλαγούμε από τις κακές συνήθειες που μας έχουν εμφυσήσει φαύλες κυβερνήσεις. Εξ ου και η έλλειψη προτάσεων από αυτό το κείμενο.

Το τελευταίο, ας εκληφθεί ως αυτοκριτική παρατήρηση... - “μεταξύ μας”, τώρα, ε;. Αλλά, γιατί όχι και ενώπιον τρίτων;;; -Άλλοι είναι εκείνοι που το μόνο που κάνουν είναι να παινεύονται...

Το κείμενο:

Κάτι “ανάποδο” συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες, στην Ελλάδα. Κάτι “ανάποδο”, που αποδεικνύει πως, ίσως, το ανάποδο, να ήταν εκείνο που συνέβαινε μέχρι τώρα:

Έχουμε συνηθίσει σε μία διαδικασία, σύμφωνα με την οποία κάποια στελέχη (κόμματος, παράταξης κτλ) πρώτα αποφασίζουν να προγραμματίσουν μία λαϊκή συγκέντρωση, κατόπιν συγκαλούν κάποια κλειστή και περιορισμένη συνέλευση μελών διά να αποφασίζουν “τα πρακτικά” και, έπειτα, ενεργούν ούτως ώστε να επακολουθήσει μία, μικρή ή, μεγάλη, συρροή πλήθους.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι να προηγείται η συρροή του πλήθους και να ακολουθεί η σύγκλιση μίας ανοικτής και ευρείας συνέλευσης η οποία λαμβάνει κάποιες αποφάσεις.

Το “αυθόρμητο”

Η συρροή του πλήθους είναι αποτέλεσμα της “αυτονόητης” βούλησης ενός εκάστου συρρέοντος.

“Αυτονόητη” καθίσταται, συνήθως, κατόπιν συνεννόησης με κάποιους άλλους, ομοίως βουλομένους και είναι αποτέλεσμα συλλογισμών, οι οποίοι, βεβαίως, μόνον εν συλλόγω μπορούν να παραχθούν και όχι κατά μόνας.

Και, συμβαίνει όπως στην φυσική:

Αυτή η βούληση συνιστά το κίνητρο, το οποίο προκαλεί τόσο την κίνηση προς την συρροή, όσο και την εμπεριεχομένη ορμή για πολιτική δράση.

Υπό την έννοια αυτή, το λεγόμενο “αυθόρμητο” δεν είναι παρά το αυτόβουλο, που έχει μετατραπεί ή, τείνει σε πολιτικά δραστικό και, άρα, δεν είναι προϊόν μεταφυσικής έμπνευσης αλλά, φυσικής αντίδρασης προς τα κοινωνικά γεγονότα.

Η συλλογικότητα δεν είναι κάτι το συμπτωματικό αλλά αποτέλεσμα σύνθεσης πολιτικών βουλήσεων.

Οι συνελεύσεις

Οι συνελεύσεις που πραγματοποιούνται συνιστούν μία διαρκή διαδικασία μετατροπής του “πλήθους” σε δήμο, πράγμα που επιτυγχάνεται μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα. Αυτοί, που μετέχουν εις τις συνελεύσεις, εκπροσωπούν ουσιαστικά τον λαό ενώ, εκείνοι, στην βουλή, δεν εκπροσωπούν ούτε καν τους φανατικότερους των ψηφοφόρων τους:

Ο κάθε νέος που μιλάει στην συνέλευση εκπροσωπεί τουλάχιστον μία ομάδα συμφοιτητών ή, συμμαθητών του με τους οποίους ευρίσκεται σε διαρκή επαφή και αναζήτηση. Ο κάθε εργαζόμενος ή, άνεργος εκπροσωπεί τους συναδέλφους στην εργασία ή, την ανεργία. Και, η ηλικιωμένη που μιλάει για την σύνταξη που της μείωσαν, εκπροσωπεί όχι μόνο τις γειτόνισσές της αλλά και τα παιδιά της και τα εγγόνια της.

