Η “Άμεση Δημοκρατία” μου φέρνει γκαντεμιά...

“Εκείνοι που συνωμοτούν, μέμφονται αυτούς που συνομοσιολογούν...”

-Μπα,... αλλοιώς θα πρέπει να το πάρω:

“Βρέθηκε μαχαιρωμένος, τι κρίμα... Και μόλις είχε θεραπευθεί από την μανία καταδίωξης...”

-Ούτε, έτσι...

Λοιπόν, φίλε αναγνώστη, πάρ' το απόφαση, αυτό θα είναι ένα βαρετό κείμενο - εκτός και αν έχεις ειδικό ενδιαφέρον: Π.χ. εάν, στην Πλατεία Συντάγματος, είχες (κι' εσύ) κάποιες “κακοτυχίες” ή, αν νοιάζεσαι για τις “κακοτυχίες” των συνανθρώπων σου. Εδώ, ομιλώ μόνον για τις δικές μου, διότι κάποιοι άλλοι μπορεί να δίδουν άλλη εξήγηση ή/και να θεωρούν χαζό το γεγονός ότι, εγώ, αποδίδω στην τύχη κάποια γεγονότα τα οποία, αυτοί, μπορεί να εξηγούν με πιο επιστημονικό τρόπο...

Ονομάζουμε “συμπτώσεις” τις “(επι)πτώσεις” των οποίων αγνοούμε τις αιτίες. Πολλές φορές, όταν λέγομε: “αγνοούμε”, εννοούμε ότι δεν μπορούμε να αποδείξουμε ή, δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε αυτό που γνωρίζουμε. Εξ άλλου, η αποκάλυψη δεν συνιστά πάντοτε και απόδειξη. Π.χ. εγώ, ο Αλεξίνοος, αποκαλύπτω ότι ήμουν εκείνος ο οποίος παρενέβην εντελώς ...αλεξιπτωτικά, εις την 2α ημερίδα (εσπερίδα) σχετικά με την “Άμεση Δημοκρατία”. Παραδέχομαι ότι η παρέμβασή μου ήταν εκτός προγράμματος, δηλαδή, εκτός του προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος που προσδοκούσαν οι διοργανωτές και ότι διαφοροποίησε το αποτέλεσμα αυτό (αν κρίνω - π.χ. - από τον αριθμό των συναγωνιστών που μου έχουν ζητήσει το κείμενο που ανέγνωσα). Παραδέχομαι επίσης ότι η κριτική που ασκώ εις το ιδεολόγημα της “Άμεσης Δημοκρατίας” είναι ενοχλητική για τους θιασώτες της. (Π.χ., έχω δηλώσει ενώπιον μίας συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος ότι την θεωρώ ως την μεγαλύτερη απάτη από αυτές που έχουν επιχειρηθεί, εδώ στο Σύνταγμα).

Αυτά όλα, βεβαίως, δεν αποδεικνύει ότι, οι εν λόγω θιασώτες, με (κατά)διώκουν.

Αλλ' επειδή, συνήθως, δεν είμαι άτυχος, θα πρέπει να αναφέρω μερικές ατυχίες που μου συμβαίνουν, (εδώ, στο Σύνταγμα) και μερικές ατυχείς συμπτώσεις, με την ελπίδα ότι μπορεί προκαλέσω το ενδιαφέρον του Κου Χαρδαβέλα και να προσπαθήσει να βρει μία λύση στα πλαίσια της εκπομπής του: “Οι πύλες του ανεξήγητου”...

Ας πούμε, πριν από δύο μήνες, ουδείς ενόμιζε ότι είμαι μέλος ενός συγκεκριμένου κόμματος. Και, τώρα, “αν κάνω ένα γκάλοπ” (όπως μου παρατήρησε κάποιος συναγωνιστής) θα δω ότι, σχεδόν όλοι, το νομίζουν. Άλλωστε και εγώ, ο ίδιος, έχω διαπιστώσει ότι, πολλοί, μου απευθύνονται κατά τρόπο ανάλογο.

Δεν αποκαλύπτω το κόμμα περί του οποίου πρόκειται διότι αρνούμενος την ένταξή μου εις αυτό, θα ήταν σαν να έκαμα δήλωση νομιμοφροσύνης και, δηλαδή, σαν να ενέδιδα ενθαρρύνοντας μεθόδους πίεσης που τις θεωρώ φασιστικές. Ας νομίζει ο καθένας ό,τι του καπνίσει και ας αφήνει όποιον θέλει να τον ...καπνίζει και να τον ...μαστουριάζει. Ομιλώ με ανθρώπους που ακούν απόψεις και όχι με κωθώνια που επηρεάζονται από κουτσομπολιά...

Βεβαίως, υπήρξε ένας βλαξ που ...αποκάλυψε την κομματική μου ένταξη, σε κάποια συνέλευση, αλλά νομίζω πως ήταν αρκετή η δική μου δήλωση ότι δεν έχω εξουσιοδοτήσει κανένα να ανακοινώνει το αν ανήκω κάπου και που.