Άρα, η έκφραση της δική μας βούλησης (μέσω συνελεύσεων), είναι ασυγκρίτως εγκυρότερη, παρά τις όποιες ελλείψεις της και παρά το γεγονός ότι δεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτική δεδομένου ότι απουσιάζουν από αυτήν ορισμένες σημαντικές συνιστώσες, όπως είναι οι γνώμες των συναγωνιστών που συμμετέχουν μεν στις διαδηλώσεις αλλ', όχι και στις συνελεύσεις. Τις γνώμες αυτές δεν μπορούμε, βεβαίως, να τις υποκαταστήσουμε αλλά, είναι αυτονόητο ότι τις έχουμε συμπεριλάβει στους προβληματισμούς μας καθόσον οι συνελεύσεις δεν είναι παρά η κορύφωση μίας ευρύτερης λαϊκής επικοινωνίας.

Η ευρεία λαϊκή συμμετοχή

Η λαϊκή συμμετοχή εις την οποία καλούμε, δεν είναι ένα ζήτημα, απλώς, αριθμητικό ούτε ένα στατιστικό επεισόδιο. Όσο περισσότεροι μετέχουν στις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις τόσο περισσότερο έγκυρη και δυναμική γίνεται αυτή η εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση. Και τόσο περισσότερο ακυρώνεται, όποια βούληση είναι αντίθετη προς αυτήν. Αφαιρείται, έτσι, από την φερόμενη ως “ελληνική κυβέρνηση” το δικαίωμα να μας εκπροσωπεί. Υποχρεώνεται να αντιληφθεί, τόσο η ίδια, όσο και οι διεθνείς και ντόπιοι εντολείς της ότι, οι όποιες αποφάσεις της, αποβαίνουν, απλώς, ασύστατες. Το ίδιο και οι συμβάσεις που θα συνάψουν με αυτήν οι όποιοι κερδοσκόποι και οι υποψήφιοι πλιατσικολόγοι της λαϊκής περιουσίας. Τα κέρδη τους, όσα και αν αποκτήσουν στα χαρτιά, δεν θα τα χαρούν. Όταν, αυτοί που κατέλυσαν την δημοκρατία ή, άρχουν καταλελυμένης αυτής θα υποστούν αυτά που, η ίδια, η δημοκρατία προβλέπει, εκείνοι που θα έχουν επωφεληθεί, θα αντιληφθούν ότι “το κρατείσαι είναι χαλεπότερον του κτήσασθαι”, και ότι οι ...κόποι που τώρα καταβάλλουν, θα πάνε χαμένοι. Άρα, καλά θα κάμουν να άρουν την εμπιστοσύνη και την στήριξή τους προς την “κυβέρνηση” και να την αφήσουν απερίσπαστη εις την ελευθέρα πτώση της...

Όσο για μας... Όχι μόνο δεν είμαστε διατεθειμένοι να τους δώσουμε αυτά που ...ονειρεύονται να μας κλέψουν ακόμη αλλά, ετοιμαζόμαστε να πάρουμε πίσω και τα κλεμμένα...

Το υπό έγκριση ψήφισμα, όπως βλέπετε, δεν περιλαμβάνει αιτήματα (προς ποίον, άλλωστε), ούτε στόχους κτλ (όποιος θέλει μπορεί να τα προσθέσει).

Αυτό δεν συνιστά τυχαία παράλειψη αλλά υπογράμμιση του γεγονότος ότι (π.χ.) τα διάφορα ψηφίσματα της συνέλευσης θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν μόνον εάν ήταν επικυρωτικά βουλευμάτων. Βουλεύματα όμως (εάν ομιλούμε ελληνικά) δεν υπήρξαν. Και δεν μπορούν να αντικατασταθούν από τα ετοιματζήδικα (pret a porter) που κυκλοφορούν εδώ κι' εκεί...

Το μόνο αίτημα (προς τους εαυτούς μας) που μπορεί να τεθεί, είναι η μετατροπή της συνέλευσης σε βουλή. Εάν, αυτό, είναι δύσκολο... ας παραιτηθούμε ή, ας το αναβάλλουμε για αργότερα. Μέχρι τότε μπορούμε να εκφραζόμαστε με κειμενάκια σαν αυτό που ακολουθεί, και που είναι το ...“πολιτικότερο” (αναντιρρήτως πολιτικό) για την δεδομένη στιγμή και κατάσταση:

. 
. 

Ψήφισμα/διακήρυξη Β (πρόταση προς την λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος).

Εκείνοι που δεν έχουν δει από κοντά το κίνημά μας αλλά κι' όσοι μας είδαν, αναρωτιούνται, ποιοί - τέλος πάντων - είμαστε, τι θέλουμε και ποιες είναι οι “θέσεις” μας, απέναντι στο “τάδε” και στο “δείνα”.

Απαντάμε:

Δεν “είμαστε”. Γινόμαστε! Ωριμάζουμε! Αλλά, φροντίζουμε, από τώρα, να μη “παρα/ωριμάσουμε”...

Εξετάζουμε τις “θέσεις” του κινήματός μας. Μα, περισσότερο, παρατηρούμε την ίδια του την κίνηση, τα επεισόδια της. Προσπαθούμε να συμπεράνουμε από αυτά και να προβάλουμε τα συμπεράσματά μας, στο λαό:

Τί συμπεραίνουμε από το γεγονός πως εξακολουθούμε να διαδηλώνουμε, συναδελφωμένοι και αλληλέγγυοι, παρά την ρίψη τόσων αποπνικτικών χημικών;... Μήπως, ότι τα αντέχουμε; Όχι, δεν τα αντέχουμε! Αλλά αντέχουμε λιγότερο μία αποπνικτική πολιτική. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα των δακρυγόνων που προκαλεί η κυβέρνηση, δεν είναι παρά το ...“ντεκόρ” του εγκατεστημένου, φαύλου, κοινωνικού συστήματος. Όσο επικρατεί αυτό το σύστημα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ελπίζει. Η ελπίδα ισοδυναμεί με αποδοχή. Όποιος δεν το έχει αντιληφθεί θα πρέπει να αισθανθεί πως, κάποιοι, διακινδυνεύουν μόνο και μόνο για να το καταδείξουν...

Όσοι ακούν και βλέπουν τους πληρωμένους δημοσιογράφους της τηλεόρασης, καλλίτερα ας διαβάσουν ...ποιήματα. Ποιος ξέρει, ίσως να πέσουν πάνω στο Σουρή, που λέει:

“Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,

μα μόλις φύγει βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε.”

Εμείς, δεν πιστεύουμε πως, οι “σκατάδες”, είναι... “της μοίρας μας γραφτό”. Θέλουμε να απαλλάξουμε την ζωή μας από τους τωρινούς. Όχι “μόλις φύγουν” αλλά, τώρα. Θέλουμε να την φτιάξουμε έτσι ώστε να μη χωράει “σκατάδες”, ούτε και στο μέλλον. Ξέρουμε πως για να σωθούμε απ' την Λερναία Ύδρα και την μπόχα της, χρειάζεται, εκτός από το το ρόπαλο του Ηρακλή, και ο δαυλός του Ιόλαου...

Οι πληρωμένοι σχολιαστές θα πουν ότι “αγόμαστε” από την ...“αγανάκτηση”, που μας έχει “συνεπάρει”.

Τους διορθώνουμε:

Αγωνιζόμαστε για την ανάκτηση όσων μας έχουν πάρει.