Υπήρξε και έτερος βλαξ, άμα τε και ρουφιάνος, διότι εκτός της ...“κομματικής μου ένταξης” απεκάλυψε και το όνομά μου, σε κάποιο νήμα, του φόρουμ του real-democracy.gr/, αλλά δεν αποκαλύπτω το που. Ενεργώ τοιουτοτρόπως, όχι επειδή δεν θέλω να τον εκθέσω δημοσίως (ιδιαιτέρως, μπορώ να το πράξω) αλλά διότι, η ρουφιανιά του έχει τις φασιστικές προεκτάσεις του είδους που ενέφερα.

Πάντως, όλα αυτά, δεν φθάνουν για να έχει προκληθεί μία τόσο διαδεδομένη εντύπωση. Θα πρέπει λοιπόν να υποθέσω ότι την προκάλεσαν κάποιες ...σατανικές συμπτώσεις όπως, ας πούμε ότι, εδώ, στην πλατεία, έχουν συρρεύσει όλοι εκείνοι, οι προδιατεθειμένοι κατά τοιούτον τρόπον ώστε, όταν βλέπουν την φάτσα μου, εντελώς αυθόρμητα, να πηγαίνει το μυαλό τους εις το συγκεκριμένο κόμμα...

Μία άλλη σατανική σύμπτωση ήταν η απουσία από πρακτικά της συνέλευσης της Κυριακής 3-7-2011, της Πλατείας Συντάγματος ενός κειμένου που ήταν ένα ψήφισμα της Συνέλευσης του Χολαργού, της προηγουμένης ημέρα. Το ψήφισμα αυτό έλεγε:

“Η δημοκρατία προϋποθέτει την απρόσκοπτη έκφραση των πολιτικών απόψεων, κατά τον τρόπο που επιλέγουν οι εκφραζόμενοι.

Η απαρέσκεια ορισμένων προς τα κόμματα, δεν νομιμοποιεί την απαγόρευσή τους.”

Εις τα εν λόγω πρακτικά, της Πλατείας Συντάγματος, υπήρχε η φράση:

“Ανάγνωση κειμένου από λαϊκή συνέλευση του Χολαργού”. ΕΤΕΡΟΝ ΟΥΔΕΝ.

Το κείμενο του ψηφίσματος είχε κατατεθεί και ήταν τοποθετημένο περίπου στο μέσον ενός πλήθους άλλων χαρτιών. Άρα, “ο αέρας που μπορεί να το πήρε”, όπως μου ελέχθη, θα πρέπει να είχε πολύ μεγάλες ιδιότητες και πολύ επιλεκτικές ικανότητες (τί φρονείς κι' εσύ, Κε Χαρδαβέλα;).

Αυτό το γεγονός, επεχείρησα να το αναφέρω σε μία επόμενη συνέλευση της πλατείας Συντάγματος. Το είχα δε ανακοινώσει σε ορισμένους από τους συντονιστές. Ενόσω, λοιπόν, περίμενα στη σειρά μου, μεταξύ πολλών άλλων, συνέβη το ...θαύμα (Κε Χαρδαβέλα): Ένας, άγνωστος προς εμέ, κύριος, αντελήφθη (τηλεπαθητικώς;;;) ότι θα ήθελα να ομιλήσω ως μέλος της συνέλευσης του Χολαργού, και έσπευσε να δηλώσει ότι ...δεν είμαι. Και ακολούθησε δεύτερο θαύμα: Ο συντονιστής επίστευσε εκείνον που (υποτίθεται ότι) τον έβλεπε για πρώτη φορά και όχι εμένα, τον “πολύ γνωστό” του που, επί πλέον, ισχυριζόμουν ότι μπορώ να καλέσω δέκα, παρευρισκόμενα μέλη της συνέλευσης του Χολαργού που θα μπορούσαν να διαψεύσουν τον κύριο αυτόν. Το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ο συντονιστής δεν έκαμε το αυτονόητο: Να με αφήσει να μιλήσω και να αναφέρει (αν ήθελε) και την δήλωση του κυρίου. Αντιθέτως, ετέθη σε κίνηση ο μηχανισμός που περιγράφεται εδώ (υπάρχουν, δυστυχώς, και κάποιες επαναλήψεις):

http://amesidimokratia2011.blogspot.com/2011/07/blog-post_11.html

Υπάρχουν και άλλες συμπτώσεις:

Π.χ.:

Α) την στιγμή που είναι η σειρά μου να ομιλήσω, κάποιος συντονιστής, ανακαλύπτει ότι “έχει περάσει η ώρα και πρέπει να διακόψουμε δια να προετοιμάσουμε το καλλιτεχνικό δρώμενο που ακολουθεί”.

Β) Άλλοτε, προτού να “περάσει η ώρα”, μεσολαβούν κάποιες επείγουσες ανακοινώσεις.