Το ιδεολόγημα της άμεσης δημοκρατίας (χρονικό)

Σημείωση:
Το παρόν κείμενο (ελαφρώς επιμελημένο και άνευ των διηγήσεων) επαναλαμβάνεται εδώ:

Το ιδεολόγημα της άμεσης δημοκρατίας.

 


...Ας προβούμε σε μία απλή ενημέρωση... σαν να ήταν δημοσιευμένη σε μία “εντελώς αντικειμενική” εφημερίδα:

Στις 7 Ιουλίου, κατά τις 8 μ.μ. πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία Συντάγματος η 2η Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης σχετικά με την Αμεση Δημοκρατία.

Συμμετέσχον,
ως ομιλητές (αντιγραφή από το κείμενο της πρόσκλησης):

• Ο Χρήστος Γραμματίκας, εκδότης
  

• Ο Περικλής Κοροβέσης, συγγραφέας-δημοσιογράφος
  

• Ο Μιχάλης Λιανός, καθηγητής Κοινωνιολογίας(Universitι de Rouen- Haute Normandie)
  

• Η Ματίνα Παπαχριστούδη, δημοσιογράφος
  

• Ο Κωστής Τριανταφύλλου, συγγραφέας
  

με τοποθετήσεις:

• Ο Λευτέρης Καραγιάννης, εμπειρία από τις ομάδες βάσεις στη Γερμανία- προοπτικές ανάπτυξης άμεσης δημοκρατίας
• Μέλος από την συλλογικότητα για το δίκαιο και εναλλακτικό εμπόριο ‘Σπόρος’.
  Αναφορά στην αυτoοργάνωση στην διακίνηση προϊόντων στα πλαίσια της αλληλέγγυας οικονομίας.
  (Τέλος της αντιγραφής από το κείμενο της πρόσκλησης.)
 

Μετά το τέλος των ομιλιών “ένας συμπολίτης μας” - έκφραση του συντονιστή της εκδήλωσης - ζήτησε να αναγνώσει ένα κείμενο δηλώνοντας ότι, αυτό, είχε εγκριθεί ομόφωνα από την θεματική της πολιτικής εις την οποία συμμετέχει.

Κατόπιν μικρής συζήτησης περί του αν η ανάγνωση ήταν συμβατή προς την διαδικασία, το θέμα ετέθη στην κρίση των παρευρισκομένων οι οποίοι ψήφισαν υπέρ της ανάγνωσης. Χρειάστηκε να ψηφίσουν άλλες δύο φορές υπέρ της συνέχισης (τέσσερα και οκτώ λεπτά μετά την έναρξη) διότι ο συντονιστής πρότεινε την διακοπή της. Εν τέλει η ανάγνωση διεκόπη λόγω πολλαπλών θορύβων πηγή των οποίων ήταν τα στόματα ορισμένων παρευρισκομένων. Ο ομιλητής αρκέστηκε να πει:

“Για τα υπόλοιπα, εγώ είμαι εδώ, μπορείτε να με ρωτήσετε.”

Δημοσιεύουμε, κατ' αρχήν, το αιτιολογικό της (πρώτης) ψηφοφορίας έγκρισης:

Οι συζητήσεις περί της άμεσης δημοκρατίας εξακολουθούν να διεξάγονται καθώς και οι διαβουλεύσεις - αν με αυτό εννοούμε την ενός λεπτού ερώτηση που έχει την δυνατότητα να υποβάλει ...ο ένας στους δέκα από αυτούς που το επιθυμούν.

Το σοβαρότερο είναι ότι όλα αυτά διεξάγονται ερήμην των αντίθετων απόψεων. Ίσως οι διοργανωτές πιστεύουν ότι τέτοιες, αντίθετες απόψεις δεν υπάρχουν. Ίσως να προσπάθησαν να βρουν κάποιους θιασώτες τους και να απέτυχαν. Ίσως αυτό να το θεωρούν έλλειψη της διοργάνωσης... Ιδού λοιπόν εγώ προσφέρομαι με τις πενιχρές μου δυνάμεις να καλύψω, μερικώς, την έλλειψη αυτή. Καταθέτω την αντίθετη άποψή μου και προσφέρομαι να την αναγνώσω και να την υποστηρίξω.

(Ακολούθησε η πρώτη ψηφοφορία η οποία ενέκρινε τη ανάγνωση.)

Δημοσιεύουμε, εν συνεχεία το κείμενο:

(η ανάγνωση έπαυσε εις το σημείο που θα σημανθεί με αυτό τον τρόπο:

“####### ΠΑΥΣΗ ######”).

Το ιδεολόγημα της άμεσης δημοκρατίας.

“Αρχή πάσης ... επιστήμης, φιλοσοφίας, γνώσεως, μαθήσεως...” και πολλών άλλων... “Αρχή”, λοιπόν, “πάσης επιστήμης, η των ονομάτων επίσκεψις”...

Πόσες φορές και πόσοι συνομιλητές μου δεν έχουν συμφωνήσει με την παραπάνω ρήση;

Εν τέλει, ανακάλυψα πως όταν λέγουν “επίσκεψη”, εννοούν: “βίζιτα”. (Το τι εννοούν όταν λέγουν “βίζιτα”, το είχα, ήδη ανακαλύψει.)

Πόσοι από εκείνους που επαναλαμβάνουν επίμονα τον όρο “ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” έχουν ΕΠΙ ΣΚΕΦΘΕΙ επί του περιεχομένου του;

Εγώ, αγνοώ το περιεχόμενο αυτό.

Οι περισσότεροι μου εξηγούν ότι, το “άμεση”, μπαίνει για την αντιδιαστολή από την ψευδεπώνυμη “δημοκρατία” του κοινοβουλίου κτλ, κτλ.

Αν είναι έτσι, αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε το “copy right” της “δημοκρατίας” εις εκείνους που την καπηλεύονται. Ότι “εκχωρούμε” εις αυτούς τις λέξεις, τις έννοιες και την γλώσσα μας. Ότι περιοριζόμαστε στην διεκδίκηση όχι της ουσίας αλλά, του επιπρόσθετου προσδιορισμού: “Δημοκρατία, παύλα, ουάου”: Αυτοί κατέχουν την “δημοκρατία” κι' εμείς το “ουάου”, στο οποίο, ο καθένας από 'μας, δίδει το περιεχόμενο που φαντάζεται, ενατενίζοντας το ασαφές νεφέλωμα που έχει στην φαντασία του.

Αλλά, μπορούμε να δεχθούμε ότι, εμείς, θα καθορίζουμε τις έννοιές μας με βάση τις παραποιήσεις που έχουν επιφέρει οι εχθροί τους;

Εάν είναι να υιοθετήσουμε, τον προσδιορισμό “άμεση”, για την δημοκρατία, θα πρέπει να εξηγήσουμε την διαφορά ανάμεσα στην “άμεση δημοκρατία” και την “δημοκρατία” τη “σκέτη”. Πάντως, δεν μπορούμε, λόγου χάρη, να λέμε ότι η διαφορά είναι πως η “άμεση δημοκρατία” προβλέπει την ανακλητότητα αυτών που ασκούν κάποιο καθήκον όταν, αυτό, είναι χαρακτηριστικό της δημοκρατίας της “σκέτης”.