Γ) Ενίοτε, υπάρχει η πρόβλεψη ότι “θα περάσει η ώρα”: Δηλαδή, την στιγμή που έρχεται η σειρά μου να ομιλήσω (π.χ. προτελευταίος) έχουν ήδη προστεθεί (μετά τον τελευταίο) τέσσαρες-πέντε ομιλητές. Άρα, “επειδή πρέπει να δώσουμε σε όλους το δικαίωμα να μιλήσουν, πρέπει να καταργήσουμε το 5λεπτο και να το κάνουμε 1.5 λεπτό”.

Δ) Μία πολύ γουστόζικη σύμπτωση ήταν όταν, σε κάποια ολιγομελή διαβουλευτική συνέλευση, κάποιος (συμπαθής μου ή, όχι, κατά περίπτωση), με προέτρεψε να παραχωρήσω την θέση μου εις τον επόμενο ομιλητή. Ε, ο ομιλητής, μίλησε απέραντα, χωρίς ουδείς εκ των συντονιστών να του υπενθυμίσει να συντομεύσει και μετά από αυτόν... έκλεισαν τα μικρόφωνα - δεν λέγω “χάλασαν” διότι τόση “γκαντεμιά” δεν μπορώ να την αντέξω...
(Αυτό, το κλείσιμο του μικροφώνου, προσφάτως, έγινε και φανερά εν όσω ομιλούσα ...“επειδή φώναζα πολύ”. Η παρένθεση αυτή τέθηκε την 13η, 8, 2011)

...

Τώρα, αφ' ότου άρχισα να προβληματίζομαι σοβαρώς με την “γκαντεμιά” μου, άρχισα και να παρατηρώ με μεγαλύτερη προσοχή:

Κυριακή 31-8-2011. Διάλογος με μία κυρία Συντονίστρια:

Κυρία: Γιατί κάθεσαι εδώ:

Αλεξίνοος: Περιμένω, να μιλήσω.

Κ: Δεν μπορείς, γιατί δεν το έχεις πει σε μένα.

Α: Μα, ποτέ δεν γίνεται έτσι (εκτός και αν οι ομιλητές έχουν μπει σε κατάλογο). Πώς έγινε αυτή η ...θαυματουργή αλλαγή, τώρα;

Κ: ... (αλαλία).

Εν τω μεταξύ, άλλη κυρία συντονίστρια έχει πιάσει το μικρόφωνο και προχωρεί στην ψηφοφορία, παρότι δεν έχει λήξει η εκκρεμότητα με την δική μου τοποθέτηση επί του ψηφιστέου. (Αυτό το ψήφισμα θα το συζητήσουμε εν καιρώ).

Όμως, επειδή ο μεν Θεός αγαπάει τον κλέφτη ... από συναδελφική αλληλεγγύη (αυτό με τον νοικοκύρη είναι προπαγάνδα) οι δε άθεοι, ενίοτε, αγαπιούνται μεταξύ τους, εγώ έκλεισα το μάτι σε κάποιον γνωστό μου, παρευρισκόμενο και ήδη ομιλήσαντα:

“Κύριε”, του λέγω, “εσείς δεν ομιλήσατε προηγουμένως;” “-Μάλιστα, κύριε”, μου κάνει. “Επήρατε την άδεια ή, το ανακοινώσατε σε κανένα;” “Όχι, βέβαια”, απαντά... Τώρα, η κυρία,... τί μπορεί να πει: “Αν σε είχα πάρει χαμπάρι, δεν θα σε άφηνα ούτε εσένα;”... Όχι, διότι - βλέπεις - δύο διαφορετικοί μάρτυρες, όταν δεν είναι κολλητοί, διαψεύδονται δυσκολότερα εάν τυχόν κάμουν την ίδια καταγγελία. Επομένως, η κυρία, (περιπίπτει εκ νέου στην αλαλία της και) ακούει ήσυχα-ήσυχα:

“Τί να σου πω κυρία μου; -Να χαίρεσαι την δημοκρατικότητά σου...” και θα προσέθετα “άξιος ο μισθός σου” αλλά, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σαφές υπονοούμενο... Τέλος πάντων, ας πούμε ότι, και αυτό, υπήρξε ένα “ατυχές επεισόδιο”... Αλλά... αλλά...:

...

Κατόπιν αυτών και μίας πλειάδας άλλων, εξ ίσου βαρετών ατυχών συμπτώσεων, μπορώ να πω το εξής:

Και αν ακόμη δεν είχα τόσες αντιρρήσεις με την λεγομένη “Άμεση Δημοκρατία” θα μου ήταν απωθητική μόνο και μόνο διότι μου προκαλεί “γκαντεμιά”...

Αλεξίνοος, 4η Αυγούστου... ρε... Τί “γκαντεμιά” είναι αυτή;;; Ή μήπως θα έπρεπε να πω: “Αμέλεια”; Εμ, βέβαια. Αφού, αντί να γράφω κάτι για την ... “Άμεση” κατάργηση των κομμάτων (μέρα πού 'ναι), γράφω για τις προσωπικές μου ατυχίες... Ας αρχίσω λοιπόν το άρθρο (να είναι στη σωστή ημερομηνία) και το τελειώνω όταν μπορέσω...:
Τίτλος: Η 4η Αυγούστου και η “Άμεση" κατάργηση των κομμάτων