Ας επί σκεφθούμε:

Κατ' αρχήν, πολιτική άνευ πόλεως και δημοκρατία άνευ δήμου δεν γίνεται... Και ας μου επιτραπεί να πω, πως το κοτόπουλο του πτηνοτροφείου δεν γίνεται νόστιμο με την προσθήκη γλυκόξινης σάλτσας. Η δήθεν νοστιμιά της σάλτσας, μας κάνει να καταπίνουμε ευκολότερα το άνοστο κοτόπουλο... Αυτός που λέγει: “Δημοκρατία με μπόλικο κέτσαπ”, “κέτσαπ”, λέγει. “Δημοκρατία”, δεν λέγει... Και ορθώς παρατηρεί ο - κατά τα άλλα - υπέρμαχος της άμεσης δημοκρατίας Κος Γιώργος Οικονόμου (ήταν σε προηγούμενο πάνελ):

“Η χρήση του όρου δημοκρατία...”, “...έστω και με την προσθήκη διαφόρων επιθέτων για τον προσδιορισμό των σημερινών κοινοβουλευττικών συστημάτων, είναι εσφαλμένη και παραπλανητική.

Αυτός που το πράττει... “απατά ή απατάται, άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.”

(Τα αποσπάσματα από το βιβλίο του “Από την κρίση του κοινοβουλευτισμού στην δημοκρατία”, σελίδα 62.)

Δεν θα χρειαστεί να κοπιάσουμε πολύ για να αντιληφθούμε ότι η δημοκρατία είναι ανέφικτη στα πλαίσια του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος. Άρα, ξεκαθαρίζουμε: Το “Άμεση δημοκρατία τώρα” είναι φενάκη.

Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει να επανιδρύσουμε την “πόλη κράτος” (π.χ.) των Αθηνών, για να εφαρμόσουμε εκ νέου την δημοκρατία “την Αθήνησιν”; (Άνευ, βεβαίως, της συμμετοχής δούλων, μετοίκων, οφειλετών στο κράτος... α, και γυναικών.) Η ερώτηση απευθύνεται προς εκείνους που επιχειρούν να αντλήσουν επιχειρήματα αλιεύοντας σε θολές νοσταλγίες. Πάντως, η λέξη “άμεσος” δεν υπάρχει στα λεξικά της αρχαίας ελληνικής ούτε, βεβαίως, και η λέξη “direct”. Αυτό σημαίνει ότι το φανταστικό ταξίδι του νόστου θα γίνει διά θαλάσσης, της γαλανής και όχι διά της ερυθράς, του “κέτσαπ”.

Θα πει κανείς: “Τί είδους λογοπαίγνια είναι αυτά;”

Αλλά, ήταν δημοκρατική μου υποχρέωση να εναρμονιστώ προς το λογοπαικτικό περιβάλλον που έχει προκύψει. Την εξεπλήρωσα και προχωρώ, επί σκεπτόμενος επί των εννοιών:

Ορισμός της δημοκρατίας (ήτοι, ικανή και αναγκαία συνθήκη):

Δημοκρατία είναι η διαδικασία σύνθεσης των πολιτικών βουλήσεων των δημοτών προς εύρεση της συνισταμένης βούλησης, η οποία θα ΚΡΑΤΕΙ, εν όσω παραμένουν αμετάβλητες οι συνιστώσες της.

Εάν θα παρέθετα κάποια ανάλυση, έπειτα από μερικές σελίδες, μπορεί να έγραφα:

Ονομάζουμε “δημοκρατία των παρόντων” την περίπτωση κατά την οποία ολιγοπληθείς δήμοι ή, ολιγομελή τμήματα αυτών συνδιαβουλεύονται επί θεμάτων που τους αφορούν εν όσω τα μέλη τους παρευρίσκονται διά της φυσικής τους παρουσίας. Η “δημοκρατία των παρόντων”, μπορεί να ονομάζεται και “δημοκρατία πρόσωπο προς πρόσωπο” ή,“δημοκρατία μούρη με μούρη”. Μία ειδική περίπτωση της “δημοκρατίας πρόσωπο προς πρόσωπο” είναι η “άμεση δημοκρατία” για την οποία θα μιλήσω εν συνεχεία. Προς το παρόν θα επισημάνω ότι, σύμφωνα με τα πάρα πάνω, αυτή δεν έχει καμμία σχέση με κόλπα ιντερνετικά, ηλεκτρονικές διακυβερνήσεις και άλλα όνειρα εκείνων που απεργάζονται την παγκοσμιοποιημένη σιγή των αμνών. Αυτό ας είναι, το ελάχιστο εις το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι.

Εάν στα πλαίσια μίας συνδιαβουλευτικής ομάδας, κανείς δεν συμφωνεί με κάποιον άλλο ή αν, κανείς από αυτούς που συμφωνούν δεν μπορεί να τα πει καλύτερα από τον άλλο, δηλαδή, με τρόπο κρείτονα ή, αν ο άλλος δεν τηρεί σιγή όταν δεν έχει να πει κάτι “σιγής κρείττον” και αν όλοι οι παρευρισκόμενοι αδιαφορούν για την φειδώ του χρόνου, τότε, ο καθείς μιλά, για “πάρτη του”, άμεσα και χωρίς διαμεσολαβήσεις και, τότε, έχουμε την περίπτωση της “απολύτως καθαρής, άμεσης δημοκρατίας των αργόσχολων”. Ιδανική περίπτωση, οι ποικιλότροπες παρέες των καφενείων εις τις οποίες εάν έχει αποκατασταθεί ένα επίπεδο σχέσεων και συνεννόησης μετατρέπονται σε ουσιαστικά δημοκρατικές δηλαδή σε σχετικώς “άμεσες” και σχετικώς “έμμεσες” όταν, λόγου χάρη, κάποιος λέγει: “Πες τα ρε Θανάση, εσύ, που τα ξέρεις πιο καλά”.

Εις αυτό το επίπεδο, η δημοκρατία ή, η προ-δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει εντελώς φυσικά, χωρίς προέδρους της συζήτησης, χρόνους ομιλίας και ψηφοφορίες. Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιος από την παρέα δεν παρευρίσκεται (π.χ.) για λόγους ανωτέρας βίας. Η γνώμη του ή, η δόξα του, θα εκπροσωπηθεί στην ομάδα; Πώς και από ποιόν; Και η απόφαση της ομάδας, μετά την συνδιαβούλευσή της, θα του μεταφερθεί; Α, εδώ, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Για να τηρηθεί η αλήθεια, χρειάζεται ακρίβεια δηλαδή ακριβολογία, κυριολεξία κτλ. Δεν θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί η δημοκρατία στην Ελλάδα εάν οι κάτοικοί της δεν είχαν εξοικειωθεί με την αυστηρότητα των όρων, εάν δηλαδή δεν είχαν αναπτυχθεί τα μαθηματικά και η φιλοσοφία.

Τώρα, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι η γνώμη εκείνου που απουσιάζει μπορεί να μεταφερθεί ή, να εκπροσω-πηθεί ικανοποιητικά, πώς θα μεταφερθεί η βούλησή του ή, η νόησή του; Δηλαδή, ποιος μπορεί να πει (π.χ.) ότι “εάν ήταν εδώ ο Θανάσης, θα εξακολουθούσε να έχει την ίδια γνώμη ή, θα επείθετο στην γνώμη του Ανδρέα”;

Αναπότρεπτα θα καταλήξουμε εις το ότι, η όποια απόφαση, θα πρέπει να ληφθεί ανεπηρέαστα όχι μόνο από την απουσία του Θανάση αλλά, ενίοτε, και από την ίδια του την ύπαρξη.

Με τέτοιες σκέψεις υποχρεωνόμαστε να συμπεράνουμε ότι:

Η δημοκρατία γεννιέται μόλις κάποιοι αρχίζουν να μπορούν να αποφασίζουν ερήμην των απόντων για πράγματα που οι απόντες θα υποχρεωθούν να τηρήσουν.

Όσοι το βρίσκουν άδικο αυτό καλούνται να θυμηθούν ότι η δημοκρατία προϋποθέτει τον δήμο και την πόλη. Και ότι η αρχική έννοια του δικαίου είναι η συμμόρφωση προς τα ήθη της πόλης. Αυτό εκφράζει η “ελέω τύχης” κλήρωση των μελών του δικαστικού σώματος των Αθηναίων (Ηλιαία).

Εμείς, οι “δυτικοί”, την λέξη “πολιτεία”, την κάναμε: “police”. Με τέτοια κατάντια, η φράση “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι” αντιμετωπίζεται με ένα ηχηρό “πριτς” όταν, κάποιος, μπορεί να το αποφύγει και με ένα βουβό παράπονο όταν δεν μπορεί. Και το παράπονο μετατρέπεται σε φαντασιωτικές διαφυγές:

“Ρίξε μπόλικη “άμεση”, στη δημοκρατία...”

-Πού εφαρμόστηκε η “άμεση δημοκρατία”, ως πολίτευμα ή, ως σύστημα διακυβέρνησης;

Απάντηση: -Πουθενά.

-Πώς μπορεί να εφαρμοστεί και πού; Ας πούμε στην πολυπληθή χώρα της Κίνας;;;

Απάντηση: -Ας το αφήσουμε στην δημιουργική φαντασία των λαών...

-Πώς, τέλος πάντων, ορίζεται;

Απάντηση: -Καημένε, δεν ξέρεις ότι κάθε ορισμός περιορίζει... και δη την φαντασία;

Ααα, εδώ έχει δουλέψει αποτελεσματικά η ιδεολογία της ασάφειας και της απροσδιοριστίας...

####### ΠΑΥΣΗ ######               

Είπα πρωτύτερα για τα μαθηματικά...: Σήμερα, τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο ότι το υπέροχο οικοδόμημα της γεωμετρίας μπορεί να συντεθεί χωρίς ποτέ να ορίσουμε τα δομικά του στοιχεία: Σημείο, ευθεία, επίπεδο. Οι φωστήρες που γράφουν τα βιβλία παραθέτουν ακαταλαβίστικες μεταφράσεις των ορισμών που έχει δώσει ο Ευκλείδης ώστε ο μαθητής να πει: “Καλύτερα χωρίς αυτούς”. Οι νέοι εθίζονται εις το να δέχονται όρους άνευ ορισμού, όπως, τώρα, την “άμεση δημοκρατία”. Έτσι όμως, αναδέχονται μεγάλους κινδύνους:

Αυτό που προβλέπεται να τους σερβίρουν σαν “άμεση δημοκρατία” θα έχει τόση σχέση με την δημοκρατία όση η “Μονόπολη” με την οικονομία. -Μπορώ να το αποδείξω. Όχι τώρα. Σε μία άλλη διαβούλευση που θα έχει σαν θέμα την κριτική του ιδεολογήματος της “άμεσης δημοκρατίας”...

Εν τω μεταξύ, οι προσηλυτιστές και προπαγανδιστές νεφελωδών ονείρων, έχουν στρατευθεί και έχουν επιστρατευθεί από καιρό. Εάν δεν χάνουν τον καιρό τους άσκοπα, τότε, ενεργούν σκοπίμως. Και, σκοπίμως αποφεύγουν να μιλήσουν συγκεκριμένα: Για να δυσκολεύεται η αντίκρουση των υποτιθεμένων θέσεών τους.

Προς το παρόν, αρκούμαι να τους επαναλάβω το ερώτημα:

Τί είναι αμεσοδημοκρατικό που δεν είναι, σκέτα, δημοκρατικό;

Παρεπόμενα:

Κατόπιν αυτών και μέχρι τούδε, δεν έχει επιτραπεί εις τον αναγνώστη του εν λόγω κειμένου να λάβει τον λόγο. Και θα λέγαμε ότι έχει εμποδισθεί αλλά δεν θέλουμε να αναφέρουμε θλιβερές λεπτομέριες...

11-7-2011